Welkom
Timo: ‘Nou, dan kom je daar aan… die rit…’ Joël: ‘Eerst waren het nog best mooie wegen, maar dan worden het van die landweggetjes.’ Eviroos: ‘En dan ga je echt het binnenland in. Je ziet het armer worden. En prachtige natuur overal.’ Timo: ‘En daar was La Libertad. Eigenlijk gewoon een straat met huizen.’ Eviroos: ‘Ja, aan die hoofdstraat had je van die gekleurde huizen, maar één straat erachter had je al van die krotten op palen. De voorgevels verbloemen het, maar als je één straat dieper kijkt, zie je de armoede.’ Timo: ‘De bus stopte en overal mensen met Ecuadorvlaggetjes.’ Joël: ‘En fruit voor ons. Sinaasappels die ze zo gesneden hadden dat je er alleen maar in hoefde te knijpen om ze leeg te zuigen.’ Timo: ‘Zo’n moment onthoud je altijd. Dat welkom, die oma die iedereen knuffelde, zo blij dat we er waren!’ Eviroos: ‘Hovita! Jaaa, zoveel liefde had die vrouw…’
Thuis
Timo: ‘Die straat werd binnen no-time ons thuis. Ze waren zo hartelijk, niets was teveel. Heel bijzonder.’ Joel: ‘We gingen op ontdekkingstocht in de omgeving, door het oerwoud, over zo’n gammele brug, door de bananenplantages en de cacaovelden en uiteindelijk kwam je bij de rivier, met een heel mooi strand. Echt heel cool.’ Eviroos: ‘Ja, zo mooi, daar zwemmen, met de jungle aan de overkant…’ Timo: ‘Na het bouwen lekker opfrissen in de rivier. Heerlijk!’
Bouwen
Timo: ‘Op de bouw kon iedereen eigenlijk meteen aan de slag. Binnen een kwartier had iedereen werk.’ Joël: ‘We konden al direct metselen. Het lokale team had het fundament al klaar toen we aankwamen.’ Timo: ‘Samen met hen bouwden we een cacaocentrum, waar de boeren zelf hun cacao kunnen drogen, sorteren en in partijen op de markt brengen. Daardoor krijgen ze er een veel betere prijs voor.’ Joël: ‘Samenwerken geeft ze meer macht tegenover handelaren. Ik ben zelf ook meer gaan nadenken over eerlijke handel, want ik heb zelf gezien hoe belangrijk een goede prijs is. Ik koop nu alleen nog eerlijke chocola.’
Eén met elkaar
Eviroos: ‘Het is zo mooi dat je het samen aanpakt. Je bent één met elkaar.’ Timo: ‘Leo, één van de tolken, zei dat ook: “Ik voel me één met de groep.” In het begin vond hij het heel spannend, maar uiteindelijk voelde hij zich thuis. En wij ook.’ Timo: ‘En al die kinderen eromheen. Prachtig! Telkens high fives geven of een boks of voetballen. Binnen no time heb je de grootse lol met ze. En als je dan de verhalen erachter leert kennen… Eén jochie vroeg altijd op een negatieve manier aandacht; er moest iets zijn. Toen bleek zijn vader verslaafd. Thuis kreeg hij nooit aandacht. Als we dit eerder hadden geweten, hadden we hem nog meer aandacht gegeven.’ Joël: ‘Zoiets is ook wel weer een les voor in Nederland. Nog even je oordeel uitstellen en wachten met een opmerking over iemand. Het kan zomaar anders zijn dan je denkt.
Blijvende indruk
Eviroos: ‘Op een dag gingen we bij een oude vrouw op bezoek. We zagen haar elke morgen hartelijk naar ons zwaaien. Ze woonde samen met haar dochter, Christel. Christel was zwanger en haar man had haar verlaten. De oude vrouw bleek ernstig ziek te zijn. Ik vergeet nooit meer dat ze onze handen pakte en vroeg samen te bidden. Ik huil niet zo snel, maar dit was zo bijzonder. Iedereen huilde, zo mooi was het. Ze waren zo dankbaar voor ons bezoek. De moeder zei: “Nu kan ik in vrede sterven.” Als ik eraan terugdenk, voel ik het weer. Christel staat er nu alleen voor met haar baby, zonder inkomen. En dan toch zo dankbaar. Die dankbaarheid probeer ik ook meer te hebben.’ Timo: ‘Dat is het lastigste. Wij gaan terug en zij blijven daar. Natuurlijk is er wel iets veranderd door het project, maar niet alles. En jij kunt gewoon weer doen wat je wilt. Zo goed als wij het hebben, dat vind ik confronterend. Eigenlijk zou iedereen een keer zo’n project moeten meemaken, om te gaan waarderen wat wij hebben. Want dat is nog wel de belangrijkste verandering denk ik.’ Eviroos: ‘Het is echt geen druppel op een gloeiende plaat. Al is het voor tien mensen dat je een beetje verschil maakt, dan is het blijvend.’
Avontuur
Eviroos: ‘Op het eind gingen we in bootjes de Grote Oceaan op, walvissen spotten. Dat was echt een vet avontuur! Wel enorm switchen, dat je dan weer toerist bent in plaats van Servants.’ Joël: ‘Het was echt een soort van race met die bootjes. Spannend of we walvissen zouden zien.’ Eviroos: ‘Dan hoor je opeens “left, left!” en dan zie je daar zo’n e-nor-me vis omhoog komen. Springend, vet mooi.’ Eviroos: ‘Over bootjes gesproken… weet je nog, die uitgeholde boomstam waarmee we door de jungle gingen?’ Joël: ‘Ja, we zaten er met vijftien man in denk ik. Zo’n boer die je dan meeneemt om zijn land te laten zien. Zo de rivier over, ondanks de stroming. Die jungle is echt vijftig tinten groen en overal dierentuingeluiden. En alles wat je plukt kun je eten.’
Bewuster
Joël: ‘Elke ochtend begin je met een goedemorgengesprek. Wij zaten dan met ons groepje bij de rivier. Superchill om zo de dag te beginnen, gitaar erbij. Normaal ben ik niet zo van het zingen, maar dit was echt chill. Ik heb dat uitzicht nog als achtergrond op m’n laptop. Zo’n inspirerende omgeving voor een goed gesprek. Je dag beginnen met rust in je hoofd.’ Eviroos: ‘Dat is sowieso mooi van zo’n project, die goede gesprekken. Ik heb altijd best wel geloofsstruggles, ik vind geloven gewoon moeilijk. Maar in Ecuador heb ik zoveel mooie gesprekken gehad.’ Joël: ‘De mensen daar zijn ook echt een inspiratiebron.Eviroos: ‘Je verandert gewoon. Je verandert als persoon.’ Timo: ‘Ik denk sowieso beter na voor ik dingen doe. Je bent eerder tevreden. Als je baalt omdat je de trein mist, denk je meteen ook “wij hebben tenminste treinen”. En in geloof ben ik ook zeker gegroeid. Omdat je rust krijgt op zo’n project. In Ecuador had je gewoon de tijd om stil te staan bij dingen. Je geniet meer van je dag. Je leeft veel bewuster. Dat zou ik hier ook wel willen…’ Eviroos: ‘Ik merk dat ik bewuster leef nu. Dat ik tegen mezelf zeg: “Wees blij met de kansen die je hebt.” Het is echt waar, zo’n project maakt je dankbaarder. Het is een cadeau voor het leven. Het liefst zou ik het iedereen geven.’ Timo: ‘Het maakt je ook rijker. Dit maak je in Albufeira niet mee.’ Eviroos: ‘Nee, dit is iets waar je nooit spijt van krijgt. Dat kan gewoon niet.
