Helaas... het is zover. Vandaag verlaten we Ostuncalco. Maar er staat voor vandaag nog heel wat op het programma, vandaar dat we vroeg zijn opgestaan. Het is nu woensdagmorgen 8 uur en we hebben het huis al leeg, de tassen al ingepakt en iedereen is hard aan het werk. Tijd voor een laatste update vanuit Guatemala.
Het laatste bericht dat ik schreef was van vrijdagavond. Terwijl een deel van de groep aan het voetballen was, maakte de rest zich klaar voor een druk weekend. Hoewel het programma grotendeels een verrassing was, werd de gezonde (?) spanning tussen de geslachten steeds voelbaarder. We bereidden ons voor op de mannen/vrouwendag.
Zaterdag begon met ontbijt op bed en aansluitend een goedemorgengesprek in een mannen- en een vrouwengroep, over vriendschap en zelfbeeld. Daarna stapten we in de busjes en de pick-up, voor een fascinerende rit over steeds steilere wegen. Een van de busjes haakte halverwege een van de laatste hellingen af en ging spontaan weer achteruit. Tijd om uit te stappen dus...
Met wat kunst- en (letterlijk) vliegwerk kwamen we toch aan de voet van de Chikabal, een vulkaan met een met helder water gevulde krater. We gingen te voet verder naar de krater, een fikse klim van drie kwartier tot een uur. Dat was aanpoten, vooral met de ijle lucht in onze hollandse longetjes. Maar het was het waard, want de lagune in de krater was prachtig en de wolken die even snel verschenen als verdwenen maakten het een idyllisch schouwspel.
De terugtocht was ongeveer even adembenemend als de klim heen, toch wist iedereen zichzelf rechtop te houden. Ward en Edwin deden zelfs de hele afdaling rennend. Tamelijk bijzonder dat dat zonder vallen lukte... Deze oude hoofdleider doet ze dat niet na. Onderaan de vulkaan kostte het weer het gebruikelijke Guatemalteekse halfuurtje om daadwerkelijk te vertrekken, maar uiteindelijk ariiveerden we in Quetzaltenango om daar op te splitsen in een mannen- en een vrouwengroep. Voor de mannen was het tijd voor actie, de vrouwen gingen in de vrouwelijke shop- en relaxmodus, startend op de markt.
Alle dames kregen een boodschappenlijstje en moesten zich daarmee redden, zonder tolk. Ze kochten, zonder dat te weten, ingrediënten voor hun eigen schoonheidsmaskertjes. Daarna reden ze naar een chique restaurant met dito zwembad, waar ze de hele middag zeer feminien konden tutten. Uw hoofdleider had een aantrekkelijker programma: na een korte rit werden de mannen afgezet bij een paintbalterrein. Nouja, aan de voorkant leek het daarop:netjes afgeschermd met netten. Vreemd genoeg liep het terrein aan de achterzijde gewoon over in een woonwijk. Lijkt mij zacht gezegd irritant om daar te wonen, met continu verfballetjes door de slaapkamer...
De sensationele verfoorlog kreeg helaas een pijnlijk einde toen Edwin in een onafgedekte rioolbuis stapte. Gelukkig is nu (woensdag) de ergste pijn geleden, maar het was zo pijnlijk dat we besloten foto's te laten maken. De mannen konden daardoor een onverwachte tussenstop in een koffietent maken. Gelukkig bleek al vrij snel dat Edwin niets gebroken had en inmiddels voetbalt hij alweer.
De dames sloten hun getut af met een romantisch diner in de smaakvol ingerichte salon van het restaurant. De heren zouden hun eigen maaltijd slachten, maar door de medische perikelen sloegen ze die stap over en haalden ze gegrilde kip in het centrum. Rond een kampvuur op de bouwplaats hadden ze stoere mannenverhalen en -geluiden. We ontdekten dat boeren en scheten universeel mannelijk vertier is, dat ook door onze Guatemalteekse vrienden begrepen wordt. Zoals mannen dat kunnen, hadden we op hetzelfde moment ook heel serieuze gesprekken over vrouwen en over wat zij ons en wij hen te bieden hebben. We schreven een prachtige brief voor hen en luisterden naar een indrukwekkend getuigenis van een van onze Guatemalteekse broers. Precies toen we aan het bidden waren, sloten de vrouwen zich bij ons aan. We lazen elkaar onze brieven voor, zongen en aten marshmallows samen. Een mooie dag.
Zondag konden we wat langer slapen, om vervolgens een kerkdienst mee te maken in een kerk die volledig tegenovergesteld was aan de kerk van de vorige zondag. Waar daar alles acapella ging, stond er nu een band met geluidsman die vooral van stand 'maximaal' hield. Leuk om te ontdekken dat wij sommige liedjes gewoon in het Nederlands konden meezingen. De preek en de uitnodiging met voorbede zorgde voor de nodige vraagtekens in de ogen van sommige deelnemers. De nabespreking aan sommige tafeltjes in de Pizzahut was daarom heftig maar zinvol. Tijd om even de toerist uit te hangen in Quetzaltenango. Met souvenirs, koffie, foto's en gepoetste schoenen keerden we terug naar Ostuncalco. 's Avonds heeft een flinke ploeg nog gevoetbald in de voetbalkooi in het centrum. Sportieve culturele interactie als afsluiting van een vol weekend.
Tijd voor een nieuwe werkweek! De muren vliegen omhoog en op allerlei plekken storten we beton: balken, kolommen en de stoep. Veel van het eerder gevlochten metaal verdwijnt in de grijze pap en op andere plekken halen we de bekisting van de stoere, aardbevingsbestendige balken. Verschillende lokalen zijn alleen nog maar toegankelijk via de deuropeningen, de muren zijn inmiddels op hoogte. Her en der zijn putten voor de fundamenten van de pilaren gemaakt en we beginnen met het afwerken van een muur voor ons gedenkteken. Intussen zijn er ook weer twee kinderprogramma's, bezoekt een aantal deelnemers de brandweerkazerne (inclusief rondrit in de spuitauto) en gaan drie groepen op familiebezoek.
De dinsdag ziet er een beetje hetzelfde uit: weer hard werken op de bouw, een feestelijke afsluiting van het kinderprogramma, een bezoek aan de aardappelveiling, aan de politie (met rondrit in een politietruck) en aan een processie met kermis in een naburig dorp. Dinsdagavond aten we voortreffelijke steak van de barbecue (ohja: een verzoek van velen aan thuis: graag geen bonen, geen rijst, geen kip en zeker geen vette hap bij thuiskomst!), om daarna een begin te maken met het inpakken van onze tassen.
Vanmorgen maakte we dat af en nu ik dit bericht afsluit is iedereen de bouwplaats aan het opruimen en versieren of bezig met het voorbereiden van de lunch die we zometeen hebben met alle mensen met wie we hebben samengewerkt en waar we van zijn gaan houden in de afgelopen weken. We hebben net allemaal een kleurrijke handafdruk achtergelaten op de voorgevel van het gebouw dat we zometeen zullen overdragen. Vijf dames hebben op die voorgevel een heus kunstwerk gemaakt. Na de lunch stappen we in de bus die nu wordt ingepakt. We reizen dan naar Chimaltenango, waarwe vannacht (kort) slapen in het Camp van AMG. Morgenochtend vroeg beklimmen we dan de (actieve) vulkaan Paquaya en bezoeken we daarna de oude hoofdstad van Guatemala: Antigua. We hopen daar nog wat mooie souvenirs voor thuis te scoren voordat we onze laatste avond in Guatemala zullen vieren op het AMG-camp in Chimaltenango. Vrijdagmorgen staan we voor vijven op om aan de lange reis naar huis te beginnen. We zien ernaar uit om jullie allemaal weer te ontmoeten op Schiphol of thuis.
Hartelijke groeten van een nog steeds enthousiaste, gemotiveerde en gezonde groep,
Willem-Jan
