Bolivia | En toch zag ik een twinkeling in zijn ogen, zo wonderlijk!

Een van de deelnemers vertelt vol enthousiasme over Jeramo: 'Hij was ons elke keer een stap voor. Voordat we om cement vroegen, stond hij al klaar met een emmer vol. Hij gaf het ons voordat wij wisten wat we nodig hadden. Hij werkte keihard, had er heel veel plezier in en voelde zich nuttig. Elke keer wanneer ik iets tegen hem zei, kreeg ik een prachtige glimlach en draaide hij verlegen zijn hoofd naar beneden. Tijdens de koffiepauze kwam ik erachter dat hij niet kon praten. Jeramo bleek stom.'

'Jeramo mocht bij ons aanschuiven tijdens de lunch en genoot zichtbaar van het eten. Wanneer ik hem aankeek of iets vroeg, kreeg ik zijn mooiste glimlach terug in plaats van woorden. We hoorden van onze landcoördinator dat Jeramo niemand heeft die voor hem zorgt: geen ouders, broers, zussen of tantes. Helemaal niemand… ik vond het hartverscheurend!'

'En toch zag ik een twinkeling in zijn ogen, zo wonderlijk! Heel bijzonder. Wanneer iedereen je heeft verlaten, je wordt verstoten door de samenleving omdat je ‘alleen maar geld kost en niks opbrengt’, dat je dan nog zoveel liefde kan uitstralen! Jeramo zei niks, helemaal niks. Maar in alles voelde ik warmte, vreugde en vrede!'

De deelneemster heeft veel van Jeramo geleerd, vertelt ze. 'Wanneer het stil is, wanneer God niet tot je spreekt, wil dat niet zeggen dat Hij er niet voor je is! Kijk goed om je heen. Je hoeft ook niet altijd iets te zeggen om de liefde van Jezus door te geven. Er gewoon zijn, wie je bent, zoals Hij je gemaakt heeft. Jezelf zien zoals Hij jou ziet en dan de ander liefhebben zoals je zelf... Dan gaat de hemel open!'