Het begin
Tijdens een ontmoeting in de kerk vertelden Timon en zijn vriendin Irene aan Ina over hun World Servants-ervaring: ‘We gingen met World Servants naar Malawi. Het was geweldig en we gunnen anderen ook zo’n ervaring.’ Ze straalden beiden bij het idee om in de zomer weer met een groep uit Doetinchem op pad te gaan. Vorige keer gingen ze ‘gewoon’ mee, deze keer namen ze het voortouw. Ina herinnert zich het voortraject van het Malawi-project: ‘Destijds was ik net predikant in Doetinchem en heb ik het project van de zijlijn meegemaakt. Na de terugkeer van de jongeren wilde ik erg graag contact houden met de groep. De jongeren kwamen uit alle hoeken van Doetinchem en omgeving. De reis naar Malawi bracht ‘De Eetclub’ voort, waar Timon en Irene deel van uitmaken. Uit deze groep kwam het initiatief voor een nieuwe World Servants-reis.’
De voorbereiding
Ruim een jaar aan voorbereiding ging aan het project vooraf. Ina vertelt: ‘Ik merkte de betrokkenheid van de gemeente bij het project. Aan de bedragen die gemeenteleden opeens storten, de Top 2000-actie die wij organiseerden en de kerstollen die we verkochten. Het was geweldig om te zien hoe de kerkenraad achter de World Servants-groep stond. Zo kozen ze voor de kerststollen als relatiegeschenk namens de gemeente. Een mooi voorbeeld vind ik de groep vrouwen uit onze kerk die de krachten gebundeld hebben om een sprei te haken die wij mochten verkopen. Deze warmte was ook terug te zien in de uitzwaaidienst. De deelnemers kwamen naar voren en werden al zingend gezegend. Een prachtig moment, wat het besef gaf dat het nu echt ging beginnen.’
Plek van ontwikkeling
Het project bracht de jongeren uit Ina’s gemeente buiten hun comfortzone. De ontmoeting met een andere cultuur zette ze aan het denken. Ina ziet een project als een plek van ontwikkeling. ‘Sommige jongeren ontdekten welke vorm van leiderschap bij hen paste. Anderen gingen eigen grenzen voorbij en werden minder terughoudend. Weer een ander brak door een eigen patroon van conflicthantering heen.’ ‘Ik denk terug aan de confrontatie die ik had met een van de jongeren, die er het liefst voor kiest het conflict uit de weg te gaan. Maar zo ging het deze keer niet. Het is haar gelukt niet weg te lopen en in gesprek te blijven. Een gouden moment, voor haar en voor mij. Ik hoop dat ze hieraan terug kan denken als ze later met iemand anders in confl ict is.’ ‘In onze groep speelde geloof een vanzelfsprekende rol, ook al waren er groepsleden die niet geloofden of zoekend waren. De geloofsgesprekken en het gebed bleven een vanzelfsprekend onderdeel. Ook daarin zag ik ontwikkeling. De één ontdekte de zin van het bidden, de ander merkte met verwondering dat geloof haar overkwam.'
Van onschatbare waarde
‘Drie weken op reis is niet veel op een mensenleven, zou je zeggen. Toch is de gezamenlijke ervaring van onschatbare waarde’. Ina: ‘Vóór het eerste project in Malawi waren er geen 16+-activiteiten in de kerk. Nu is er een Eetclub met een mix van jongeren die zoekend zijn en jongeren die overtuigd zijn. We bereiken nu jongeren die we anders niet zouden bereiken. Na Myanmar is de groep weer extra opgeleefd. De band onderling is versterkt door het project. ‘Ik hoop dat de jongeren uit Doetinchem over een tijd weer gaan dromen. Dat er weer een Timon en Irene opstaan en dat we opnieuw jongeren zullen enthousiasmeren om hun leven in te zetten voor een rechtvaardiger wereld, geïnspireerd door Jezus.’ Ina ziet graag dat meer kerken deze kans bieden aan jongeren. ‘Ik zie dat jongeren het steeds lastiger vinden om zich te binden aan een gemeente. Met de reis is er een helder doel, ruimte voor zingeving en karaktervorming. Een reis is dé mogelijkheid om het jongerenwerk in je kerk een impuls te geven.
