Mail uit Guatemala! Ceciel en Mariëlle praten ons helemaal bij over de stand van zaken in San Juan Ostuncalco.
Allerliefste mamma's, pappa's, opa's, oma's, pake's, beppe's, broers, zussen, vriendjes, vriendinnetjes, honden, cavia's, katten en ander gespuis,
Eindelijk écht nieuws uit het projectland! Het is een week geleden dat jullie ons uitzwaaiden op Schiphol. Met tranen in jullie ogen wensten jullie ons een voorspoedige reis. Zoals jullie inmiddels vernomen hebben is de reis niet zo voorspoedig verlopen als verwacht, maar maandag was het dan eindelijk zo ver! San Juan Ostuncalco was vanaf die dag onze thuishaven. En met recht 'haven', want we spoelen hier als verloren bootjes bijna de bouwplaats af. We hebben intussen bouwdag numero 4 gehad en er is al veel gebeurd. We gaan een poging doen jullie bij te schrijven.
Na een lange nachtrust konden we dinsdag eindelijk aan de eerste bouwdag beginnen. Na een heerlijk ontbijt van een broodje, ei en bruine bonen-pasta of de zogeheten 'brownie van Vincent en Timo' waren we er klaar voor. Bouwleider Mark verdeelde de groep en zo begonnen de mensen met metselen, ijzer knippen en ombuigen, cement maken en de rest van alle bekende en onbekende taken (anders hebben we jullie straks natuurlijk niets meer te vertellen). Na een lekkere warme lunch vertrok het eerste groepje naar het kinderwerk. Terwijl vader Mike zijn volledige erfenis verdeelde over zijn twee dochters Irene Z en Kelly, waarvan er één verloren werd, bouwde de rest in de regen verder. Het weer hier schokt ons allemaal. Het is koud en het regent veel. Met het gereedschap veilig in de bouwkist opgeborgen was het eindelijk tijd voor de douche. Douche? Ja, douche. Met toilet. En wasbak. Voor de jongens echter niet. Die van hen is nog 'under construction'. Dit leidt dagelijk tot vermakelijke geluiden vanuit de kabines.
De mensen die naar kinderwerk gaan, wisselen dagelijks af. Toen het Jesper zijn beurt was en hij als een ware Goliath, groot en sterk, een van de kleine jongetjes optilde, ontstond er een ware attractie. Binnen mum van tijd stonden de kinderen in de rij om opgetild te worden door deze grote, stoere jongeman.
Gelukkig is bouwen niet het enige wat we doen. Zo kregen we dinsdagavond de gelegenheid om vragen te stellen aan Otto, de man achter de organisatie AMG, zijn vrouw en de directrice van de school. Ze vertelden over hoe belangrijk het werk is dat we hier doen en waarom zij doen wat ze nu doen. Op woensdagavond ontstond er een spontane voetbalwedstrijd met aan de ene kant Floortje, Sammy (onze Guatemalteekse landcoördinator en held) en Timo, en aan de andere kant Gijs, Berth en Mariëlle. Het team van Gijs won de wedstrijd met een krappe 10-9, waarna de trucendoos nog lang openbleef. Ondertussen had Huibert uren de tijd om aan zijn dagboek te beginnen. “Uitstel is geen afstel,” zegt hij steeds, maar inmiddels weten we beter. Dat dagboek komt er nooit.
Donderdagavond was het tijd voor een spannende speed-date-avond. René hield ons de hele dag in spanning en terwijl Timo zijn haartjes nog even in model bracht, schoof de rest aan voor een leuke avond. Bij het speed-daten krijg je drie minuten de tijd om met de Servant tegenover je een diep gesprek te beginnen aan de hand van een vraag over jezelf, de kerk of over of Jezus over het water kon lopen.
Naast de avondprogramma's doen we overdag ook genoeg leuke dingen. Zo mochten Naomi, Fleur, Kelly, Alie, Elisa, Neeli, Ymke en Floortje een kijkje nemen in het lokale ziekenhuis. Het was groter dan ze verwacht hadden (5 verdiepingen hoog) en de medische mogelijkheden waren groot. De hygiene was echter ver te zoeken, maar desondanks kwamen de meiden enthousiast terug.
Vrijdag was het de beurt aan Nonna, Annejet, Irene S, Marianne en Erica om het kamp te verlaten. Dit keer werd er een bezoekje gebracht aan een 'public school', waar de kinderen onderwijs krijgen die geen geld hebben voor een private school. Het kwaliteit van het onderwijs is hierdoor ook een stuk slechter, maar dat kon de pret niet drukken. De lokalen zijn versierd en er wordt vrolijk lesgegeven door te leren tellen met liedjes.
Ook begonnen vandaag de huisbezoekjes. Het GMG van Alie mocht het spits afbijten door de lokale Maya-bevolking te ontmoeten en vragen te stellen. Maar Jenny had iets anders aan haar hoofd. De keuze tussen een groen of een grijs vestje boven haar zwarte jurk zorgde bijna voor vertraging van vertrek. Dat was niet de enige discussie die vandaag gevoerd werd. Tussen de gemetselde muurtjes ontstond de vraag of het nou 'stoffer en blik' of 'veger en blik' was. Miranda was zwaar overtuigd van het tweede, maar de echte Nederlanders weten wel beter. Esmee had meer zon verwacht dan regen. Net als iedereen trouwens, want de aanhoudende regen zorgt voor kou en ook de daaropvolgende koude douches zijn geen verbetering.
Tessa kon vandaag haar skills weer tonen, want zij, geloof het of niet (en dat doet ze zelf ook niet, hoe nederig), legt een muurtje in een keer waterpas. Vandaag is er een belangrijke taak bijgekomen: met hoge urgentie moeten alle spijkers uit het aanwezig hout verwijderd worden, om het geschikt te maken voor de bekisting van de ringbalken. Hier kon Hannah haar opgekropte frustratie in kwijt, waardoor deze taak spoedig verliep. Ook Ceciel had het zwaar toen haar verteld werd dat er met spoed nog meer ijzeren vierkantjes nodig waren van een compleet andere afmeting. In haar ijzerhandeltje begon ze met goede moed aan haar taak en al snel leek deze taak volbracht. Er lag echter nog een grote stapel ongebogen ijzer te wachten om door haar beblaarde handen bewerkt te worden. Mariëlle schoot haar te hulp en al Guus Meeuwis zingend brachten zij een einde aan de hel die 1500 vierkantjes buigen heet. (Applaus!! Oké. En door.)
Tot zover onze avonturen in het verre Guatemala. We hebben allemaal nog zoveel meegemaakt en we kijken er naar uit om jullie alles te vertellen. Hopelijk is het weer bij jullie beter dan bij ons. Het volgende verslag zal jullie op de hoogte brengen van onder andere het langverwachte vulkaanbezoek, het spannende voetbaltoernooi met de plaatselijke voetbalclub (we zijn een beetje bang) en de viering van de verjaardag van Vincent. Hurray!
Dikke kus, knuffel en túut (ofzo) van GU115.
Geschreven door Ceciel & Mariëlle (kijk mam!)
Hoofleider Gijs liet ook nog weten dat vrijdag de groetjes zijn voorgelezen en dat iedereen in goede gezondheid verkeert.
