Het eerste nieuws vanuit Liziwazi!
Dag 2
Gisteravond net voor 19.00 uur kwamen wij aan in Liziwazi. Het moment waar iedereen zo naar toegeleefd heeft, is eindelijk hier. We werden warm ontvangen door vele zingende volwassenen en kinderen. Vele tranen lieten zien hoe indrukwekkend dit was. Natuurlijk moesten daarna gelijk de heupjes los. Dat konden wij wel gebruiken na een hele hobbelige busrit.
De eerste rijst werd voor ons klaargezet, welke verrassend goed smaakte. Daarna tijd voor klamboes, de ene wat ingewikkelder dan de ander. Maar toen die strijd geleverd was, kon iedereen vredig slapen. Hoewel, bij de heren op de kamer was er toch wat meer onrust. Zij dachten een indringer te hebben, welnu: het was een vuilniszak.
Dag 3
Om 07.00 uur werden de laatste slapenden liefdevol gewekt door de leiders (of lijers). De eerste GMG (goedemorgengesprekken) konden van start nadat iedereen in bouwoutfit klaar stond. De rijstepap werd geserveerd door Laura, Inge-Esmee, Marc Eva, en Rachel. Die viel met wat Hollands beleg prima in de smaak.
Om 09.00 stond de eerste steenlegging gepland, maar natuurlijk ging dit op zijn Malawiaans en werd dat 10.15. Jan-Jaap en Mirthe mochten dat voor beide gebouwen samen met een local doen. Nadat het volkslied van Malawi uit volle borst werd gezongen, volgde natuurlijk ook het Wilhelmus (hoewel sommigen toch door de mand vielen als Nederlander, we noemen maar geen namen).
Tijdens het wachten, stonden wij zeker niet stil, maar is het eerste lijntje gevormd. (Ouders, maak je geen zorgen, we stonden op een rijtje om de stenen van boven naar beneden te brengen. Bewijs toegvoegd als bijlage.)
Toen de bouw eenmaal gestart was, vorderde de bouw snel. Aangemoedigd door zingende kinderen die ons liedjes aanleren.
De lunch met rijst werd ook weer afgevinkt en zo konden wij weer door op de bouw.
De zon breekt door, het wordt warm. Het cement wordt in grote hoeveelheden aangevoerd en zo staat aan het eind van bouwdag 1 een muur van 4 pressed-bricks hoog! Iets waar we trots op zijn.
Tijd voor koffie, waarna de officiële openingsceremonie plaatsvond. We ontvangen een kip en geit als teken van dankbaarheid. De dankbaarheid werd in speeches uitgesproken, waaruit de mooie quote volgde: ‘a friend in need is a friend indeed’. En natuurlijk werd daarna ook van ons verwacht dat we gingen dansen en zingen met een grote groep kinderen en volwassen in een kring. En natuurlijk mocht onze cultuurleider Marjon dit tussen andere vrouwen én Jacob voor doen in het midden.
Dit schrijvende kijken wij naar dit ontzettend mooie uitzicht. Zo dadelijk staat het eten voor ons klaar en na een mooi avondprogramma gaan wij weer opladen voor een nieuwe dag.
Veel liefs van natuurlijk de hele groep!
Namens ons als schrijfsters: Lori en Kelly. Of was het Kelly en Lori. Het maakt niet uit of wij heel onderscheidend gekleed zijn, of precies hetzelfde aan hebben: Jan (hoofdlijer) vindt het nog steeds een complex verhaal.
