'Dat ik heb toch maar even gedaan!’

Sylvan hoorde via-via over World Servants Onbeperkt. Na wat getwijfel hakte hij de knoop door! Hij vertelt over zijn ervaringen in Bangladesh.

De taxi

In de zomer van 2019 ben ik met World Servants drie weken naar Nilphamari in Bangladesh geweest. Ik kende World Servants daarvoor niet echt. Mijn moeder had het wel eens genoemd en in mijn woonplaats Bolsward zit ook een actiegroep. Tijdens het wachten op de taxi keek ik daarom een keer uit verveling op de website en startte ik een chat. Iemand van World Servants zocht vervolgens contact met me en daarna ging het snel.

Toen ik in 2017 mijn dwarslaesie opliep ben ik vaak door andere mensen geholpen. Die hulp heeft me veel opgeleverd. Door mee te gaan met World Servants zou ik nu eens anderen kunnen helpen in plaats van zij mij.

Iedereen kan meehelpen

Als ik terugkijk op het project denk ik vaak: ‘dat heb ik toch maar even gedaan’. In een rolstoel zo ver weg onder soms moeilijke omstandigheden was een hele onderneming. Maar het was het meer dan waard. Iedereen kan meehelpen, het maakt niet uit wie je bent of wat je doet. Je kan ook wat voor een ander doen als je in een rolstoel zit. Natuurlijk wist ik dat wel, maar door het project is dat sterk bevestigd.

In rolstoel omhoog

De grootste uitdaging was misschien wel de hoeveelheid bagage. Er moest zo veel mee, niet normaal! En ik vond het ook spannend dat deelnemers uit de groep me soms (met rolstoel en al) op moesten tillen. Onderdeel van de reis was namelijk een treinrit van ongeveer 12 uur en die trein was niet bepaald rolstoeltoegankelijk. Een rolstoeler tillen zijn de andere jongeren natuurlijk niet gewend en dat was ik eigenlijk ook niet. De eerste keer werd het goed gecoördineerd door de leiders, ik nam het voortouw in hoe ik het wilde en al snel werd het heel goed teamwork! Ik had er geen moeite mee en de groep wist steeds beter wat ze moesten doen. Uiteindelijk kon ik gewoon overal aan mee doen net als ieder ander.

Gezellige groep

In de groep kende ik vooraf niemand, dat was een bewuste keus. Eerst had ik er niet zo’n zin in om altijd met een groep te zijn. En zonder telefoon. Uiteindelijk ging dat allebei heel goed. De groep was leuk en groot en ik miste mijn telefoon helemaal niet. Er was altijd wel iemand om mee te praten. Het was goed dat de groep uit deelnemers met en zonder beperking bestond. Je hebt dan hele andere gesprekken dan in een groep met alleen maar beperkte deelnemers. De deelnemers zonder beperking waren in het begin een beetje angstig. Sommigen waren bijvoorbeeld bang dat ze me moesten verzorgen. Ik begreep dat wel want dat idee had ik voor ik zelf een dwarslaesie opliep ook. En soms wisten deelnemers niet of ze iets wel of niet tegen me konden zeggen. Ik maak makkelijk een praatje en kan het met iedereen vinden. De groep wist daarom al snel dat ze nergens bang voor hoefden te zijn en dat ik geen verzorging nodig had.

Route 66

Eerst was ik vrij onzeker. Ik ging bijvoorbeeld niet voor mijn plezier vertellen op een podium. Inmiddels doe ik dat een stuk makkelijker. En ik heb ook meer om over te vertellen. Het project in Bangladesh en ook het aansluitende traject bij Rehab Academy hebben daar aan bijgedragen.

Ik onderneem en durf sindsdien meer. Soms denk ik terug aan hoe weinig aanpassingen er in Bangladesh waren. Dan denk ik ‘dan lukt het me hier ook wel’. Ik heb meer vertrouwen in wat ik kan. Ook kan ik iets beter volhouden of me ergens overheen zetten. Bijvoorbeeld als ik iets moet doen of ergens heen wil gaan doe ik dat nu sneller.

Vroeger droomde ik ervan om in Amerika te gaan wonen, om daar een tankstation met hotel en winkel langs Route 66 te beginnen. Ik vind Amerika een mooi land, want alles wat mooi is vind je daar. Eerst durfde ik niet te vliegen dus had ik bedacht om via Rusland te rijden. Ik weet niet of ik echt naar Amerika wil verhuizen, maar ik durf nu in ieder geval wel te vliegen.

Polash

Hier in Nederland is alles goed geregeld voor mensen met een beperking. Dat was in Bangladesh wel anders. Samen met een aantal groepsgenoten ben ik op huisbezoek geweest bij Polash. Hij kan niet lopen, maar in zijn huis zijn geen aanpassingen. Daarom moet hij bijvoorbeeld met handen voeten de trap voor zijn huis op klimmen. Het huis is ook heel klein, samen met twee broertjes slaapt hij in één bed. Het grote verschil tussen zijn en mijn leven blijft me wel bij. Het is daar een stuk moeilijker dan hier. Ik heb daar geleerd dat we niet zo moeten klagen omdat het niet vanzelfsprekend is hoe netjes het hier allemaal is.

Een overwinning

Ik doe er vaak nuchter over, maar ik heb wel echt mijn gevoel overwonnen. Ik ben echt blij dat ik mee ben gegaan op project en dat ik niet door mijn handicap thuis ben blijven zitten. Er is heel veel mogelijk, maar je moet het wel zelf willen. En als je het graag wil, dan lukt het ook.