Het verhaal van Niparani

Storytelling van 28 november 2018

Tijdens ons bezoek in Nilphamari raken we in gesprek met Niparani. Een van de leden van een Self Help Group die gebruik gaat maken van het trainingscentrum.

Ik ben Niparani, ik ben 32 jaar oud en heb twee kinderen: een zoon van 5 en een dochter van 10. Toen ik zelf 10 jaar oud was, kreeg mijn vader lepra. Hij had een zweer op zijn benen. Toen mijn vader dat ontdekte, hoopte hij eerst dat het vanzelf over zou gaan. De zweren stonken en toen de buren het zagen werden ze boos. Ze waren bang dat mijn vader hen ook ziek zou maken. De behandeling bij de traditionele genezer leverde ook niets op.

Een medewerker van DBLM heeft mijn vader meegenomen naar het lepraziekenhuis. Daar is hij behandeld. Ik herinner me nog goed dat we vaak bij hem op bezoek gingen. De behandeling is geslaagd, na tien maanden was mijn vader genezen van lepra.

Toen hij weer thuis kwam begon de ergste tijd van mijn leven. De buren accepteerden het niet dat mijn vader weer thuis was. Ze stelden een ultimatum: mijn vader moest vertrekken. Ze wilden dat we op de begraafplaats gingen wonen, maar dat wilden wij niet. Uiteindelijk zijn we ergens in de jungle terecht gekomen, op een plek vol met boze geesten.

We hadden vaak dagen niets te eten en dronken water uit de rivier. De broer van mijn moeder kwam bij ons langs en eiste dat mijn moeder bij ons weg zou gaan. Hij vond het niet goed dat zijn zus zo zou leven. Mijn moeder weigerde dat, gelukkig bleef ze bij ons.

Een medewerker van DBLM hoorde van onze situatie en kwam langs. Hij bemoedigde ons en gaf ons hoop. Ze zorgden ervoor dat er een pomp geplaatst werd, zodat we beter water hadden. In 2001 zijn we lid geworden van een self help group.