Het verhaal van Polash

Storytelling van 23 mei 2019

Tijdens ons bezoek aan Nilphamari onmoeten we Polash. Een enthousiaste jonge man die door onze partnerorganisatie TLMI-Bangladesh betrokken is geraakt bij een Self Help Group.

‘Ik ben Polash, 22 jaar oud. Ik woon dichtbij het centrum van Nilphamari, hier een klein stukje vandaan. Mijn zus en ik zijn een tweeling en toen ik één jaar oud was, zag mijn vader dat ik minder kon dan mijn zus. Ze zijn hier naar het ziekenhuis van TLM gegaan en daar stelden ze vast dat ik Cerebrale Parese heb. Ik heb veel spierspanning en spasme in mijn onderlichaam en daardoor kan ik alleen mijn bovenlichaam gebruiken. In het ziekenhuis van TLM kreeg ik training en fysiotherapie, waardoor ik mijn lichaam zo goed mogelijk leerde gebruiken.

Mijn ouders zijn heel behulpzaam en accepteren me zoals ik ben. Ik merkte vroeger dat andere mensen mij negeerden of weigerden vanwege mijn beperking. Ik heb de basisschool afgemaakt, maar ik kon niet naar de middelbare school. Daar werd ik niet toegelaten vanwege mijn beperking. Op de basisschool was ik een goede leerling, dus ik vind het jammer dat ik niet verder kon leren.

Drie jaar geleden kwam ik in contact met Smriti, een veldwerker van TLM. Zij stelde me voor aan Sattar, de voorzitter van selfhelpgroup Dahlia. Hij verwelkomde me en ik wilde graag lid worden. Eerst deed ik dat vooral omdat ik dan een tricycle kon krijgen van het CBR-project (community based rehabilitation) van TLM. Die kreeg ik na zes maanden. Het heeft me veel meer vrijheid en zelfstandigheid opgeleverd.

Maar dat was nog maar een begin, ontdekte ik toen ik lid was geworden. Als lid draag ik maandelijks bij aan de kas, waarmee we samen investeringen doen, door middel van leningen aan leden. Ik draag elke maand 100 TK (€ 0,10) bij en als het lukt wat meer. In totaal heb ik nu 8.000 TK bijgedragen. In de afgelopen jaren hebben verschillende leden kleine winkeltjes geopend, melkkoeien gekocht en zijn ze begonnen met snacks verkopen op straat. Dat konden ze doen door van de selfhelpgroup te lenen.

De selfhelpgroup heeft me geleerd dat wij niet waardeloos zijn vanwege onze beperking. Ik had een geïsoleerd leven thuis, maar nu weet ik dat we geen onzichtbare mensen van de achtergrond hoeven te zijn. Ook met een beperking kun je gewoon meedoen. Dat begint met anders naar onszelf kijken en dan gaan andere mensen ook anders naar je kijken. Dat heb ik geleerd op de selfhelpgroup.

Met de selfhelpgroup kom ik op allerlei bijeenkomsten en in restaurants, scholen en officiële gelegenheden. Mensen accepteren me daar en ik krijg een serieuze rol. Ik voel me daardoor van belang. Mijn stem wordt gehoord, ook door politici en andere invloedrijke mensen. Laatst sprak ik met de deputy commisioner (de hoogste man van het district) en hij geloofde niet dat ik alleen de basisschool heb afgemaakt. Volgens hem heb ik het niveau van iemand die middelbare school gehaald heeft.

Ik zou graag alsnog de middelbare school willen doen. Via de selfhelpgroup kon ik een computertraining doen. Daar heb ik veel van geleerd. Ik zou graag een kleine computerwinkel willen starten. Daarvoor spaar ik zelf een bedrag en dan kan de selfhelpgroup dat aanvullen met een lening. Ik hoop dat dat binnen twee-drie jaar lukt.

Ik blijf actief in onze selfhelpgroup en daarnaast zet ik me in voor de associatie waar jullie in juli gaan bouwen. Ik probeer bij alle bijeenkomsten te zijn en ik ben auditor bij een van de selfhelpgroepen.

Het lijkt me geweldig om samen met jullie te bouwen, al weet ik niet zo goed wat ik kan. Misschien kan ik wel stenen hakken of ijzer zagen. En wie weet nog wel meer. Ik heb gehoord dat sommige Nederlanders die komen ook een handicap hebben, misschien kan ik ook van hen leren hoe je moet bouwen.

Ik wil ook werken aan een eigen huis, want ik zou wel willen trouwen, over vijf jaar misschien. Als ik kan leren hoe ik zelf kan bouwen, dan kan ik sneller mijn eigen huis hebben.’