Het verhaal van Ramonath

Storytelling van 28 november 2018

Tijdens ons bezoek in Nilphamari raken we in gesprek met Ramonath. Een van de leden van een Self Help Group die gebruik gaat maken van het trainingscentrum.

Ik ben Ramonath. Ik ben 55 jaar oud en ik woon in Nilphamari. Ik heb een zoon van 18 en een dochter van 14. Ik ben lid van de self help group Nodabosh Nilphamari. Toen ik 40 was kreeg ik erg pijnlijke tenen. Ik kreeg ook zweren op mijn tenen, dus mensen dachten dat ik lepra had. Dat was het niet, want lepra doet geen pijn. De traditionele genezer probeerde me te helpen, maar de pijn werd steeds erger en de zweren groter.

Ik werd opgenomen in het DBLM hospital, daar stelden ze vast dat ik buljars had, een agressieve ziekte. Eerst probeerden ze de doorbloeding in mijn benen te verbeteren door een operatie aan een slagader in mijn bovenbeen. Dat hielp niet. Toen is mijn onderbeen geamputeerd. Dat moest wel, want anders zou ik overleden zijn.

De tenen aan mijn andere voet waren ook pijnlijk, maar gelukkig zijn die genezen. Nu is alles goed met mij, de ziekte is weg. De tijd na de behandeling was erg zwaar. Mensen verdachten mij ervan dat ik lepra in het dorp zou brengen en daarom negeerde iedereen mij. Ik werd in feite verstoten. Ik was bijna dood geweest, maar de verlating was eigenlijk erger.

Mijn vrouw zorgde voor mij, maar die is vier jaar geleden overleden. Mijn zoon is toen gestopt met school, hij is nu bouwvakker om in het onderhoud van ons gezin te voorzien. Mijn dochter gaat nog wel naar school.

Ik werd lid van een self help group. De groep heeft voor mij gepleit bij de overheid en daardoor krijg ik nu een uitkering van TK 700 (€ 7,-) per maand (gemiddeld inkomen: TK 9.000/maand). De groep heeft ook gezorgd voor voorlichting aan de mensen in mijn dorp. Nu accepteren ze me en ik heb mijn waardigheid terug.