In gesprek met Khadimul Islam
Storytelling van 30 juni 2024
De 23-jarige Khadimul Islam is al 10 jaar lid van een zelfhulpgroep. Hij heeft een lichamelijke handicap, waardoor hij slecht loopt. Dit heeft zijn onderwijscarrière beïnvloed.
“Ik ben Khadimul, 23 jaar oud en lid van een zelfhulpgroep. Samen met mijn ouders, broers en zussen woon ik in het dorp Berbandha, Shimulbari, Nilphamari district. Ik ben al sinds 2014 lid, toen ik nog op school zat.
Een lid van de zelfhulpgroep zag dat ik naar school ging en dat ik een handicap heb. Ik kende haar niet. Ze zei dat ik het haar gerust kon laten weten als er iets aan de hand was. Ik deelde met haar dat mijn ouders hadden besloten om mijn onderwijs te stoppen en me niet langer steunden. Ze zei dat ze me kon helpen. Dus ik vroeg op wat voor manier. Toen kreeg ik boeken en schriften.
Daarna ging de vrouw in gesprek met mijn moeder. Mijn ouders zeiden dat ze mijn school niet konden betalen, wegens armoede en vanwege mijn handicap, omdat ik slecht loop. Ze zagen geen toekomst voor mijn carrière. Mijn twee broers en drie zussen gingen wel allemaal naar school. Ik was geen slechte leerling. Er zaten 99 leerlingen in mijn klas en ik was een van de top 10. Maar ik ben een van de oudsten thuis en mijn ouders zeiden als ze geld voor mij zouden gebruiken dat er dan niet genoeg overbleef voor mijn jongere broers en zussen.
De vrouw wist mijn moeder te motiveren om lid te worden van de zelfhulpgroep. Daarna ontving ik steun voor onderwijs van TLMI-Bangladesh via de zelfhulpgroep. Zo kon ik alsnog doorgaan met school. Ik leende geld om het eindexamen te kunnen betalen. Ik slaagde voor mijn examen en studeer nu aan de universiteit. Ik geef les aan de basisschool om geld te verdienen en mijn studie te kunnen betalen.
Aan de universiteit heb je algemeen onderwijs en onderwijs met ere. De docenten waren het er niet mee eens dat ik de richting voor ere-studenten koos. Toen heeft een vertegenwoordiger van de associatie contact opgenomen met de universiteit. Daarna hebben ze me geaccepteerd als ere-student.
De associatie heeft me op verschillende manieren geholpen, onder andere om een identiteitskaart voor mensen met een handicap te krijgen. Met deze kaart hoefde ik niet het volledige bedrag aan schoolgeld te betalen. Later heeft de zelfhulpgroep me ook geholpen om financiële steun te krijgen van de sociale dienst. Ik heb niemand om mijn problemen mee te delen. Bij de zelfhulpgroep kan ik daar wel mee terecht. De voorzitter is als een vertrouwenspersoon.
Ik wil mijn ouders laten zien dat ik niet nutteloos ben en dat de zelfhulpgroep een doel heeft. Ik wil onafhankelijk zijn en zonder steun kunnen leven.
Dank jullie wel voor het luisteren. Er zijn vele mensen geholpen. We blijven dromen houden voor de toekomst.”
