Directrice Sonia Patiño Rosales vertelt

Storytelling bezoek van 8 april 2017 door Linda Augustinus-Lourier en Jan Vis

Directrice Sonia Patiño Rosales, 36 jaar, heeft 2 jongens (3 en 12 jr)
Sonia studeerde af als lerares voor de middelbare school. Er was echter nergens werk voor haar. De enige plek waar mensen nodig waren was op het centrum voor mensen met een beperking. Op haar eerste werkdag ontmoette ze Miguelito, een jongen met het syndroom van Down. Ze was een beetje bang voor hem, omdat ze hem al vaker was tegen gekomen in het dorp en telkens als hij haar zag had hij haar op zijn manier gedag gezegd. Dan pakte hij haar arm en zei: “Hoooooolaaaaaaaa”, of hij ging zingen, wat haar een oncomfortabel gevoel had gegeven. Dus nu ze hem in deze school zag waar ze moest gaan werken, was ze in eerste instantie een beetje terughoudend en ging hartslag omhoog.

Maar dit bleek allemaal niet nodig, want de leerlingen waren ontwapenend en ontzettend lief.
De school was echter erg klein en oud, zij moest lesgeven in een piepklein lokaal, waar een andere lerares les gaf aan de andere kant van het lokaal. Dit was erg moeilijk en het was altijd een enorme herrie. In 2011 zag ze een tv programma op de lokale zender van Mairana waarin jongeren uit Nederland een school aan het bouwen waren in Bella Victoria. Ze moedigde de toenmalige directrice Irma aan om er naar toe te gaan en Carlos Sanchez (projectcoördinator bij For Vidas) die werd geïnterviewd in het programma aan te spreken. Irma ging en haalde Carlos over om eens in Mairana te komen kijken. Dit bleek een gouden zet. Het balletje ging rollen en zodoende kwam er in het najaar van 2013 een groep Nederlanders helpen met de bouw van twee nieuwe klaslokalen. De lokale overheid hield eveneens woord en bouwde er wc’s, een keuken en een opslagruimte bij. Het was een droom die uitkwam! Doordat het centrum in de publiciteit kwam tijdens de bouw, kreeg het ook meer bekendheid en sindsdien werden er steeds meer kinderen naar toe gebracht.

“Het nieuwe centrum heft deuren geopend naar de gemeenschap. De bouw door een groep Europeanen, was goede publiciteit. ‘Als er mensen uit Europa komen helpen bouwen voor kinderen met een beperking zullen die kinderen toch wel wat waard zijn’ zeiden de ouders die hun kinderen kwamen brengen”, zo vertelde Sonia.

Voordat de nieuwbouw er was waren er 38 leerlingen, vandaag zijn dat er 62 en hebben ze ‘s middags ook een huiswerkbegeleidingsklas voor 24 gezonde kinderen. Sonia is vanaf januari 2017 de nieuwe directrice geworden van de school, nu Irma met “pensioen” is gegaan. Ze werkt inmiddels alweer 8 jaar met veel plezier op het centrum in Mairana en haar hele gezicht straalt als ze zegt: “Deze kinderen zijn zo waardevol en hebben een gouden hart. Ik blijf hier voorlopig nog wel werken en hoop dat het centrum nog veel groter zal groeien!”

Lerares Sirle Mariscal Vargas vertelt

Sirle Mariscal Vargas, lerares 31 jaar, single
Alle leraressen moeten nadat ze de opeliding af hebben verplicht voor 2 jaar aan het werk op een school die is aangewezen door de overheid. Dit is haar eerste jaar in Mairana. Het is best lastig voor haar om in Mairana te werken, omdat haar familie en vrienden in Santa Cruz wonen. Ze gaat ieder weekend terug naar de stad, want in Mairana is niets te beleven. Omdat ze niet bij een familie in huis woont maar in een gehuurde kamer voelt ze zich best wel eenzaam.
Maar desondanks begint ze toch steeds meer van Mairana te houden. De rust, het koelere klimaat en natuurlijk ook van het centrum. De kinderen zijn zo ontzettend lief en aanhankelijk. Elke dag krijgt ze een knuffel van allemaal. Dat vindt ze wel het bijzondere aan deze speciale kinderen. Ook zijn de kinderen zo open en eerlijk en werken ze goed mee. De nieuwe lokalen, maar ook de oude omgebouwde lokalen zijn fijn om in te werken, zodat ze aan alle kinderen genoeg zorg kunnen geven