Zo dochter, zo vader?
Storytelling van 1 augustus 2022
Eline (22) ging na vier jaar weer terug naar Kantheska waar ze in 2018 klaslokalen heeft gebouwd...
‘“Jongens, we zijn verkeerd hoor”, was mijn eerste reactie bij het zien van de school. Het was vier jaar geleden, maar ik kon me het schoolblok en project nog herinneren als de dag van gisteren. Dacht ik. Want toen ik het logo zag, besefte ik dat Mussa, de projectcoördinator in Malawi, wel naar de juiste school was gereden. Ik was toch echt na vier jaar terug in Kantheska. Er stonden een hoop mensen op ons te wachten, maar ik herkende niemand. Het logo was hetzelfde, maar de berg waarop we altijd zaten om ons dagboek te schrijven had een ander uitzicht. Geen vlakte meer, maar afgebouwde latrines. De plek die we zo kaal hadden achtergelaten, stond nu vol met bomen.
Ik had gehoopt op een feest van herkenning, maar die bleef uit. Tot we bezig waren met de welkomstceremonie en mijn blik ineens op een van de Malawianen viel. Ik keek nog een keer en nog een keer. Was hij het echt? Ja, daar zat hij echt: Aron, mijn grote bouwvriend. Dagenlang hebben we tijdens het project samen gemetseld en lol gehad. We kwamen overigens niet veel verder dan “ja, ja, ja” en “chichiwa”. Zijn Engels stelde weinig voor: als ik vroeg waar hij woonde begreep hij dat niet. Dit mocht toen de pret niet drukken, want hij leerde mij woorden in zijn taal en ik leerde hem Nederlands.
Nu was Mussa erbij om te kunnen vertalen. Ik hoefde dus niet lang na te denken toen Mussa vroeg wie ik wilde interviewen. Daar zaten we dan weer, en we konden allebei niet stoppen met lachen. Hij had zijn witte lange Lacostewinterjas ingeruild voor een zwarte, maar verder was hij geen spat veranderd. Ik overigens ook niet, al was ik ondertussen gelukkig wel mijn slotjesbeugel kwijt. Ik vroeg hoe het met hem ging en begreep dat hij nu getrouwd is en twee dochters heeft, die naar de school gaan die we samen hebben gebouwd.
De school is flink gegroeid sinds wij Kantheska in 2018 hebben achtergelaten. Niet alleen de school heeft verandering gebracht. De gemeenschap vertelde dat er meer gendergelijkheid is gekomen door het World Servants-project. Zowel mannen als vrouwen worden nu ingeschakeld. Dit merkten we ook direct tijdens de voetbalwedstrijd die we speelden, waar een hoop Nederlandse, maar vooral Malawiaanse meiden aan meededen. Dan heeft de vrouwenbouwdag in 2018 naast veel gelach en gegiechel dus inhoudelijk ook echt iets opgeleverd. Ook hebben ze geleerd dat je met hard werken resultaat kunt boeken.
Het allermooiste cadeau vind ik dat Aron, mijn bouwvriend, dankzij het World Servants-project er persoonlijk op vooruit is gegaan. Hij vertelde dat hijzelf sinds zijn zevende niet meer naar school was gegaan. Ineens begreep ik waarom hij geen Engels kon. Maar door het project had hij leren metselen, waardoor hij nu betaalde klussen kan doen. Niet alleen de toekomst van zijn dochters is er dus op vooruit gegaan, maar ook zijn leven is wezenlijk veranderd. Zo dochter, zo vader?
Deze keer liet ik Aron op een andere manier achter. In 2018 vroeg ik me af hoe het met hem zou gaan en ook tijdens corona heb ik veel aan hem gedacht. Deze keer reden we weg en liep hij hand in hand met zijn dochter achter de Jeep aan, op weg naar huis. Een vader met een baan en een dochter met een school. Een mooier beeld kon ik mij niet wensen. Voor mij is het geen vraag meer zoals in 2018, maar een weet: ze redden het daar.’
