Iedereen gelukkig in Pakokku!

Project update van 23 februari 2019 door Sia Hollemans, Linda Augustinus-Lourier, Henk Vegt en Say Say Phaw

Vandaag gingen we op bezoek in Pakokku en waren blij verrast over wat we daar aantroffen.

Als eerste moesten we natuurlijk de brug over. Die had iets extra's gekregen: een dwarsbalk, net voor de brug op 2 meter hoogte. Wij konden er net onderdoor en we dachten aan alle vrachtwagens waarvoor de brug behoed moet worden, ook al is het een sterke brug. Maar nee, het bleek een maatregel tegen volgeladen illegale vuilstorters. Die willen ze niet meer hebben in Pakokku. Echt niet, want er zijn ook rietmatten aan de reling vastgemaakt. En er is een bord geplaatst: Vuilstorten wordt bestraft met een boete. De omgeving moet schoon worden en schoon blijven bij deze waardevolle verbinding met de rest van de stad.
Aan de andere kant van de brug was natuurlijk het ontmoetingscentrum met gedekte tafels voor de lunch. De vrouw van de burgemeester had haar uiterste best weer gedaan: schalen met rijst, vis, vlees, groenten, "something a little bit spicy" (tja voor wie dat dan "a little bit" is...?) Ze had ook de religieuze nis met witte tegels betegeld en was daar zichtbaar trots op.
Twee heren in witte overhemden die uit Yangon waren gekomen om geld te doneren voor het starten van een varkensfokprogramma met 2 varkens. Dat programma gaat voorzien in het levensonderhoud van diverse bewoners van Seven Houses. Een prettig vooruitzicht. Alle kinderen van Seven Houses met tanaka op hun wangen zongen hun beste liedjes. Ook Yaho-o-o Yaho-o-o hoort daar bij! Leuk hé? Hun begeleidster in een oranje WS t-shirt luisterde trots mee.
Na al deze eerste fijne indrukken, hebben we maar eens de oudere bewoners bezocht. Wat ze er toch van vonden dat er van alles te doen was in hun dorp. Dat konden ze wel vertellen: ze zijn er gelukkig mee. Zelf kunnen ze niet zo gemakkelijk meer weg. Maar dat hoeft ook niet. Er komen nu mensen op bezoek om te doneren, te vieren, kennis te delen... en elke avond kunnen ze om 18.30 in hun "hall" naar de DVD gaan kijken van hun geliefde monnik. En als er iets te doen is, hoort het hele dorp dit door de luidsprekers.
Na de wandeling door het dorp, hebben we het interview gedaan met één van de bewoonsters van een door MY117 gerenoveerd huis. Ze is nog steeds blij met het waterdichte dak en de extra kamer. Zeker nu haar twee dochters groter worden. Het interview voor de camera deed ze keurig. Ondanks haar handicap aan beide handen een sterke vrouw die steeds zelfbewuster Pakokku in durft te gaan. Over de brug.
Tot slot spraken we de voorzitter van het "Social Development committee". Hij vertelde over de impact van de komst van de Nederlandse groep. Ze herinneren zich nog steeds ieder groepslid en kijken nog regelmatig met veel plezier de video's terug. Wat hen opviel was dat de groep altijd iedereen hartelijk begroette en een ieder gelijk behandelde. Deze indruk heeft tot gevolg gehad dat er nu gezamenlijk gegeten wordt in het centrum, dat de kinderen uit de lepra kolonie meer vriendjes en vriendinnetjes hebben en dat hele families meer geaccepteerd zijn.
Zo zie je maar... een klein gebaar kan een grote uitwerking hebben!