“Ik word er blij van om de school te zien”

Project update van 15 januari 2024

In het kippenhok waar de kinderen van Makomp eerst les kregen, kon geen les gegeven worden als het regende. Nu zitten er 207 leerlingen in een mooi, nieuw gebouw en nog steeds komen er meer leerlingen bij.

Het is maandagmorgen, de week begint. Wij lopen van de CTF compound naar de school. Voor ons uit snelt een meisje met een rugzak. Als we door het dorp aankomen, zien we de school al van ver als een baken staan. Wat een uitstraling heeft dit gebouw! Aankomend bij het gebouw worden we welkom geheten door vele kinderen.

In het eerste lokaal zitten de kleuters. Die zitten ook op een andere locatie, dus deze ruimte is niet overbezet gelukkig. Een leuke club kinderen wordt daar begeleid. In het tweede lokaal zitten klas 1 & 2. Deze klas is al veel voller met kinderen. Klas 3 & 4 zitten in het 3e lokaal. Klas 5 & 6 zitten achterin, in de ruimte voor de lerarenkamer. Het oogt allemaal erg gemoedelijk. De kinderen zingen nog steeds de liedjes die ze geleerd hebben. Daarvan is er vooral één blijven hangen: let it shine!

Met de leraren gaan we in gesprek. En of ze zich de groep kunnen herinneren die hier gebouwd heeft. Emma en Peter, oh wat waren dat fijne mensen. Wat zouden ze de groep graag weer willen ontvangen en laten zien wat ze van de school gemaakt hebben! “Het was fantastisch,” zegt Abu Kaloko weer. “De groep leerde ons beter om te gaan met de kinderen. Om te starten met introducties van het onderwerp om te kijken of iedereen aan boord is en of ze er al iets van weten.” “Tijd management,” grinnikt Abu Kaloko. Alles was op tijd en op planning. Op de vraag of zij dat nu ook toepassen, zegt hij: “Absoluut. Sinds de groep geweest is, starten wij stipt om 8 uur en dat helpt ook nog eens voor de kinderen, want die komen nu allemaal op tijd.”

Liedjes zingen, samen als één team optrekken, denken in mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden. Er zijn zoveel dingen op te noemen. Dat een groep die niet bestond uit bouwvakkers door hun mentaliteit zoveel bereikt heeft in zo weinig tijd, heeft hen de ogen geopend over wat er eigenlijk allemaal wel mogelijk is als je doorzet.

De uitwisseling en het van elkaar leren werkte twee kanten op. “De groep wou ook van ons leren en ze stelden ons vragen. Als ze niet wisten hoe iets moest, vroegen ze om uitleg. Ze hebben geleerd over onze cultuur, zang, dans. Ze gingen wandelen en een boerderij bezoeken. Ze bleven werken, al was het regenseizoen. Hun inzet was onbetaalbaar.”

De gemeenschap is dankbaar voor de school. Zelfs halverwege het schooljaar komen er nog nieuwe leerlingen bij. Samuel Sesay van CTF reageert daarop dat hij dit als een teken van vertrouwen ziet wat het schoolgebouw uitstraalt. Een gevoel van wees welkom en een gevoel dat er goed onderwijs geboden wordt.

Er zijn zeker nog wel zaken die veranderd moeten worden. Ze zouden de groep graag terug zien, maar zijn zelf ook druk bezig met de beperkte middelen die ze hebben. Zo staat de kwalificatie van de leraren als hoogste prioriteit op hun lijst. Ook de betrokkenheid van de gemeenschap wordt stap voor stap verbeterd. Inmiddels staat er eveneens een mooi hek om de school wat de gemeenschap samen met de leraren heeft bewerkstelligd.

De delegatie van World Servants en CTF laat de school met een trots gevoel achter zich. Trots op de groep van SL123, wat zij hebben neergezet en welke indruk zij hebben achtergelaten. Echte changemakers, dat is toch wel de conclusie als we langzaam weglopen van de school en nog even bedolven worden onder de knuffels van de kinderen. Petje af voor deze mooie school! Samuel Sesay van CTF zegt later in de auto: “Dit is waar ik het voor doe, voor dit trotse gevoel dat we echt iets bereiken!”