Rijkdom delen
Annemarijn: ‘Toen onze jeugdleiders in de kerk met het idee kwamen om een project te doen met World Servants, wisten wij eigenlijk meteen dat we mee wilden.’ Ruben: ‘We stonden vooraan in de rij om ons in te schrijven.’ Annemarijn: ‘Wij zijn zo rijk met z’n allen... Mooi om dan een beetje rijkdom van jezelf daar achter te laten.’
Spannend
Ruben: ‘Dat is alweer een jaar geleden nu.’ Annemarijn: ‘Ik vond het best spannend. We hebben allerlei acties gedaan. Achteraf gezien ging het geld binnenhalen heel relaxed. Auto’s wassen, ijs verkopen en natuurlijk het benefi etdiner.’ Ruben: ‘Daar zijn we toch wel trots op. Wij hadden de leiding die avond. En het leverde bijna vierduizend euro op!’
Support
Ruben: ‘Het gaf zo’n positieve drive in de kerk! Zoveel medeleven met ons project. Er kwamen altijd wel mensen vragen hoe het ging.’ Annemarijn: ‘Het is echt wel een blijvende verandering in de kerk. Heel veel andere jongeren willen nu volgend jaar mee en de oudere mensen leven enorm mee! Het past goed bij onze kerk, we zijn erg naar buiten gericht.’ Ruben: ‘We gaan in een dienst onze ervaringen delen, daar is echt vraag naar!’
Hechte groep
Ruben: ‘Ik vond het actievoeren gewoon gaaf. Zoveel mensen die enthousiast zijn over jouw doel en gul geven. Pas bij het voorbereidingsweekend werd het spannend. Daarvoor was het een ver-van-m’nbed-show, maar als je de rest van de groep ontmoet heb je door dat het menens is.’ Annemarijn: ‘Voor mij was dat juist een hele geruststelling. Ik merkte meteen dat we één hechte groep waren. Iedereen trok met elkaar op.’ Ruben: ‘Ja, dat is echt bijzonder, iedereen accepteerde elkaar. Je bouwt zo’n band op!’ Annemarijn: ‘Ook met de groep uit onze eigen kerk zijn we heel close geworden. Nu ken je elkaar echt, dat was eerst maar oppervlakkig.’
Onwerkelijk
Annemarijn: ‘En dan sta je allebei voor het eerst in Afrika. Het gevoel van die klamme warmte zal ik niet snel vergeten.’ Ruben: ‘Het vliegveld was aftands, maar ik schrok pas echt toen we de poort uitreden. Dan zie je hoe groot het verschil is. Overal krottenwijken en golfplaten.’ Annemarijn: ‘Je beseft het eerst niet echt. Je ziet het wel, maar het dringt niet tot je door.’ Ruben: ‘Je waant je in een toneelstuk, een soort Archeon-gevoel. Er zitzo’n muurtje om je hart en je durft het niet te laten binnendringen. Je weet het dondersgoed, maar het klopt gewoon niet met hoe je wilt dat het is.’
Zo blij
Ruben: ‘En toen kwamen we aan. Palmbomen, zo mooi groen. Echt enorm jungle. En muziek in de verte. Het hele dorp was uitgelopen. Allemaal vrouwen om de bus, zingen, dansen.’ Annemarijn: ‘Ik had het niet meer! Ik had nog nooit zulke blije mensen gezien. Het was echt te bizar! ‘Momo!’, zeiden ze steeds. ‘Dankjewel!’ De dankbaarheid was zo overweldigend.’ Ruben: ‘Zo ongelooflijk blij, terwijl je nog niets gedaan hebt!’ Annemarijn: ‘Allemaal hele mooie kleren, geverfde gezichten en veren. Het zag er zo mooi uit! En toen gingen ze dansen en pakten ze onze handen om samen te dansen.’ Ruben: ‘Superongemakkelijk, haha! Maar die blijdschap, gewoon omdat je er bént.’ Annemarijn: ‘Daar zijn ze blij om jóu en hier zijn we blij om wat iemand brengt.’
Bouwen
Ruben: ‘En toen gingen we aan de slag. Nog steeds overal verwachtingsvolle blikken.’ Annemarijn: ‘Ik wist echt niet hoe alles moest, maar het ging hartstikke goed. Door goede instructies en de leuke samenwerking met de aannemer en de mensen daar. Als de stenen van A naar B moesten stonden we in een lange rij. Allemaal vrouwen met een grote steen op hun hoofd. Ruben: ‘Het gaat heel anders dan bij ons. Soms denk je ‘dat kan toch veel makkelijker?’, maar die primitieve manier is ook heel leuk. En uiteindelijk zat het dak er bijna helemaal op.’ Annemarijn: ‘De bedoeling is dat het in september klaar is.’
Impact
Annemarijn: ‘Er kunnen nu meer kinderen naar school. Dat is zeker nodig. Er zijn zoveel problemen, bijvoorbeeld tienerzwangerschappen. Maar deze school is pas het begin. Kinderen weten niks over seksualiteit en pas op de middelbare school krijgen ze voorlichting, terwijl het al heel vroeg speelt.’ Ruben: ‘Dat we die school gebouwd hebben is goed, want je komt mensen tegemoet in hun moeilijkheden. Het was heel gaaf om het enthousiasme te zien en alleen al het samenwerken brengt verandering. En de kinderen kunnen nu gratis naar de basisschool! Toch voel ik me soms machteloos. Want als je de armoede compleet wilt aanpakken, dan is er veel meer nodig. En dan lijkt het of ons kleine project geen zin heeft. Dat heeft het natuurlijk wel!’
Echt contact
Annemarijn: ‘In het begin zie je de armoede wel, maar het dringt niet tot je door. Je hebt het al zo vaak op TV gezien en dan denk je vaak: ach, een ander geeft wel iets. We zijn afgestompt. Maar als je dan echt contact hebt, dan verandert je wereldbeeld. Het huisbezoek was voor mij echt zo’n realize. Dat je hoort dat ze gewoon dagen niet te eten hadden.’ Ruben: ‘Je gaat naar binnen en denkt: wij bewaren onze kippen nog beter. En daar blijf je dan slapen. De gesprekken die je dan hebt die breken die muurtjes om je hart af. En het besef dat jouw luxe leventje maar zeven uurtjes vliegen verderop is… Ik zou nu het liefst direct teruggaan.’
Jungle
Ruben: ‘Het is daar overal zo mooi, dus daar wil je meer van zien. We hebben met een groep een hike door de jungle gemaakt. Niet te beschrijven hoe mooi dat is. Een man uit het dorp ging mee als gids en het is zo gaaf! Overal palmbomen, bananenbomen, rijstvelden, moerassen, heuvels en allemaal rare beesten. Op een gegeven moment zagen we een kraakhelder beekje. We keken elkaar aan en voor we het wisten lagen we er allemaal in. Supergaaf! En het water was lekker warm. Je kunt gewoon niet uitleggen hoe gaaf die jungle is.’
Weer thuis
Ruben: ‘Ik mis de groep heel erg.’ Annemarijn: ‘Ik vertel hier aan alle mensen dat het écht is, wat wij gezien hebben. Het is niet iets waarvan je mag denken: het is ver weg, dus hoef er niks aan te doen. Het is júíst iets waar wij iets aan moeten doen en ik hoop dat als ik dat aan mensen vertel, dat mensen daar dan iets mee doen. Ruben: ‘Of zelf meegaan! Je krijgt er zeker geen spijt van.’ Annemarijn: ‘Zelf wil ik vooral nog dankbaarder zijn. En ik wil meer vertrouwen op God, afhankelijk zijn.’ Ruben: ‘Ik wil vooral blijven beseffen wat ik daar ervaren heb en dan verandert dat je vanzelf wel. Je smijt niet meer zomaar geld over de balk en je gaat niet meer zomaar klagen. We hebben het hier hartstikke goed!’
