‘Volgens mij ben jij dit’, zegt Bert tegen zijn broer. ‘Nee ik denk dat jij het bent. Ik heb die zonnebril helemaal niet op gehad.’ Druk discussiërend bekijken ze een bouwfoto. Ze komen er niet uit wie van de twee op de foto staat. Alle herinneringen komen weer boven. Ze zijn nog altijd enorm enthousiast over de reis, gekke en serieuze verhalen wisselen elkaar af. Bert: ‘Weet je nog dat ik jouw WC-rol gejat had? Boos dat je was!’ Dick: ‘Ja, of die avond toen we heerlijk op de bankjes onder de boom zaten. Uit het niets kwam die enorme sprinkhaan. Voordat we het wisten lagen alle bankjes om omdat iedereen verschrikt opsprong. Wat hebben we toen gelachen.’
Nog vaak denkt Dick terug aan zijn reis naar Haïti: ‘Elke dag dwalen mijn gedachten wel even af naar die drie weken. Dat waren zo ongeveer de beste weken van mijn leven. Je had er helemaal geen zorgen. Het was gewoon lekker samenwerken voor hetzelfde doel.’ Bert: ‘Hier in Nederland word je geleefd door school en hobby’s. In Haïti was dat anders, daar had je veel meer rust. Even geen deadlines voor opdrachten of een telefoon met social media.
Trots
Tijdens het project mochten de broers mee op de truck om meer van het land en de cultuur te zien. Dick: ‘We gingen over een hobbelige weg de berg op.’ ‘Het was een uitdagende rit’, voegt Bert met een grijns toe. Bert vertelt verder: ‘Boven aangekomen bezochten we een school. Zoiets als wij ook aan het bouwen waren. Hier zagen we dat een school kans biedt voor de mensen in Haïti om een vak te leren.’ ‘Zoals de school die wij bouwen, die zorgt ervoor dat de kinderen niet meer drie uren hoeven te lopen’, zegt Dick. ‘Op het moment dat je daar bent, besef je die impact niet. Toen we op het einde van het project met de truck bij het dorp wegreden en achterom keken, toen dacht ik: ‘Echt, dit hebben we samen neergezet! Een overweldigend gevoel!’ Bert herkent dit ‘We mogen absoluut trots zijn. De muren staan, het dak erop. Dat hebben we toch even gefl ikt. Het besef van wat we bereikt hadden, dat was echt een kippenvel moment’ Dick bekent: ‘Ik heb best wel even getwijfeld voor ik ja zei om mee te gaan, maar ik heb geen seconde spijt van die keuze!’ De jongens krijgen zo nu en dan ook nog updates over het project. Bert: ‘We zien dat de lokalen gebruikt worden, dat is zo vet om te zien!’
Actievoeren
Bert en Dick voerden als onderdeel van de actiegroep uit Leeuwarden verschillende acties voor het project. Ze organiseerden een driegangendiner, een rommelmarkt, ze plakten en vouwden duizenden kalenders en bezorgden heel veel huizen in Leeuwarden schone ramen door de maandelijkse ramenlapdag die de groep organiseerde. In totaal haalde de groep meer dan 30.000 euro op. ‘De support vanuit de gemeente was fantastisch’, aldus Dick. Zijn broer: ‘Hierdoor zijn de mensen uit de gemeente veel meer verbonden geraakt met elkaar. Je praat nu met mensen in de kerk waar je nog nooit eerder mee gesproken hebt.’
Aankomst
De eerste uren op Haïtiaanse bodem zijn door beiden verschillend ervaren. ‘De muur van warmte waar we tegenaan liepen toen we het vliegtuig uitstapten, zal ik nooit vergeten. Dat is wel even wat anders dan in Nederland. Gelukkig kon ik er snel genoeg aan wennen’, vertelt Dick. ‘En vervolgens het gesleep met onze tassen, de chaos bij het vliegveld en de bus, mensen die je in het vuilnis ziet graaien. Dan zie je het contrast tussen rijk en arm. Ik dacht echt: waar ben ik aan begonnen?’ Bert kijkt er anders op terug. ‘De chaos op het vliegveld had ik wel verwacht, het stond vol met mensen die zich aanboden om met de kleinste klusjes geld te verdienen. De bus vond ik wel cool en verder vertrouwde ik erop dat de leiders van onze groep alles wel zouden regelen. Het heeft geen zin om je overal mee te bemoeien, dus ik heb alles over me heen laten komen. Het was de eerste keer dat de broers in een ontwikkelingsland waren. ‘Klinkt gek, maar ik genoot van de nieuwe indrukken’, vertelt Bert. ‘We waren goed voorbereid door World Servants en de voorstelling die ik ervan had, klopte ook wel. Basic food, geen douche en veel water drinken, het beeld dat ik bij een ontwikkelingsland had.’ De jongens genoten van het bouwen, de gezelligheid van de groep en het samenwerken met de lokale bevolking. ‘Ik vind het erg leuk om dingen te bouwen en ik heb in Haïti op dat gebied veel dingen van de lokale bouwvakkers geleerd’, zegt Dick. ‘Ondanks dat ze weinig Engels spraken, hebben we wel lol gehad. Ik heb bijvoorbeeld wat goocheltrucks met ze gedaan. Dat vonden ze echt fantastisch. Je kreeg op een bepaalde manier toch echt een band met ze. Zo gaaf hoe je op zo’n bouwplaats voor elkaar klaarstaat. Zij voor jou, jij voor hen. En die momenten dat we een spel gingen doen en de Haïtianen meededen. Dat was erg gezellig.’
Mooie momenten
Tijdens deze reis hebben Bert en Dick bijzondere momenten meegemaakt. Beiden delen ze die graag. Dick: ‘Toen we op de terugreis stopten bij de helderblauwe zee met palmbomen en een uitzicht van honderden meters. Drie weken lang hadden we gedoucht met een emmer water en een kopje. En dan zwemmen in dat heerlijke water! Nu had ik voor het eerst sinds drie weken weer het gevoel dat ik echt schoon was. Die dankbaarheid voel je dan extra diep. En het moment dat we een flesje frisdrank kregen. Even iets anders na alleen maar water drinken. Op zulke momenten besef je echt hoe luxe wij het hebben.’ Bert heeft het gitaarspelen in de Haïtiaanse kerk als mooiste ervaren. ‘Daarnaast heeft de getuigenis van Kyrk Baker van de lokale partnerorganisatie, één van de initiatiefnemers in Haïti, een enorme indruk achtergelaten. Zijn verhaal was zo inspirerend. Kyrk staat zo standvastig in zijn geloof. Dat zal ik nooit vergeten!’
Steun aan elkaar
De reis heeft de broers dichter bij elkaar gebracht. Dick: ‘Onze onderlinge band was al goed, maar is absoluut versterkt. Je kon op elkaar terugvallen als dat nodig was en er voor elkaar zijn.’ Bert vult aan: ‘Het is gewoon vet om samen zoiets mee te maken. Je deelt iets met elkaar waar je altijd over kunt napraten. Het is niet zo dat we tijdens de reis diepgaande gesprekken hebben gevoerd, maar toch wisten we wat we aan elkaar hadden.’ Ook op persoonlijk gebied hebben ze een verandering doorgemaakt. Dick heeft door de reis meer zelfvertrouwen gekregen en Bert is zich bewuster van de wereld om hem heen geworden. Het geloof is daardoor ook bij beiden meer gaan leven. ‘Op project heb ik echt wel een boost gekregen wat geloof betreft’, vertelt Bert. ‘Echt zo’n piekmoment, waar het even heel dichtbij komt.’ Dick deelt de mening van zijn broer. ‘Op project was iemand ziek en hebben we voor hem gebeden. De volgende dag had hij nergens meer last van. Zulke momenten zijn wel heel bijzonder.’ Het enthousiasme spat van de jongens af en op de vraag of ze nog een keer meewillen, zijn ze duidelijk. Bert staat er zeker open voor, Dick, die eerst nog twijfels had, roept nu uit: ‘Ik ga 100% zeker nog een keer mee!’
