Lieuwkje meldde zich aan en op het voorbereidingsweekend leerde ze andere jongeren kennen. Ze had met een aantal een goede klik. Na het voorbereidingsweekend ontmoette ze elkaar en zongen ze samen als voorbereiding voor project.
Haar verwachting voor het project was een mooie tijd, een mooi project, maar tot een paar dagen voor vertrek twijfelde ze of ze wel moest gaan. Ze had zorgen over haar vader, zijn leven werd verlengd door chemo, hij was stabiel maar het zou misschien snel gaan. Haar moeder zei: 'je moet gaan', de doorslag gaf haar vader toen hij zei: 'ik zou gaan'. En dus vertrok ze op 31 juli van Schiphol.
In Zambia aangekomen genoot ze van de cultuur, de vrolijkheid, de kinderen die naar haar toe kwamen, de interactie met de lokale bevolking, de gesprekken op de bouw, het dansen bij de collecte en de vraag en antwoord avond over de Zambiaanse en Nederlandse cultuur.
In het begin vroeg ze zich af hoe het met haar vader zou zijn. Ze wist dat wanneer er ook maar iéts zou veranderen in de situatie de leiders daarvan op de hoogte gesteld zouden worden. Ze vroeg het haarzelf steeds een beetje minder af, want het zat goed. Ze mocht genieten van de momenten daar.
Op een dag beklommen ze een berg, zongen ze 'Oceans' en er was tijd voor gebed. Het was een bijzonder moment waarop je dingen mocht achterlaten. Ze liet de gesprekken met de doktoren, de herinneringen aan de ziekenhuisbezoeken en haar onzekerheid achter. Ze wist 'ik mag er zijn.' De groep merkte op dat ze genoot van de kleine dingen, 'hey Lieuwkje, jij straalt!'
Terug op Schiphol, stond haar vader haar met een heel groot bord op te wachten. De trots en blijdschap dat ze was gegaan was zo groot! In het dorp merkten ze dat ze was veranderd. Niet meer verlegen of stil, maar open, sociaal en zelfverzekerder.
Daarnaast was ze door de verdieping, het enthousiasme van de lokale bevolking over geloof en de interessante bijbelvertellingen meer gemotiveerd om uit haarzelf naar de kerk te gaan, gesprekken met de dominee aan te gaan en naar een ontmoetingsgroep te gaan. Op 1 april deed ze, in haar eentje (!) belijdenis en hoopte hiermee ook anderen te inspireren.
Dat het project zoveel veranderingen met zich mee bracht en dat haar vader volledig achter haar keuze stond om te gaan, maakt haar blij dat ze het toch heeft gedaan en dat geeft veel kracht.
