Volgende stap
Niek: ‘Bij ons in de kerk is al een paar jaar een World Servants-groep, dus we kenden het wel. Bart en ik deden examen, dus langer vakantie. Daarom wilden we dit jaar mee. Natuurlijk tricky of we acties en examen konden combineren, maar dat is allemaal prima gegaan. We hebben Rick erbij gevraagd, want met de kern van je vriendengroep op project leek ons supertof. En dat is het ook. Je kent elkaar vijftien jaar en toch kom je achter nieuwe dingen.’
Bart: ‘Ja, dat is heel raar. Het is een soort volgende stap. Je hebt wel vaker 24 uur met elkaar opgescheept gezeten, maar drie weken is toch heel wat anders. En dan in alle rust, geen smartphones enzo. Dan kom je vanzelf in diepere gesprekken. Vriendschap next level.’
Rick: ‘In de groep was ook een heel open sfeer over eigenlijk alles. Dat was fijn. Echt één groep. Soms slap ouwehoeren weet je wel, maar ook echt goede gesprekken. Daar heb je echt wat aan.’
Leerzaam
Rick: ‘Het was best mooi al die acties, met elkaar doe je het. Al ben je er soms ook zat van, dat je denkt ‘dit gaat lang duren’. Je zit dan vooral van actie-actie- actie en je vergeet Malawi. Maar uiteindelijk is het geld er dan toch opeens en het bleef maar komen.’
Bart: ‘Eigenlijk begint het project direct. Dat had ik zo niet gedacht, maar van alle acties leer je ook heel veel. Dat je dingen voor elkaar kunt krijgen die je eerst niet gedacht had.’
Niek: ‘Ja, als je de leiding over een actie hebt, dan leer je echt aan alles te denken. Je staat zelf aan het roer en jij geeft aan wat je van iedereen verwacht. Die samenwerking is zo mooi als je dat goed doet. Je leert er echt van om vooraf te bedenken wat je nodig hebt en hoe je het wilt regelen.’
Nu gaat het gebeuren!
Rick: ‘Best raar als je er dan bent. Ik had het beeld van Afrika zoals je dat op de TV ziet. Arme kindjes, vliegjes, krottenwijken. Maar dat was het dus niet. Je kijkt uit de bus en je ziet overal vrolijke mensen. Het leek wel een vrijdagmiddagborrel, haha.’
Niek: ‘Ik ben eerder in Afrika geweest, toen als toerist. Als ik terugkijk merk ik dat je dan een soort masker voorgehouden krijgt. Met een project gaat dat masker af. Nu kwamen we echt bij de mensen thuis en dan hoor je wat er speelt en wat hen bezighoudt. Je maakt het zelf mee wat het is om daar te leven. ‘
Niek: ‘Bijvoorbeeld de waterpomp. Na dag twee gaf die geen water meer. Wij stonden eromheen, ‘ja, dit is wel een probleem, jongens’. En de lokale mensen: ‘oh, dat gebeurt wel vaker, dan heb je even twee dagen geen water en dat doet-ie het wel weer.’ Nou ja, dan begin je meteen te denken: ‘Dan kunnen we niet metselen en hoe moet dat met drinkwater?’ Daar vinden ze het logisch om ‘even’ twee kilometer verder te lopen, bergafwaarts, om daar water te halen. Dus daar liepen we, emmers op het hoofd en gaan.’
Ontmoetingen
Bart: ‘Ik was op bezoek bij een familie met een jongen in een rolstoel, Geoffrey. Zijn opa heeft jarenlang gespaard voor de gammele rolstoel waar hij in zit. Eerst droeg z’n opa hem dagelijks naar school! Nu werd hij door zijn vriendjes naar school geduwd. Dat zag je dan ook: er was altijd wel iemand bij hem om te duwen. Daar waren ze echt heel strikt in als vriendengroep.’
Bart: ‘Het is wel heel bijzonder om te bedenken dat ik bij die familie overnacht heb. De familie Phiri, ze wonen in allemaal verschillende huisjes vlakbij elkaar. We zaten ‘s avonds met heel die familie om het kampvuur tussen hun huizen. En we sliepen tussen de kippen en een haan. Om half vijf een kraaiende haan in je oor. Dan doen de mensen op een gegeven moment de deur open en vliegen alle beesten blij langs je heen omdat ze weer buiten mogen scharrelen. Echt wel indrukwekkend!’
Niek: ‘Ja, bijzonder, dat huisbezoek. Ze vroegen mij of ik getrouwd was en toen zei ik: ‘Nee, ik ben nog niet getrouwd, want ik ga volgend jaar naar de universiteit’. Ze bleven toen echt wel vijf minuten klappen voor me. Later hoorde ik van de projectcoördinator dat er nog jaren gepraat wordt over mij. Dat er iemand in hun huis is geweest die naar de universiteit gaat. En dat terwijl het voor ons best normaal is als je naar de universiteit gaat. En dat is dan zo bijzonder voor deze mensen...’
Bart: ‘De eerste dag stond ik al te metselen met Brian en Winfred, daar had ik echt een band mee. Ze kwamen telkens weer langs om even een praatje te maken en ze waren echt geïnteresseerd in hoe alles gaat in Nederland.’
Bijzonder moment
Rick: ‘Mijn mooiste moment was in het begin. Toen gingen we met z’n allen naar de steenoven toe. En daar gewoon in de rij van wel honderd mensen, duo penotti, blank en zwart om de stenen door te geven. Dat gevoel van allemaal zo samen ervoor gaan, dat echt het hele dorp daar ook staat en komt buurten. Super.’
Niek: ‘We spraken met mr. Smart. Hij hield ’s nachts ons kamp in de gaten. We vroegen wat hij ervan vond wat we hier deden. En toen zei hij: ‘Het is heel mooi dat jullie die school bouwen, maar
dat hadden we ook zelf kunnen doen. Dat jullie hier als groep zijn en dat we elkaar ontmoeten, dat is net zo waardevol als de gebouwen zelf.’ Hij noemde verschillende voorbeelden. ‘Zo heb je als mensen misschien wel een grotere impact dan de gebouwen,’ zei hij.’
Bart: ‘En ik zal de mensen daar ook niet vergeten. Vooral Brian en Winfred. De gesprekken tussen het bouwen door, over echt van alles. Vooral Winfred, omdat ik daar ook nog op huisbezoek ben geweest en bij hem thuis heb zitten praten bij het kampvuur. Dat ging ook echt diep. Hij vertelde dat de hongersnood eraan komt en dat hij niet wist hoe hij zijn kinderen te eten moest geven in de komende maanden. Dan heb je wel echt iets van ‘dat is wel echt heftig’.’
Stilstaan
Bart: ‘Je staat dan echt stil bij wat je belangrijk vindt. Dan is het fijn dat je daar in zo’n groep heel open met elkaar kon praten over dingen waar je het eigenlijk nog nooit over had gehad, of waar
je mee zat. In het dagelijks leven heb je zo die dagelijkse sleur. Dan heb je niet echt dat je tijd gaat nemen om erover te praten ofzo. Nu was daar gewoon tijd voor.’
Niek: ‘Dat was ook de aanvulling die we als vriendengroep ervaren hebben. Ik denk dat dat de grootste aanvulling voor ons was. Anders is het vooral vrijdagavond met elkaar een biertje drinken. Dan heb je het ook wel leuk met elkaar, maar je hebt dan nooit echt dat je een diep gesprek over allerlei zaken hebt. Dat is wel heel waardevol.’
