Het is gezellig rumoerig in de eetzaal als we op twee tegen elkaar geschoven schoolbankjes praten met Hans en Gerrie. Ze genieten merkbaar van de jongeren die druk bezig zijn met de afwas en verschillende spelletjes. Het is bijzonder te bedenken dat we hier nu zijn. De gedachte van toen is werkelijkheid geworden. Maar hoe hebben jullie dat geregeld?
Hans: ‘Het antwoord op die vraag kwam op een onverwachte manier. Tijdens een vergadering hier in Mzuzu liepen we iemand van World Servants tegen het lijf. Hij vertelde over de bouwprojecten met groepen jongeren. Dat gaf ons eigenlijk een antwoord op onze vraag. Daarna ging het heel snel. Na het eerste contact met World Servants en met de GZB bleek er al gauw een groep van ruim 30 jongeren deze kant op te willen komen. En World Servants deed de rest... We zijn daar erg blij mee, want terugkijkend zien we echt dat World Servants zoveel expertise inbrengt. Daardoor heeft de groep een zinvolle invulling van hun tijd hier en konden wij doen waarvoor we hier zijn. Zowel inhoudelijk als praktisch is het goed voor elkaar.’
Gerrie: ‘We vinden het heel leuk dat jullie hier nu zijn en genieten ervan dat nu zoveel jongeren uit de gemeenten die ons ondersteunen zien waar we werken. Jullie kunnen zo kennismaken met de cultuur hier en met de mensen. En dan niet alleen de oppervlakkige dingen als de andere kleding of het andere eten, maar ook echt wat mensen bezighoudt. En ik vind het vooral mooi om te zien hoe de ontmoeting met andere manieren van geloven ontvangen wordt.’
Hans: ‘We genieten ervan om hier weer tussen zo’n ploeg jongeren te zitten. De sfeer is geweldig en het is leuk om te zien hoe de groep omgaat met de primitieve omstandigheden hier. Natuurlijk weet je dat vooral de avontuurlijk ingestelde mensen zich inschrijven voor zo’n project, maar toch is het afwachten hoe jongeren dan reageren op drie weken zonder luxe en dergelijke.’
Gerrie: ‘Het contact met de gemeenten die onze uitzending ondersteunen is door deze reis weer verder verdiept. Met jullie als jongeren natuurlijk, maar ook met de ouders die nu op een heel andere manier betrokken zijn bij Malawi en bij ons werk. Al voor de reis merkten we dat uit de contacten.’
Hans: ‘Je merkt dat inderdaad al tijdens de acties. Het is hartverwarmend wat er allemaal gebeurt om zo’n reis mogelijk te maken. En de persoonlijke berichten die wij uit Nederland krijgen, soms van mensen die we niet eens heel goed kennen, zijn vaak zo opbouwend. Die verbondenheid groeit natuurlijk alleen maar nu er jongeren uit al die kerken hier zijn geweest. We denken nu zelfs na over een vervolg, misschien wel met de ouders. Dat is allemaal nog in een pril stadium, maar deze drie weken smaken naar meer!’
We praten nog lang door, maar de batterijen van onze zaklamp raken leeg. De rest van het gesprek doen we zonder aantekeningen dus. Wat bijzonder om zo ver van huis te kunnen praten met mensen als Hans en Gerrie. Dit soort gesprekken hebben ons beeld van zending veranderd en concreter gemaakt. Hans en Gerrie hebben ons leren nadenken over dingen die vanzelfsprekend leken en ze laten ons hier zien hoe ze hun leven echt laten leiden door God. Hun motivatie om mensen Gods liefde te laten zien door wat ze doen is aanstekelijk!
