Nilphamari voelt al bijna als thuis, ook al zijn we er nog geen 24 uur. Wat een indrukken en wat een regen...
Vanmorgen begonnen we met het uitpakken van onze spullen en het figuurlijk in bezit nemen van het gebouw waar we de komende weken wonen. Er zit nu structuur in de zaak, de eetzaal is versierd en al onze spullen hebben een plekje.
Rond de lunch maakten we kennis met Lise en Laurette van EO metterdaad, die ons drie dagen volgen voor een TV-uitzending over ons project. Bijzonder om steeds een camera mee te hebben. Wel even wennen en tegelijk leuk om te bedenken dat we over een paar maanden een prachtige terugblik op onze ervaring op TV kunnen zien.
Na de lunch gingen we voor het eerst naar de bouwplaats. Na twee toespraakjes, gebed van Christian en een motivational speech van bouwleider Marius was het tijd voor de eerste steen. Terwijl Polash en Sylvan die legden, kwamen dreigende zwarte wolken aandrijven. Na wat schuchtere spetters spoelde het werkelijk de hemel uit, zo hard dat de eerste steen weg dreef. Van verder metselen is het vanmiddag niet meer gekomen... In plaats daarvan hebben we gedouched in de regen.
Toen iedereen weer droog was, hebben we het lepraziekenhuis naast ons onderkomen bekeken. Wat een indrukwekkend werk gebeurt daar en wat een vreselijke gevolgen heeft die eigenlijk simpel te genezen ziekte voor de patiënten die we ontmoetten. Stof tot napraten...
Het diner was, net als de andere maaltijden, voortreffelijk. We hebben het hier goed en we maken het goed!
Groeten uit een groen Nilphamari
