Hoe lang de schriftlezing vanmorgen ook was, deze update uit Bolivia is langer! Blijkbaar is er van alles te vertellen over het weekendje Samaipata. Erwin en Anne klommen in het toetsenbord.
Vandaag (vrijdag) was het dan eindelijk zover: Een weekendje Samaipata! Rond 14:00 vertrokken we met twee bussen richting het oosten. Een paar deelnemers die zich niet helemaal lekker voelden mochten meerijden in de truck van Carlos. De rit duurde ongeveer 3 uur. We gingen de bergen in en zaten al snel op grote hoogte. Voor de beeldvorming: Puerto Rico ligt 500 meter boven zeeniveau, Samaipata op ongeveer 1700 meter. Onze tocht ging door bergen en dalen, we hebben onze ogen uitgekeken. Eén van de bussen had het soms wat zwaar, omdat die af en toe wat haperde tijdens de steile hellingen.
Rond 17:00 kwamen we aan, op een prachtige locatie omringd door bergen. Onze verblijfplaats van dit weekend zag er uit als een resort ten opzichte van Puerto Rico. Er zijn hier drie slaapvertrekken en een groot voetbalveld. Na alle spullen uit de busjes te hebben gehaald, konden we alles hier gaan ontdekken. De dames verblijven in het grootste huis en de heren zijn verdeeld over twee locaties. Na het proefliggen op de heerlijke bedden en voor sommigen zelfs een warme douche was het tijd voor het avondeten. Als avondeten gingen we barbecuen. De enorme barbecue (150cm x 50cm) was gevuld met kip, kip en kip en je raadt het al, nog meer kip. Nadat alle buikjes gevuld waren was er nog wat vrije tijd. Er werden spelletjes gedaan, geschreven en gekletst. Rond 23:00 was het stil op het resort.
Zaterdagochtend werden we rond 8:00 gewekt, want om 8:30 moesten we aan de ontbijttafel zitten. Hier stond weer het gebruikelijke ontbijtje voor ons klaar. Dit bestond zoals we gewend zijn uit twee broodjes en ons eigen Hollandse beleg. Na het ontbijt moesten we onze tassen pakken voor een dagje naar het backpackersdorp Samaipata. Nadat alle zonnebrandcrèmebussen waren leeggespoten op de witte melkflesbenen en alle deet was aangebracht konden we in de bussen stappen. De reis ging eerst richting Incaruïnes. De tocht bestond uit hobbelende wegen en het trotseren van een riviertje. Na 45 minuten naar de top van de berg, kwamen we aan bij het bezoekerscentrum El Fuerte de Samaipata. Na een korte plaspauze kon de fotoshoot beginnen. We liepen naar een plekje waar je een adembenemend uitzicht had over de bergen. De mooiste poses werden aangenomen, van springen, liggen tot familiefoto's. Na zo'n 1000 foto's begon de wandeltocht van 2 km door de bergen. Bergje op, bergje af, en genieten van de echo's. Er werd genoten van ondere andere de geschiedenis van de Inca's en de prachtige omgeving. Op verschillende punten kregen we een spontane conditietest. Na ruim anderhalf uur had iedereen de tocht volbracht. Carlos en Carlijn stonden ons op te wachten met een grote koelbox vol met sandwiches. Na deze energieboost werd er nog een groepsfoto gemaakt en stapten we weer in de bus. Onze reis vervolgde zich richting de watervallen. Daar aangekomen heeft iedereen zijn zwemkleding aangetrokken en liepen we richting de watervallen.
De eerste waterval was best klein, maar gelukkig liepen we door naar de tweede waterval, die circa 30 meter hoog was. Het was supergaaf om dit natuurspektakel te aanschouwen en de tassen en kleren werden af- en uitgegooid. De eersten renden al snel het water in, wat erg koud bleek te zijn. Maar BO218 bestaat uit een groep bikkels, dus bijna iedereen zette door en dook koppie onder. Er werd een heuse fotoshoot gehouden en er werd genoten van de prachtige natuur. Nadat iedereen uitgezwommen was, trokken we onze kleren aan en vervolgde we onze weg naar de derde waterval. Dit bleek een behoorlijke opgave voor sommigen. Op weg naar de derde waterval zagen we hoog in de bergen drie koeien, dit was komisch om te zien. Daar aangekomen hebben even gezeten om vervolgens door de regenwoudachtige natuur terug te lopen naar de bussen. Na ongeveer een half uurtje kwamen we terug in het dorpje waar we verbleven. De buschauffeur was zo aardig om te stoppen bij een kleine supermarkt. Hier werden flink wat Bolivianos (de Boliviaanse valuta) doorheen gejaagd. Wat bleek we konden er ook chips en chocola kopen, hmmm lekker!
Na de winkel bijna te hebben leeggekocht was het tijd om richting het resort te rijden. We hadden een half uurtje vrije tijd. Na dat half uurtje kwamen we allemaal bijeen voor het avondeten. Het half uurtje bleek een Boliviaans half uur te zijn, oftewel we hadden voldoende tijd om te zingen, te bepalen wat voor lied we gaan zingen in de kerkdienst van de dag erna, en de gebruikelijke mededelingen. Hierna was het toch het echt tijd om met een bordje naar de barbecue te lopen. Daar kregen we twinkelende oogjes toen we zagen dat we friet en echte broodjes hamburger als avondeten hadden. Na deze heerlijke maaltijd waren onze buikjes weer lekker gevuld. Om 19:45 verzamelden we, na een opfrisbeurt, achter de eetzaal. Daar werd een groot kampvuur aangestoken. We hadden het, ondanks dat het buiten erg fris was, niet koud. Ruben, onze hoofdleider, heeft tijdens het kampvuur de groetjes voorgelezen. Iedereen bedankt voor de lieve, leuke, mooie, vrolijke, enthousiaste, geweldige, bijzondere berichten uit Nederland. Blijf ze vooral sturen, want dit geeft ons veel kracht voor de laatste loodjes! Na de groetjes werden er nog wat liederen gezongen en kroop iedereen zijn of haar bedje in.
Vanmorgen (zondag) stonden bij een aantal deelnemers en leiders de wekker om 06:00. Op deze prachtige locatie wilden zij de zonsopgang bewonderen. En dit is gelukt! Daarna kregen zij een aangename verassing. Er vlogen namelijk heel veel papegaaien rond. Deze kwamen ook in de bomen te zitten vlakbij de verblijven. Erg bijzonder en mooi! Om 8:30 stond ons traditionele ontbijt weer voor ons klaar en vulden we onze maag. Na het ontbijt gingen we buiten in de zon in een kring liederen zingen om God te prijzen. Na deze mooie samenkomst hadden we vrije tijd tot aan de lunch. Deze tijd werd goed besteed door een potje voetbal, lekker te kletsen en te genieten van de omgeving. Om 12:00 stond er een hotdog op ons te wachten. Na de lunch was het tijd om onze spullen te pakken en ons klaar te maken voor een bezoekje aan de markt.
We hebben voor deze laatste week mooie activiteiten om te ondernemen op de planning, maar daarover later meer. Ondertussen genieten we van een gezellige en enthousiaste groep waarbij mooie gesprekken plaatsvinden. Best wel een gek idee dat we volgende week alweer thuis zitten. Maar tot die tijd zullen we genieten van wat Bolivia ons te bieden heeft.
Lieve groet, namens de hele groep BO218,
Een maffe kinderwerkleider (Erwin) en een nog steeds enthousiaste Anne Mourik.
