Terwijl ik dit schrijf hebben we net de laatste GMG-ochtend gehad. Toch zit ik zelf met mijn gedachten bij de dag van gister....
Het afronden van het project is nu toch echt begonnen. Op de bouwplaats worden de laatste stenen gelegd, het zand weggeschept en het gereedschap wordt vakkundig schoongemaakt. Zoals al eerder aangekondigd zou een van de Life Skills programma's op een wel heel bijzondere plek plaatsvinden maar daarover later meer, eerst terug naar zondagavond.
Na een heerlijk weekend in Samaipata kwamen we rond een uur of 6 weer terug in Puerto Rico. Het eten stond op ons te wachten dus we konden direct aanschuiven. Terwijl de groep heerlijk zat te smullen was er een iemand bij wie het zweet wat uitbrak. Nee, niet omdat ze bedacht had nog even een stukje hard te lopen of omdat ze aan het bouwen was geslagen maar omdat ze net te horen had gekregen dat ze toch mocht preken in de dienst vanavond. Een dienst die over een uurtje zou beginnen... Maar je weet dat uitdagingen erbij horen en dus werd er in drie kwartier een preek geschreven.
Na het eten werd de vrijetijdskleding verwisseld voor onze zondagse outfit. De dames in mooie rokken en jurken, de heren in overhemd en stropdas. Voor sommige bleek dit toch even een uitdaging want na 2,5 week zagen de blouses er niet meer al florissant uit en een strijkijzer stond niet op de meeneemlijst en was dus ook niet voorhanden. Dan maar met kreukels. Een van de uitspraken dit project is 'sharing is caring', dus met een beetje hulp werden de stropdassen geknoopt.
Op naar de kerk. Na zo'n vijf minuten wandelen kwamen we aan bij een klein kerkje waar we met onze groep ongeveer de helft van de kerk vulden. De andere helft werd gevuld met nieuwsgierige Bolivianen. De voorganger is een missionair vanuit Brazilië die zich geroepen voelt om in dit kleine dorpje in Bolivia Gods woord te delen. Een van de meest bizarre momenten ontstond toen de samenzang begon. De voorganger speelde gitaar en de voorzangeres nam de gemeente mee in aanbidding, althans dat was de bedoeling. Voor uw beeld... de gitaar was vals, de gitarist speelde in een ander tempo dan hoe de zangeres zong en laat ik het zo omschrijven, de roeping van de zangeres lag niet in zingen. En nu aan de groep dus de uitdaging om hun gezicht een half uur lang in de plooi te houden en niet in lachen uit te barsten. Na dit prachtige stukje boliviaanse cultuur was het aan ons om een tweetal liederen te zingen. De gemeente vond het zo mooi dat we nog wel even door mochten gaan. Uit volle borst en met een gestemde gitaar zongen we een aantal nummers.
Hierna was het mijn beurt om te gemeente toe te spreken, u weet wel, die preek die ik net een uur daarvoor had geschreven. Na een korte overdenking volgde nog een getuigenis van de voorganger en sloten we dienst af met gebed.
Maandag was een redelijk normale dag, alhoewel de groep er wel wat moeite mee had om zes uur het bed uit te klimmen. Het kinderwerk vond ditmaal plaats op een bijzondere locatie, een school voor kinderen met een beperking. Deze school is een aantal jaar geleden door World Servants gebouwd. Prachtig om te zien hoe het project zoveel jaar later goed loopt en er voor deze kinderen een mooie plek is waar ook we een dagje deelgenoot van mochten zijn.
Na de lunch vertrokken Bert, Carlos en Carlijn richting El Torno. Bert had tijdens de lunch grootse verhalen over zijn pizza bezorg acties wat Carlos op een idee bracht. Aangezien we vandaag wat te vieren hadden (de verjaardag van Karina) moest er natuurlijk taart komen. In El Torno werden twee heerlijke taarten gekocht en op de terugweg kreeg Bert de sleutels van de auto in handen. Of hij, net als de vele pizza's die hij had bezorgd nu misschien een taart wilde bezorgen. Dit liet meneer Dekker zich geen twee keer zeggen en als een kind zo blij nam hij plaats achter het stuur. Deze grote 4x4 had wel even wat meer power dan de scootertjes waar hij in Nederland op rond scheurde. Twintig minuten later werd de taart aan de groep afgeleverd en kon het vieren van de verjaardag beginnen. Alle avonturen bij elkaar een prachtige dag waar iedereen volop van heeft genoten.
Terwijl voor vele de dinsdag als een normale dag begint staan er vijf deelnemers met iets meer zenuwen dan normaal op. Het was DE dag! Na drie mooie Life Skills dagen op de middelbare school werden we vandaag uitgenodigd om ons programma in een jeugd gevangenis te draaien!
Geen van ons allen had durven dromen dat ze een dag in een Boliviaanse jeugdgevangenis zouden doorbrengen, een bizarre maar hele waardevolle ervaring.
Op de plaza werd de auto van Carlos omgewisseld voor een busje. Nee geen gewoon busje maar het busje waar de jongens normaal gesproken mee worden vervoerd naar de gevangenis. Het maakte indruk en in het busje was de spanning te voelen. Na een rit van ongeveer 30 minuten waarbij we vijf keer een rivier overstaken (lees met busje en al dwars door het water en dus niet over een brug) kwamen we aan bij de jeugdgevangenis. Na een korte securety check die weinig voorstelde omdat we met de directeur op stap waren, mochten we de grote poorten door. Een groot stuk land van ongeveer vijf hectare lag voor ons met hier en daar een barak en nieuwsgierige jongens. De directeur nam ons mee naar een vergaderzaal waar we werden voorgesteld aan verschillende therapeuten en social workers. We kregen uitleg over de gevangenis en de manier van werken. En toen, toen mochten we. De andere dagen draaide we lifeskills voor een groep van ongeveer 20 tieners, maar toen we dat aan de directeur vertelde was de teleurstelling enigszins zichtbaar. Langzaam kwam de vraag of we misschien voor de hele groep het programma wilde draaien. Al drie weken lang roepen we "Be Flexible" dus ach waarom ook niet. Zo veranderde onze groep van 20 naar 115 jongens.
Op naar de gemeenschappelijk zaal waar Anika, Chris, Joana, Daniël en Zoë een onwijs goede middag neerzette. Het verhaal van 'You're special' werd gedeeld, Daniël gaf zijn getuigenis en de groep ging in gesprek met de 115 jongens die de hele tijd aandachtig hebben zitten luisteren. Tijdens de vragen die de jongens kregen werden er mooie antwoorden gedeeld over hoe zij hun toekomst zien want ook al is hun wereld nu klein, toch denken ze na over hun toekomst. Een van de meest gehoorde antwoorden was dat ze graag een goede man en vader zouden willen worden. Na verloop van tijd vergat de groep dat ze 115 gevangenen tegenover zich hadden zitten en werd het een gesprek van leeftijdsgenoten onderling, erg waardevol. Een ander pareltje was het moment dat we met elkaar gingen bidden. Petten gingen af, bewakers bogen hun hoofden en er ontstond een mooi heilig momentje. Na dit alles spraken een aantal jongens ons toe. Ze verwoorden hoe dankbaar ze waren voor ons bezoek en dat ze weer even zijn stilgezet bij het feit dat ook zij geliefd zijn door God en zich mogen richten op een hoopvolle toekomst. Wat deden onze vijf toppers het fantastisch en wat waren de reacties uit de groep waardevol en bijzonder. Na de afsluiting kregen we nog een korte rondleiding over het terrein waar heel veel over te vertellen valt maar dat doen we niet nu.
Terug in het busje, op naar de rest van onze groep. vol verhalen kwamen we terug, eigenlijk zaten we te vol want hoe vertel je wat je allemaal hebt gezien en meegemaakt, het is bijna niet te doen. Gelukkig hadden we de avond vrij om over dit alles na te denken. Deze vrije avond was niet van toepassing op acht heren uit onze groep. Zij vertrokken na het avondeten richting Santa Cruz voor een scheer beurt bij de barbier. Onder de vrouwen waren de meningen verdeeld of wel alle mannen hun baard moesten laten scheren want bij sommige stond het toch wel erg goed! Terwijl de rest van de groep al in diepe slaap was, kwamen de heren rond middernacht weer netjes geschoren terug. Tijd om te gaan slapen!
Wauw wat een bijzondere dagen! Woorden schieten te kort om alle ervaringen te beschrijven maar neem van mij aan, het was super!
Liefs een hele dankbare toerustingsleider,
Carlijn
