Vanuit de ogen van onze bondscoach Jesse.
Joooo lieve volgers, het is de bondscoach die hier tot jullie spreekt. Want ja, ook dit jaar was het weer tijd voor het meest beruchte interland van het jaar: Nederland vs Ecuador.
Na een lange busreis waar geen einde aan leek te komen, maar die wel heel prachtig was, hadden we onze spieren even losgemaakt tijdens het zwemmen in de rivier. Dit bracht natuurlijk ontzettend veel trek bij de internationals, vandaar dat we voor de wedstrijd nog even genoten van een heerlijke BBQ.
Toen was het toch echt tijd om mijn spelers de spelers pick-up truck in te sturen zodat ze zich mentaal konden voorbereiden voor de wedstrijd van het jaar. In stijl kwamen we aan met onze pick-up truck en ik zelf met een overhemd en oranje stropdas + hoed deed daar vrolijk aan mee. Het eerste probleem werd alleen al snel zichtbaar door te kijken naar de grasmat, als je het al een grasmat kon noemen. Menig koeienveld van een boer zou hierbij niet misstaan. Toch moet ik ondanks dat wel m’n meerdere erkennen in de locatie, want wat was het een prachtige locatie met een geweldig uitzicht over de bergen ver en ver weg en de mooie natuur eromheen. Het was tijd om nu serieus de game face op te zetten. Zo deden alle spelers ook allemaal hun overhemd aan en begonnen ze aan de warming up, want we moeten de tegenstander natuurlijk ook mentaal afschrikken. Veel tijd voor de warming up gaf de scheids ons niet, wat meteen al de eerste hint was hoe de arbitrage ons zou willen stoppen.
We moesten naar de middencirkel waarin wij het Wilhelmus als leeuwen met elkaar brullend zongen. Hier kon het volkslied van de Ecuadorianen niet aan tippen. Toen was het tijd voor de aftrap waarin de opstelling bestond uit wereldvoetballers en wereldvoetbalsters. Voetballen waren echter niet beschikbaar, dus is het natuurlijk de logische 2e keuze om een korfbal te gebruiken. Dit maakt het daarbij dan ook volstrekt logisch dat onze keeper van ongeveer 2 meter onder de bal dook bij de 1-0 tegen, want een korfbal moet heel anders worden ingeschat dan een normale voetbal. De keeper was dan ook niks te verwijten en we gingen met volle moed weer door met de wedstrijd, want kansen kwamen er zeker vanuit onze kant. Zo kwamen we 1 op 1 met de keeper, alleen werd het rennen voor onze aanvaller steeds lastiger, hoe dichter hij bij de goal kwam en moest hij uiteindelijk toegeven aan moeder grond. Toch was dat het voorteken van iets goeds, want na een aantal minuten na de tegengoal beloonde onze sterlinksbuiten Marc het team door fantastisch de 1-1 binnen te schieten. Dit was dan ook de ruststand waarbij ik als coach het team even flink moest toespreken en de nodige wissels moest doorvoeren.
Helaas hadden de spelers mijn speech niet helemaal goed begrepen, want in plaats van te scoren, kregen wij in korte tijd na elkaar de 2-1 en 3-1 om de oren. Dit maakt het voor mij als coach wel erg lastig om het nog om te draaien, maar opgeven deden we zeker nog niet. En terecht, want er volgde een fantastische ingestudeerde vrije bal van Ruben die met zijn linkerbeen de bal met bizar veel gevoel op het koppie van motor Marijn kreeg, die hem over de keeper heen kopte. Hierbij moest ik denken aan Daley Blind die de bal gaf op onze flying Dutchman Robin van Persie die hiermee de keeper van Spanje verschalkte. Hier kon ik als coach alleen maar ontzettend trots op zijn dat het team zo’n goal weet te maken. Toch mocht dit alles helaas aan het einde niet baten en besloot de scheids bij een 3-2 achterstand voor ons af te fluiten.
De mooiste interland van ons leven hebben we helaas verloren. Maar niet getreurd, want wat was het een fantastische wedstrijd op een prachtige locatie met geweldige Nederlandse fans die ons de hele wedstrijd supporten. Zo ook mijn assistent en topspelers die echt alles hebben gegeven in deze wedstrijd. We konden met opgeheven hoofd van het veld stappen en genieten van een lekker broodje, dat we kregen op de club. Na nog wat groepsfoto’s te hebben gemaakt en nadat mijn collega en ik de post match interviews hadden gedaan, was het tijd om afscheid te nemen van deze prachtige club. Zo wil ik Ecuador feliciteren en bedanken voor deze onvergetelijke wedstrijd en zal ik tot de volgende ontmoeting wachten op onze revanche.
Bedankt en hasta luego,
Bondscoach out!
