Niet schrikken, máár dit is de laatste update vanuit Nalerigu! Op het moment van schrijven zitten we in een volgeladen bus richting het zuiden van Ghana. Lees hier onze laatste belevenissen in Nalerigu!
De de veters van de veiligheidsschoenen zijn aan elkaar geknoopt zodat we ze in paren kunnen weggeven, de tassen voor het goede doel met de kleding die we wegdoen worden gevuld en de World Servants-tassen gaan veel minder vol terug naar Nederland. Het is lekker inpakken op deze manier!
Vandaag is namelijk de knoop doorgehakt: we kunnen niet met het vliegtuig terug naar Accra en dus wacht ons opnieuw een busreis van minstens 12 uur. Voor velen geen probleem, want de bus is prima te doen met die Ghanese airco. Het was echter wel een omschakeling, want we moesten nu al het schoolgebouw opleveren en gedag zeggen tegen de lieve kindjes om ons heen.
Maar voordat we daar over uitweiden, eerst even terug naar maandagavond. We mochten weer op zijn Ghanees genieten van yam-frietjes en onze Weerwolf-potjes beginnen inmiddels ritueel te worden. Dit is zéker weten iets wat in Nederland gemist gaat worden, maar de plannen voor een reünie zijn al gesmeed en afgesproken is dat we dan wel even gaan Weerwolven met zijn allen!
Op dinsdag hadden wij een weekenddag en wij ontvingen onder andere de directeur van AG Care, Joseph, op onze compound, samen met diverse verantwoordelijken voor het onderwijs in deze regio. We konden vier, in Nederland afgeschreven, laptops overhandigen. Op dit moment krijgen de kinderen in Ghana ICT, maar er wordt met krijt een toetsenbord, een muis en een beeldscherm op het bord getekend en daar wordt uitleg bij gegeven. Het is natuurlijk fantastisch om ze een echte laptop te kunnen laten zien of laten aanraken. De laptops worden verdeeld over diverse scholen in deze regio.
Daarna was het voor ons tijd om naar de krokodillenfarm af te reizen. Na een busreis van 3 uur kwamen we aan bij de grens van Burkina Faso. Helaas hadden we niet onze paspoorten bij ons om even snel een stap aan de andere kant te zetten en een stempeltje te halen.
Na een snelle lunch, we hadden onze bammetjes bij ons, zijn we weer in de bus gestapt. Omdat we iets meer uit onze dag wilden halen dan zes uur in de bus zitten om een aantal krokodillen te zien, maakten we op de terugweg twee stops. Allereerst stapten we bij Bolgatanga uit. In deze stad kregen we een uur de tijd om even over de markt te slenteren. Deze stad is totaal niet gericht op toeristen en we werden dan ook van alle kanten aangestaard. De groepjes van Lucas en Cees liepen tegen de lokale supermarkt aan en snoep en chips, tja…het blijven pubers, werden volop ingeslagen. Anderen gingen voor een souvenirtje. Zo heeft bijna iedereen van het groepje van Daphne prachtige sokken met de Ghanese vlag gekocht voor 60 eurocent (3 cedi). Ook frisse drankjes waren in trek. Verder keken we onze ogen uit, het marktplein zoals wij dat in Nederland kennen, ziet er toch echt wel anders uit.
De volgende stop maakten wij in Langbinsi, waar ons fenomeen Cees een aantal jaar geleden lerarenwoningen heeft gebouwd. Ook een daar aanwezig schoolgebouw is ooit door World Servants neergezet. Diverse leraren waren bereid ons te vertellen wat deze projecten voor hun dorp hebben betekend. Zo kunnen de meisjes, sinds er verschoningsruimtes zijn, naar school blijven gaan wanneer ze ongesteld zijn. Eerder gingen meisjes, zodra ze voor het eerst ongesteld werden, niet meer naar school. Wat is het ontzettend mooi om te zien wat zo’n project teweegbrengt.
Vlak voor het donker werd, stapten we in de bus. Bij aankomst in Nalerigu was het echter wel al donker. Als hongerige wolven schoven we bij het diner aan, die dit keer bestond uit goede rijst met een tomatensausje en nog belangrijker: veel groenten. We aten een banaantje terwijl Daphne de groetjes uit Nederland voorlas. We wisten zelf al wat Feyenoord en Ajax afgelopen weekend hadden gedaan (want sporadisch internet beschikbaar), maar vele ouders hebben gehoor gegeven aan de verzoekjes van de deelnemers om de uitslagen door te geven. Na groetje nr. 34 over de voetbaluitslagen hadden we de neiging contact met u op te nemen om te stoppen met de berichtjes hierover, want we verwachten na vanavond (27-2) opnieuw een volgestroomde inbox met de uitslag van Feyenoord-Ajax. Maar goed, we gunnen u natuurlijk gewoon het nieuwtje te kunnen brengen. Verder hopen we dat de sfeer in de groep na vanavond hetzelfde blijft…een aantal jongens is in ieder geval flink zenuwachtig. Omdat we weer immens veel groetjes hadden voor te lezen, hebben we uiteindelijk maar één potje Weerwolven kunnen doen, maar dat was geen probleem. De groetjes worden nog steeds heel erg gewaardeerd! We blijven lachen en af en toe verschijnt er een klein traantje.
Deze morgen stonden we om 8 uur weer op de bouwplaats, niet wetende dat het onze laatste dag in Nalerigu zou zijn. We zijn begonnen met het verven van de klaslokalen (aan de binnenzijde) en we zijn daar een heel eind mee gekomen. Verder hebben we de bouwplaats flink opgeruimd door bijvoorbeeld kapotte bouwstenen kapot te slaan tot gruis. Terwijl op de bouwplaats Sten en Iris een potje boter, kaas en eieren in het cement deden, bezochten Jasper (D.), Julian, Benjamin, Stijn, Lauranne, Fimmy, Britt, Elise, Hugo, Stan en Iris (T.) de school om een aantal lessen bij te wonen. Bij de lunch kregen we dus het nieuws te horen dat we morgenochtend zouden vertrekken. De één zag het als goed nieuws; de ander als minder goed nieuws. Feit is wel dat we hier wat betreft bouwen klaar zijn en wij willen onze deelnemers natuurlijk niet terug naar Nederland laten gaan zonder dat ze een slavenfort hebben bezocht. Door morgen al te vertrekken hebben we de garantie dat we dit kunnen doen én dat we zaterdag op tijd in het vliegtuig kunnen stappen om vervolgens op zondagochtend (let op! Zondagochtend, hè? Voordat u een andere dag in gedachten heeft) onze familie en vrienden weer in de armen te kunnen sluiten.
Na de lunch zetten we de puntjes op de i en sleepten een aantal jongens nog met een kruiwagen hier en daar. Manal en Kiki richtten zich op het verven van de logo’s van de organisaties (Stanislascollege, World Servants en AG Care). En we hebben wel geleerd: vol is nooit vol. Van de Ghanese bouwvakkers moet de kruiwagen 5 keer overstromen, wil die goedgevuld zijn. Met de Ghanese bouwvakkers en met alle kinderen en een aantal leraren van deze school hebben we nog veel mooie foto’s voor het schoolbouw gemaakt, inclusief Stanislasvlag, World Servantsvlag én de Nederlandse vlag.
Verder willen we ons nog heel graag even kort tot de moeder van Eline richten: gefeliciteerd met uw verjaardag! Eline was, oepsie, in haar berichtje te vergeten feliciteren. Ook willen we het imago van Cees even bespreekbaar maken. Onze Cees is inmiddels omgedoopt tot opa Cees. Zelfs de Ghanese kinderen noemen hem zo! Wij zijn in ieder geval heel erg blij dat we deze opa in ons midden hebben en dat mag ook wel eens gezegd worden.
Daarbij is het wellicht ook interessant dat we inmiddels weer twee geiten op onze compound hebben staan. Niemand weet wat ze hier doen en wat er uiteindelijk met de geiten gebeurt (nou ja, hun toekomst is wel enigszins te voorspellen). Overigens bleek onze Gerrie/Billy de Geit achteraf helemaal geen geit te zijn! We hadden van de opperlord een schaap gekregen. Je zou toch zeggen dat wij het verschil tussen een schaap en een geit wel weten, maar Stephen snapte ons wel. In Nederland is het verschil gemakkelijk te zien; hier ligt dat toch echt anders. Vanaf nu hebben we het dus enkel over Simon het Schaap.
Als laatste is ook het vermelden waard dat Iris en Laurien eindelijk hun kamer hebben opgeruimd (ja, duh! Ze moesten inpakken voor vertrek). Er werd in de kamer volop geklaagd (nou ja, eigenlijk alleen door Daphne) over het ontbreken van een looppad. Gelukkig is deze weer zichtbaar. Oh ja, en het allerlaatste: onze kleding is binnen! Jasper (W.) kon niet langer wachten en doet nu dan ook de afwas terwijl hij in zijn chique overhemd zit. Monica en Debra zijn we vanavond extra dankbaar, voor het lekkere laatste avondmaal: rijst met kluifkip, salade en cake toe. Nu moeten we rennen, want er staat nog een dans op het programma en we zullen het schoolgebouw nu écht overdragen aan de chief!
Update 28-2
We maken onze update even af door te laten weten hoe onze laatste avond in Nalerigu eruit zag. Niks geen Weerwolven, ook geen potje dart of gewoon lekker chillen op de compound. De houten banken werden buiten gezet en de buurt liep uit. Ghanese muzikanten maakten prachtige traditionele muziek en er werd bij gedanst. Allerlei hoogwaardigheidsbekleders waren opnieuw aanwezig. Denk aan de directrice van de school, maar ook de vrouw die verantwoordelijk is voor het onderwijs in het gebied. Algauw werd Hugo van de bank geplukt om zijn soepele Nederlandse heupen los te gooien en wat deed-ie dat goed! Daarna waren Lauranne en Marit aan de beurt en zelfs een groter groepje van ons mocht even voor het publiek de dansmoves laten zien. Het was ook een avond waarop veel gesproken werd. De Ghanezen bedankten ons voor het harde werk, voor het mooie schoolgebouw en de liefde voor de kinderen. Daarop bedankten wij hen voor de gastvrijheid, het veilige gevoel en het mogen leren kennen van hun cultuur. Denk trouwens maar niet dat de ceremonie lekker strak georganiseerd was. Er werden tussendoor telefoontjes gepleegd, Ghanese baby’s dronken uit de borst en er werd hardop besproken hoe ze de avond moesten vullen. Een Ghanees jongetje viel heerlijk in slaap op de schoot van Hugo. Maar dit betekende niet dat de Ghanezen niet voorbereid waren! Jan, Cees, Iris (T.) en Daphne werden voor het laatste onderdeel naar voren gevraagd. Jan en Cees kregen een traditionele smock aan en Iris en Daphne kregen mooie doeken omgeslagen. Daarop werden de heren tot chiefs onderwijs gekroond en Iris en Daphne kregen de titel prinsessen van het onderwijs. Denk maar niet dat zij ermee wegkwamen om zonder te dansen weer richting de compound te gaan. Ook zij moesten eraan geloven en zowel de Ghanezen als de Nederlanders genoten, soms toch echt wel lachend, van dit tafereel. Aan het einde van de ceremonie werden er nog volop foto’s gemaakt en werd er afscheid van elkaar genomen. We moesten naar bed, want de volgende dag betekende opnieuw vroeg op!
En daar zitten we nu dan. De bus volgeladen met Nederlanders die een flinke ervaring rijker zijn. Naast de tassen reizen ook de drie overgebleven geiten/schapen mee in het bagageruim. Jeetje, wat waarderen wij het onderwijs in Nederland. Hier geen tafels en stoelen voor maximaal 32 leerlingen. Het zijn er te weinig of ze zijn kapot. De klassen zitten overvol. Veel kinderen hebben geen pen. Denk ook maar niet dat er iets van speelgoed of knutselmateriaal aanwezig is. Chromebooks? Nog nooit gezien. Differentiatie of samenwerkend leren? Niet mogelijk! Meisjes vallen vaak uit, of omdat ze ongesteld worden of omdat ze thuis veel of alles in het huishouden moeten doen. Wat zijn wij ontzettend dankbaar voor wat we hebben, maar ook voor deze ervaring en voor het feit dat we ze met wat stiften, kleurplaten, frisbees en ander speelgoed en lesmateriaal kunnen helpen een stapje dichter bij een betere onderwijstoekomst te brengen.
