Vandaag een verslag van ‘ Mama Betty’, zoals de locale bevolking me noemt, vanuit een interetcafe in Kasungu. De generator staat hier te loeien omdat de electericiteit is uitgevallen. Ik hoop dat het webteam nog even goed mijn berichtje bekijkt, want in dit toetsenbord zit flink wat zand. Een toets intypen kost me flink wat kracht en dan moet ik ook nog de juiste intypen. Helaas lukt met het gebrekkig internet niet om foto's te sturen. Goed, genoeg over mij. Er is flink wat te vertellen over de groep.
Het laatste telefoontje was op onze tweede bouwdag. Inmiddels staat er al een behoorlijk gebouw. Gisteren hebben we de ringbalk gestort; we verwachten vandaag het hoogste punt te bereiken. De bevolking is zeer betrokken. Wij leren liedjes van hen en zij leren ook liedjes van ons. Zo klinken er dus diverse liedjes met accent over de bouwplaats. Wiepke-Jan heeft zich ontpopt tot heuse sing and song-writer. De liedjes gaan niet heel diep en zijn tevens melodieloos, maar we genieten volop. Bouwleider Ben is meer dan tevreden.
Het kinderwerk loopt gesmeerd. Vertelde ik deze week nog dat er zo’n 150 kinderen waren; het zijn er nu al meer dan 200. Het gaat als een lopend vuurtje door het dorp dat het een geweldig programma is. We zien dus steeds meer kinderen met hoedjes, armbandjes en andere dingen door het dorp lopen. En ja, Chichiwa staat ook in de top tien van de Kapirimtiwaanse top 40. Het is trouwens voor ons als leiders prachtig om te zien hoe de deelnemers genieten van het kinderwerk. De stoerste binken uit de groep staan stralend tussen honderden kinderen. Geweldig!
Vannacht heef t ongeveer 2/3 van de groep ook een groot avontuur beleefd. Ze hebben gelogeerd bij de locale bevolking. Met matrassen op het hoofd en met pannenkoekmix onder de arm vertrokken ze naar ‘ hun’ gezin. Ze waren verdeeld over groepjes van ongeveer vier personen. Vanochtend kwamen ze in alle vroegte weer terug met prachtige verhalen. Een groepje kwam zelfs met een levende kip onder de arm terug. Verder is er veel gezongen en gedanst. Voor de mensen hier is het zo bijzonder dat een groepje blanken bij hen komt logeren. Normaal ontvangen ze nooit bezoek.
De twee geiten waar ik het over had, zijn inmiddels niet meer onder ons. Gelukkig maar want eentje hield mij uit mijn slaap. Een groot deel van de groep heeft gezien hoe eentje geslacht werd. Uitspraken als ‘ Oh, ik vind dit eigenlijk heel normaal’ tot ‘ NEE! Ik kan het echt niet zien!’ wisselden elkaar af. Het vlees smaakte in elk geval zeer goed. Over beestenboel gesproken: bij de jongens is er een mierenplaag ontdekt en bij de meiden vinden we regelmatig een spin. Volgens een paar deelnemers zat er ook een muis aan mijn voeteneind te knagen. Gelukkig heb ik er niks van gemerkt.
We merken ook hoe ingewikkeld sommige dingen kunnen zijn. Er is een jochie In het dorp die verstandelijk beperkt is. Door de grote jongens uit het dorp wordt hij vaak geslagen en geschopt. Zijn ouders wonen niet in het dorp. Hij leeft dus min of meer een zwervend bestaan. Een van de vrouwen hier smeekte ons zelfs of we hem niet mee konden nemen naar Nederland. Het keukenpersoneel en wij ontvermen ons over hem. Het jongetje heet Promise, wat belofte betekent. We weten dat God een grote belofte ook voor hem heeft. We bidden voor een wonder.
In de groep gaat het goed. Op een verkoudheidje na is iedereen gezond. Ook is het minder koud gelukkig. We worden nu wakker met een stralend zonnetje. Het bordje rijstepap smaakt steeds beter. Inhoudelijk gebeurt er ook veel. We hebben deze week een avondprogramma gehad waarin we veel van ons persoonlijk hebben gedeeld. Er kwam veel los. We merken dat de gesprekken dieper gaan. We merken ook Gods aanwezigheid door alles heen. We weten dat er veel mensen in Nederland voor ons bidden. Wilt u dat blijven doen?
Oke, de generator begint hier wat te haperen en er staat hier ondertussen een rij van 8 mensen die ook op deze computer willen werken, dus ik brei er een eind aan. Komend weekend gaan we naar Kapirimtiwa, de plek waar Bethel goes Malawi in 2016 was. Zondag een kerkdienst waar ik mag preken en ‘s middags een voetbalwedstrijd. Maandag laat ik weer van me horen om te vertellen wie er gewonnen heeft.
Een hartelijke groet namens de hele groep,
‘Mama’ Betty.
