Na bijna twee weken is de groep nog levendig en vol spirit. Welkom in Sierra Leone voor als je wil weten hoe een ge-olied team (inmiddels met wat minder olie in het voedsel) van 29 man functioneert. Vergeet je regenjas niet, hoewel je het ook best zonder redt . Naar zeggen van het leidersteam: “A simple act of caring creates an endless ripple J”.
Benieuwd hoe de groep het maakt en wat ze allemaal uitspoken? Lees dan gauw verder…
Hallo Allemaal,
We are back, en of! Het is alweer even geleden sinds we bij jullie incheckten, wat is te wijten aan het internet in Sierra Leone en te danken aan onze geweldige ervaringen. Vandaar een uitgebreid verslag. We hebben een gevuld programma met hoogte- en dieptepunten, we groeien individueel en als groep! We willen nog niet weg, maar tegelijkertijd beginnen we jullie stiekem ook een beetje te missen…
Jullie zijn natuurlijk enorm nieuwsgierig hoe het ons vergaat. We hebben ons vorige week extra ingezet op de bouw vanwege de toegenomen regenkans, wat zichtbaar is aan de voortgang van de school en de stralende gezichten van de lokale bouwvakkers. Het dak gaat er deze week al op!
Nu is er tijd voor het cultuurprogramma. Van vrijdag op zaterdag hebben we geslapen bij de lokale bevolking, een onvergetelijke ervaring. We komen tot de conclusie dat Afrikanen toch echt Afrikanen blijven, ze weten dat ze arm zijn, maar dat zijn ze ook echt! We mogen lepeltje lepeltje in hun ‘bed’ slapen. Dit lukt enigszins nadat we wat ongedierte hebben opgeruimd, ons niet meer afvragen waar ons gastgezin dan slaapt (niet!, net als wij) en we de geiten op de gang vergeten. Het maakt indruk: het dorp telt 65 huisjes voor maar liefst een populatie van 415 personen, welke een paar jaar terug nog ruim 500 personen telde… het effect van Ebola...
Na deze korte nacht gaan we zaterdag de rivier op met een flinke sloep, wat een prachtige natuur! We trappen lol, slapen bij en voeren goede gesprekken. Onverwachts mogen we op audientie komen bij de paramount chief van Mambolo, welke ons welkom heet en uiteraard graag met ons op de foto gaat! We krijgen een rondleiding door zijn stad en stappen weer in de boot. Over regen gesproken, op de terugweg krijgen we een indruk wat ‘regenkans’ betekent, maar we zijn voorbereid door onze weersvoorspeller Sanne. We eindigen de dag in koor, letterlijk, want na de feedback op onze zangprestatie vorige week willen we morgen beter voor de dag komen in de kerk.
De zondag kenmerkt zich door de kerkgang naar een lokale baptisten gemeente. Het is een groot feest en de schelle zangkunsten van een dame met een microfoon doen tijdens de dienst ons zelfvertrouwen voor onze eigen performance groeien. Onder begeleiding van Tim met zijn kachot laten we zien wat we in onze mars hebben, we zetten bijna tijdig in en kunnen al redelijk maat houden, de kerkgangers klappen overtuigd mee! De opluchting is van ieders gezicht te lezen, de trots straalt van ons af. Na de dienst zingen we spontaan nog wat nummers met elkaar, met Tim op de drums en Annelynn op de keyboard. Genieten!
Na een middagje rust zijn we klaar voor de wedstrijd van ons leven, we mogen op de zandbak aantreden voor een potje ballen tegen ‘locals’. We spelen met gemixte teams van 6 mannen en 5 vrouwen. Ons is beloofd dat team Lunsar geen professioneel team is. We wachten even op de lokale ‘vrouwen’, waarna we sidderen en beven als we de tegenstander zien. Gelukkig hebben we voldoende wissels, speelt onze eigen beer Umaru met ons mee en deelt onze groepsyell de eerste klap uit, met zelfvertrouwen en goede moed gaan we van start. Helaas staan we al vrij rap op 2-0 achterstand, een lichtelijk gebrek aan organisatie in onze verdediging. De ontmoediging is begonnen, maar daar besluit Stef een stok voor te steken met een sliding van tig meter over het veld, perfect uitgevoerd, op de bal en gevolgd door massaal gejuich van ‘het stadion’. We wisselen slim en al gauw valt de 2-1. In de rust re-organiseren we onder advies van de scheidsrechter. In de tweede helft weet de tegenstander niet wat haar overkomt: de verdediging staat als een huis, het regent aan inzet, complimenten en doelpunten. We sluiten met een 2-5 overwinning, het resultaat van een gezonde en sportieve krachtenwisseling.
In de week die nu volgt blijkt dat onze inzet in het weekend en onze overwinning het nodige heeft gekost. Op maandag vult de ziekenboeg zich gestaag, gelukkig zijn we hierop voorbereid, we zijn immers in Afrika... dus tot zijn spijt is de tweede race-wc ondertussen goed ingewijd! We laten ons niet kennen, steunen elkaar met een knuffel of een arm om de schouder, nemen taken van elkaar over en blijven ons best doen de badkuip naast het slaapvertrek niet in te wijden… toch wordt dit steeds aanlokkelijker. Het plaatsen van een extra badruimte buiten doet sfeer en bravoure stijgen en helpt ons in ons tijdsmanagement… wie wil zich nu niet wassen onder de sterren? We blijven bouwen met een werklust die de lokale aannemer blijft verbazen. Ons dagelijkse vertrek blijft een teleurstelling voor ze, ze maken graag deel uit van ons team.
Op dinsdag zijn we blij verrast door een team van de BAM welke kracht, positiviteit en met name proviant hebben meegebracht, waar we zeer gelukkig van worden. Het is des te meer een feestdag omdat onze Sanne jarig is, dus vieren we al onze verjaardagen met een kinderfeestje. Na de sportieve competitie in het zaklopen, spijkerpoepen en ballonlopen gaat het dak eraf met een polonaise, verschillende Nederlandstalige carnavalsnummers en een van links naar rechts hossende bende Hollanders. De keukenstaf en kinderen doen graag mee, de lokale coördinatoren kijken hoofdschuddend toe. De badkuip wordt alsnog bijna in gebruik genomen onder het mom van ‘In bad met Benno’ en we laten onze pret niet drukken door een deelnemer of kind welke hier en daar afvalt met een schaafwond. We zijn wel in Afrika hoor!
Wij gaan nog even een week door, om te genieten van deze bijzondere groep, alles wat de lokale cultuur en omgeving te bieden heeft en om die school over te dragen!
Tot gauw, in God we trust,
De Opoto uit NL, jullie schatjes!
