Garages, ziekenhuizen, bakkerijen, supermarkten, katoenplantages.... De groep uit Sprang wil echt alles uit deze reis halen en zoveel mogelijk meepakken van de Zambiaanse cultuur. Wat een feest. Een verslag door Arinda, Loïs en Diede
Hoihoi allemaal, hierbij weer ff een update over ons leven in Chimoza. Deze keer over de afgelopen 2 dagen, dinsdag en woensdag. Dit omdat we gisteren groetjes naar huis wilden sturen.
We zullen beginnen met dinsdag:
Zoals gewoonlijk werden we weer om 6.00 uur wakker gemaakt. Toen we uit ons tentje rolden, zagen we tot onze grote verschrikking grote donkere wolken aan de lucht. Het zou toch niet hier in Zambia gaan regenen?! Maar Moffat stelde ons gerust, het zou een stralende dag worden. Dit was helaas niet waar. Hoewel het niet heeft geregend, was het een truiendag. Na ons inmiddels vertrouwde bakje rijstepap en brood, begon een nieuwe bouwdag, echter niet voor iedereen. Loïs, Annemijn, Willeke, Jan, Diede en Dianne gingen naar het ziekenhuis. Diede en Dianne gingen vandaag nog een keer in de hoop deze keer wel een bevalling mee te maken. Toen ze aangekomen waren lag er helaas geen vrouw op het punt van bevallen. Echter mocht er wel 1 iemand bij een keizersnede kijken, dit werd Dianne (verloskundige in opleiding). Binnen 5 minuten was dit al gebeurd. Na de operatie sprak Dianne nog met een medewerker van het ziekenhuis. Deze was tijdens de keizersnede met hele andere dingen bezig. Hij wilde wel met Dianne trouwen, daarvoor wilde hij zelfs van zijn vrouw en 5 kinderen scheiden. Dus Simon en Jolanda, als jullie dit lezen, jullie zien binnenkort 20 geiten en 15 koeien verschijnen. De rest van de groep kreeg een rondleiding door het ziekenhuis. Zelfs in het mortuarium. Even waren Loïs en Diede bang dat de koelkast open getrokken werd. Dit was gelukkig niet zo.
Naast het ziekenhuis werden ook door 6 boys drie verschillende garages bezocht. Stijn vdW, Matthias, Tom, Thijs R, Jarno en Leo gingen als eerste naar een garage waar ze vooral met elektriciteit bezig waren, denk hierbij aan lampjes vervangen. Bij de tweede deden ze niet zoveel en leek het meer op een luieroord tussen de motorblokken. Bij de derde deden ze iets meer en begon het meer op een garage te lijken, hoewel wij zo'n garage in Nederland nog steeds een sloop zouden noemen. De mannen gingen met de fietstaxi terug omdat Moffat te korte beentjes had voor ons Hollandse tempo.
Op de bouw werd iets minder hard gewerkt, maar alsnog hebben een aantal wel wat kunnen doen. De aannemers hebben de zijmuren op hoogte gemaakt, hier mochten wij alleen niet bij helpen vanwege de veiligheid. Wel konden ze we ondersteunen door cement en stenen aan te leveren. De rest kon lekker toekijken of iets anders doen.
Tijdens het avondeten vonden traditiegetrouw weer de nominaties voor de Gouden Troffel en de Botte Beitel plaats. De Gouden Troffel ging vandaag naar Leo, omdat hij het briljante idee had om de kruiwagens een uitlaatriempje te geven, waardoor het allemaal net ff makkelijker ging (en ze dus ook niet wegliepen). De Botte Beitel ging ditmaal naar Dianne omdat ze de elektriciteitsdraden aanzag voor een laser en de tandpasta niet op haar tandenborstel deed, maar in haar ogen.
's Avonds konden we ons opwarmen bij de steenoven, die de stenen met 800 graden bakte. Dit was erg lekker na deze koude dag. Daarna konden we weer ons tentje opzoeken.
De volgende ochtend werden we door Jeffrey gewekt met een voor sommigen iets te vrolijk liedje op de vroege morgen. De meiden mochten wakker worden met K3 en de jongens met Als de morgen is gekomen, en dat was 'ie zeker. Want na het ontbijt mochten we weer aan de gang. Een aantal begonnen met kinderwerk, deze keer de groep van Leo. Het thema was vandaag Adam & Eva en de slang. De kinderen luisterden weer vol aandacht, zongen uit volle borst en waren erg fanatiek met het stickers plakken op hun papieren slang. Natuurlijk werd beep beep I'm a sheep nu niet raw raw I'm a lion, maar SSSH SSSH i'm a snake. Na het kinderwerk was het net als gisteren tijd voor Life Skills, waarbij er gesproken werd met jonge tienermeiden over vriendschappen en zelfbeeld.
Op de bouw werd vandaag harder gewerkt dan gisteren. We konden vandaag namelijk beginnen met het pleisteren van de buitenmuren. De school krijgt hierdoor meteen een andere look.
Ook zijn er vanmiddag weer 2 uitstapjes gemaakt. Ten eerste gingen een aantal kijken bij een bakkerij in Lundazi. Tot onze grote vreugde hadden ze zelfs cake meegenomen. Een heerlijke traktatie die we bij het avondeten mochten nuttigen. De keukendames en bouwvakkers genoten mee.
Het andere uitstapje vandaag was naar een nabij gelegen katoenplantage, waar een aantal mochten helpen met het plukken van katoen. Ondertussen vonden gezellige gesprekken met de lokale bevolking plaats.
Na onze rijst met rundvlees was het weer tijd voor de Gouden Troffel en de Botte Beitel. De Gouden Troffel ging vandaag naar Annemijn en Melanie, die kei hard een latrine aan het graven waren, totdat de headteacher besloot dat ze deze toch op een andere plek wilde. Al het harde werk bleek dus voor niets. Daarom was deze troostprijs meer dan terecht. De Botte Beitel kon geen afscheid nemen van Dianne. Ze vroeg vandaag namelijk toen Jan zijn brillenkoker naast zijn laptop legde of daar internet uit kwam. Ook snapte ze niet waarom de opening van de driehoekige bewapening niet aan de onderkant zat, totdat Nienke deze omdraaide en de opening opeens wel aan de onderkant zat. Het lijkt wel magie. De Botte Beitel mocht vanavond dus gezellig weer terug met Dianne naar haar tentje.
Vanavond staat er nog een verrassing op ons te wachten, we zullen jullie morgen vertellen wat dit was. Daarna kunnen we weer lekker gaan slapen zodat we morgen weer kei hard kunnen werken.
Lieve knuffels en groetjes namens heel ZA119.
