Afscheid nemen valt altijd zwaar, maar na de intensieve weken in Zimbabwe is het extra heftig om mensen achter te laten. Een verslag van de laatste indrukken, vanuit de bus.
Op weg naar Harare met een bus vol stille en verdrietige mensen. Als het moment daar is valt afscheid nemen niet mee. Het laat zien hoe intens de tijd samen is geweest. Ook voor de Zimbabwaanse jongeren valt het afscheid zwaar. Zij moeten verder een land waar ze bijna geen toekomst hebben. Of je hebt vanwege geldgebrek je school niet kunnen afmaken en moet vervolgens maar zien dat je wat verdient. Heb je wel een afgeronde opleiding dan neemt niemand je indienst omdat ze het nog door de regering Mugabe vastgestelde loon niet kunnen betalen. Voor het niet betalen van het vastgestelde loon kun je gearresteerd worden als werkgever. Mede daarom is 90% van de beroepsbevolking officieel werkloos. Mensen werken als los arbeider tegen een afgesproken en vaak een laag loon. Bijzonder dat deze jongeren dan zo positief en gemotiveerd zijn. Tijdens de indrukwekkende afsluiting vertelde ze dankbaar te zijn dat ze mee konden doen aan het project en daarvan veel geleerd hadden.
Het slotfeest met de kinderen was geweldig. Je ziet ze genieten van de spelletjes die ze mogen doen en de aandacht die ze krijgen. Voor allemaal was er eten, pannenkoek, drinken en een medaille. Maar nu zit het erop en al die indrukken en verhalen nemen we mee naar huis. Woensdagmorgen kunnen er nog souvenirs in Harare gekocht worden. Daar is de rust weer gekeerd zodat dit op een verantwoorde manier kan. Begin van de middag gaan we naar het vliegveld om aan de vliegreis terug te beginnen. Tot donderdag.
