We hebben als groep een hele mooie tijd achter de rug. Het hoogste punt is bereikt, we mochten op sleepover en we hebben de interland mogen spelen, wat de uitslag hiervan was lezen jullie in ons laatste verslag.
Nadat we vorige week zondag een mooie mannen- en vrouwendag hebben gehad begon de week (gelukkig) weer gezamenlijk. Toch konden de vrouwen het niet laten om nog even wraak te nemen op de taferelen die plaats hadden gevonden de dag ervoor. De mannenzaal werd daarom ook ’s ochtends direct gevuld met een hele mooie kip. Alle zonnestraaltjes (de vrouwen) konden op deze manier de week met een grote glimlach beginnen. Het wederzijds vertrouwen tussen man en vrouw was gelukkig al snel weer terug.
Het kinderwerk is ook elke dag weer een feestje, de liedjes worden inmiddels hard mee gezongen en de kinderen zijn bekleed met zelf gemaakte kettinkjes, armbandjes en maskers. Dit alles zorgde voor veel trotse, blije gezichtjes.
Naast het kinderprogramma werd er deze week ook aandacht besteed aan lifeskills, een programma voor de lokale tieners. Er werd tijdens deze middagen nagedacht over het huwelijk, vriendschap, seks en geloof. Het was een bijzondere toevoeging aan het project.
Verder werd er heel de week natuurlijk hard gebikkeld op de bouw en dit niet zonder resultaat. Dinsdag bereikten we het hoogste punt en dit moest natuurlijk gevierd worden. De middag eindigde met een watergevecht waarbij iedereen gedoopt werd in het zogenaamde waterreservoir. Wel ging de concentratie op de bouw iedere dag wat achteruit. Steeds vaker kwamen er zand, cement en watergevechten. Dit zorgde voor hilarische taferelen en wraakacties. Een van die acties was het geitje dat donderdagochtend in de vrouwenkamer werd losgelaten en de vrouwen luidkeels werden toegezongen door dit arme beest.
Donderdagavond was een bijzonder moment. In kleine groepjes vertrokken we richting de gezinnen waar we de nacht zouden doorbrengen. Iedere groep werd met open armen ontvangen en de avond werd gevuld met het bakken van pannenkoeken, dansen en veel gezang. De nacht was vanzelfsprekend wat minder comfortabel dan normaal, want we hadden niet meer dan een rieten matje om op te liggen. Dit was wel te zien aan de brakke gezichten tijdens het ontbijt vrijdagochtend. Toch kon dit de pret niet drukken want iedereen vond het een fantastisch ervaring.
Vrijdag was de laatste bouwdag en dus moesten we er nog even tegenaan. Het dak moest er op. Het koste wel enige moeite, maar samen met de hulp van de locals is het ons toch gelukt! In negen dagen hebben we de school op weten te bouwen en dat geeft een erg voldaan gevoel.
Na een week van eindeloos bouwen was het tijd voor wat uitstapjes. Zaterdag vertrokken we om 7 uur richting Lundazi, onze eerste stop was bij de kliniek waar de lokale bevolking van Champanji heen gaat zodra ze medische hulp nodig hebben. We kregen een rondleiding door de kliniek en verbaasden ons over het gebrek aan hygiëne en verpleegkundigen. Na nog drie kwartier in de bus kwamen we bij het Health Centre aan. Ook hier kregen we alles te zien. Terwijl er iemand behandeld werd mochten wij er gewoon met z’n allen omheen staan. Privacy was dus ver te zoeken. Wel was het duidelijk dat het Health Centre alles beter op orde had in vergelijking met de kliniek. Er was plaats voor zo’n 75 patienten en ook de stroomvoorziening wordt steeds beter. ’s Middags verkenden we Lundazi. We waanden ons in de echte Afrikaanse cultuur met marktkraampjes, geuren van eten en vooral chaos. Veel deelnemers grepen hun kans en gingen op zoek naar cola, koekjes en de vrouwen natuurlijk naar chocola. Op de terugweg stopten we bij een lokale markt waar velen van ons lappen Afrikaanse stof hebben ingeslagen. Na een lange tocht werden we bij aankomst weer vol enthousiasme begroet door de kinderen. Zij dachten namelijk dat wij alweer naar Nederland vertrokken waren. Gelukkig bleek dit niet zo te zijn.
Zondag was het weer vroeg dag en vertrokken we na het ontbijt naar een kerk van CCAP. Door de dagleiding was verteld dat de dienst om 10 uur zou beginnen maar dit bleek 11 uur te zijn, hierdoor ontstond natuurlijk veel oproer maar de tijd werd goed besteed door alvast de opstelling voor de voetbalwedstrijd te bepalen. De dienst was een hele ervaring. Het was bijzonder om ondanks de taalbarrière toch samen het geloof te kunnen delen. Er werd veel gezongen en geswingd. Vooraf hadden we verwacht dat de dienst drie uren zou duren maar na anderhalf uur stonden we weer buiten. Dit zorgde voor de mogelijkheid om nog even na te praten met de locals.
Om 4 uur was het dan zo ver: de grote strijd ging beginnen. Compleet uitgerust in ons oranje/rode tenue zongen we met hart en ziel ons volkslied waarna de voetbalwedstrijd van start ging. Langs de lijn werd er vol fanatisme aangemoedigd en onze bondscoach deed zijn werk fantastisch. De spelers waren in topvorm en dit lieten ze merken. Na een half uur was het eerste doelpunt daar en de tweede volgde nog geen vijf minuten later. Uiteindelijk wonnen we de strijd met een keurige 2-1 en kon de overwinning worden gevierd. Kortom, het was een prachtige dag.
Gisteren was onze laatste dag in Champhanji. ’s Ochtends hebben we met z’n allen het kinderwerk mogen afsluiten met een heel groot feest. Er werden verschillende spelletjes gedaan, gezongen en geschminkt. Niet alleen de kinderen vonden het fantastisch, ook de leraren hadden de tijd van hun leven. In de middag was het moment daar: de school werd officieel overgedragen aan de lokale bevolking. Dit werd uiteraard gedaan met een hele mooie ceremonie. We mochten hier genieten van elkaar en van de opgebouwde contacten. Uit dit alles bleek dat we een fantastische tijd hebben gehad waarin duidelijk werd dat we samen één zijn. Nadat we het zegenlied met en voor elkaar hebben gezongen sloten we de dag af met een gezamelijke maaltijd en kampvuur.
Vandaag zijn we vertrokken uit Champhanji. We zijn op weg naar het safaripark waar we nog even gaan genieten van onze laatste dagen in Zambia. Aan afscheid nemen willen we namelijk nog lang niet denken. Het is zo bijzonder hoe onze band is opgebouwd in deze drie weken.
Toch zien we er stiekem wel een klein beetje naar uit om jullie weer te zien op Schiphol. Tot snel!
