Alle updates van Daphne

20 februari 2023

Het bezoek aan Nalerigu om te zien hoe de gebouwde school er nu bij staat, was een welkome verrassing! De school ziet er goed onderhouden uit en er wordt goed gebruik van gemaakt!
In de complete school zijn nu 11 leerkrachten werkzaam (5 mannen en 6 vrouwen) en sinds 2021 is de school ook aangesloten op het voedsel programma van de overheid. Dit betekent in het kort dat er voor elke klas een leerkracht staat en dat alle kinderen elke dag op school een gezonde warme maaltijd krijgen. Met name de deelname aan het voedselprogramma heeft een heel positief effect gehad op de school. Er gaan nu ruim een derde meer kinderen naar school. Sommige van die kinderen gingen voorheen niet naar school, anderen kiezen voor deze school door de beschikbaarheid van het voedselprogramma.

Een andere hele mooie ontwikkeling is ook dat de school nu een actieve bijdrage levert aan de opleiding van nieuwe leerkrachten. Tot wel 25 stagiaires werken nu mee op deze school om in het kader van hun opleiding ervaring op te doen in het werkveld. Het schoolhoofd, mevrouw Adjua Konlan, vertelt: "Zonder de komst van de groep in 2019 hadden we de ontwikkeling die we door hebben gemaakt nooit kunnen realiseren. Nog niet alles is perfect, we missen nog schoolbankjes, maar we zijn ontzettend blij met en trots op het gebouw! It has been a dream come true!"

7 juli 2021

Coordinator Stephen Abarika is op dit moment in het Noorden van Ghana, en kreeg deze update vanuit de school opgestuurd.

De headmistress laat weten dat het aantal leerlingen is toegenomen - tot boven de 500: meer kinderen krijgen dus les in deze goede klaslokalen. Daarnaast is het voor het personeel van de school fijn dat er nu goede lokalen zijn om in les te geven, en dat er een kantoor is. Voor ons zo vanzelfsprekend, maar in het noorden van Ghana lang niet overal beschikbaar. Tegelijkertijd is een groter aantal leerleringen ook
Ze is ontzettend dankbaar voor de hulp van de groep en AG Care en ziet de groep graag nog eens terug komen.

3 februari 2020

Vandaag zijn wij als set-uppers heel hartelijk ontvangen door de inwoners van de stad Nalerigu. We mochten genieten van prachtige verhalen over het bouwen van de 3 klaslokalen gebouwd door de lokale bevolking van Nalerigu en de leerlingen van het Stanislas uit Delft. Vooral het feit dat onze Hollandse meiden hebben laten zien dat ze voor een potje beton of cement scheppen hun hand niet omdraaien heeft diepe indruk gemaakt bij de vrouwen uit Nalerigu. Ze kijken met heel veel plezier terug op het project van van vorig jaar.

Naast alle mooie en bijzondere verhalen is ook Cor, al 13 jaar set-upper in Ghana, vandaag letterlijk en figuurlijk in het zonnetje gezet. Cor stopt na deze set-up reis met en werd door de bevolking van Nalerigu geëerd met een formeel woord van dank en een echte Ghanes outfit in de kleuren van de stad Nalerigu.
Het was heerlijk met deze enthousiaste en betrokken mensen te praten en naar hun verhalen te luisteren!

Warme groeten vanuit een warm Ghana.

Ton, Cor en Wouter

11 maart 2019

Wat een top prestatie. Ze hebben keihard doorgewerkt in Ghana! 1 week nadat de groep terug was in Nederland zijn de klaslokalen afgewerkt door de aannemer en zijn mannen en is deze klaar voor gebruik.
Zie ook het laatste nieuwsbericht van de groep onder dit bericht.

11 maart 2019 om 14:17

Vandaag, op deze druilerige zondag 10 maart, zijn we précies een week terug in Nederland. Lichamelijk dan, want met ons hoofd zitten we stiekem nog wel een beetje in Nalerigu. Graag sluiten we ons verhaal netjes af door over de laatste dagen te schrijven, want we voelen ons nu wat incompleet. Bovendien weten we ook nog niet of Tjebbe inmiddels door de paspoortcontrole heen is…

We gaan dus even terug naar de donderdag en dat was onze reisdag! Tja, wat valt daarover te vertellen? Het was vooral een on-ge-lo-fe-lijk lange rit! We gingen uit van 14 á 16 uur buszitten. Dat buszitten werd uiteindelijk maar liefst 18 uur. Af en toe moest er wat aan de bus gesleuteld worden en zo nu en dan moest één van ons even de bus uit vanwege buikloop. We hebben nog wel wat tijd ingehaald door op het kantoor van AG Care in Tamale enkel naar het toilet te gaan en niet uitgebreid te gaan zitten lunchen. In de bus werd in die 18 uur dus tweemaal brood gesmeerd, maar er werden ook spelletjes gespeeld, foto’s van de reis bekeken, de laatste groetjes voorgelezen en Tjebbe vroeg (voor een vriend van hem), omdat we dus even internet hadden, wie de winnaar van The Voice of Holland was geworden. Monica en Debra (+ 1 schaap) zetten we trouwens in Accra af. Tijdens de laatste uurtjes werd er vooral geslapen. Zelfs de heren die iedere avond in Nalerigu door Jan werden voorgelezen, sliepen in (zonder voorleesmomentje, dus). We kwamen na middernacht aan in ons hotel en doken gelijk onze ‘eigen’ slaapkamer in. De muskietententjes stonden opnieuw in een mum van tijd, máár eigenlijk viel ook op dat velen zeiden: ‘Oh, nee joh! Ik laat ‘m lekker in m’n tas zitten. Veel te veel gedoe.’ Dit laat maar eens zien wat 17 dagen Ghana met je doen: je draait je hand gewoon niet meer om voor een kakkerlakje hier of daar.

Vrijdags mochten we gelukkig ietwat uitslapen! Om half negen zaten we aan het ontbijt waarna we de bus weer instapten op weg naar fort Goede Hoop. Maar voordat de hele bups in de bus zat, voelden we een drupje regen. In die 17 dagen hebben we Iris (T.) nog nooit zo gelukkig zien kijken! Ein-de-lijk. Na dagen ruim 40 graden en extreme droogte mochten we een regendruppel voelen. Nou, en dat hebben we geweten. Na een drie uur durende busreis (ja, die bus waren we inmiddels echt wel zat) kwamen we aan bij het fort en het kwam met bakken uit de lucht. En vooral Tjebbe, die een hoofdrol lijkt aan te nemen in deze update, heeft van de regen genoten toen hij even de grond mocht kussen terwijl hij een kort sprintje trok van de bus naar een tent om te schuilen. Terwijl hij medisch werd verzorgd, kon de rest een bammetje eten met uitzicht op het fort. In groepjes mochten we het fort binnen en daar kregen we een rondleiding. We zagen de plekken waar de mannelijke en vrouwelijke slaven werden ‘opgeslagen’ en ook zagen we de plek van waaruit de slaven naar het slavenschip werden gebracht. Het was surrealistisch om op dit verzameldepot voor slaven te staan, wetende dat wij onze welvaart en Amsterdamse grachtengordel te ‘danken’ hebben aan dit stukje uit de geschiedenis waar wij als Nederlanders niet trots op hoeven te zijn.

Tot op onze onderbroek doorweekt renden we na de rondleiding terug richting de bus, waar het overigens niet per se droger was. Onze Chinese bus bleek aan alle kanten lek te zijn. Via de airconditioningsklepjes sijpelde de regen naar binnen, maar ook de klok liet het water naar binnen lopen. Op zijn Ghanees werd bij sommige gaten een doek naar binnen gepropt, maar het mocht allemaal niet baten. Gelukkig konden we ook dit prima aan: onze standaarden zijn simpelweg gedaald. Overigens voor de voetbalfans misschien nog leuk om te vermelden: op de weg naar het fort kwamen we een scout-bord van Feyenoord tegen! Wist u – wij hebben stiekem research gedaan – dat Feyenoord een groots Ghanees verleden heeft? Feyenoord had ooit een voetbalacademie en zelfs een Ghanese voetbalvereniging aan de kust van Ghana. Goed, over tot de orde van de dag! We sloten de vrijdag af met een overheerlijke spaghetti en konden nog even nakletsen voordat we ons bed indoken. Stan, Olivier en Lucas hadden andere plannen op de kamer. We zeggen er maar vooral niet te veel over, maar kunnen wel verklappen: er is beeldmateriaal! 

Zaterdag was alweer onze allerallerallerlaatste dag in Ghana en dus onze laatste dag samen. Da’s best heftig om te beseffen! Gelukkig hadden we nog wat mooie activiteiten op het programma voordat we daadwerkelijk het vliegtuig in zouden stappen. Als eerste reden we richting de toeristenmarkt en daar wisten alle standhouders al snel van onze komst, want we werden overal mee naartoe getrokken. Voor ons begon hier het afdingspel en wauw, wat waren de deelnemers hier eigenlijk goed in! Djembés werden in groot en klein ingeslagen, maar ook schilderijtjes, sleutelhangers, beeldjes, sieraden en ander Ghanees goed ging mee de bus in. Laten we het zo zeggen: we hebben de Ghanese economie flink gestimuleerd. Terwijl we weer op weg waren, deelde Iris (T.) namens de leiding aan ons allemaal een schilderijtje uit. Wat een mooi gebaar! Het was namelijk de bedoeling dat we de schilderijtjes aan elkaar zouden doorgeven om er bijzondere woorden voor de ander op te zetten. Zo zou ieder een fantastische, blijvende herinnering hebben. Er werd druk geschreven, maar we maakten ons ook op voor de volgende activiteit: het strand! Daar aangekomen trokken we als een gek onze kleding uit (de badkleding hadden we ’s ochtends al aangedaan) om verkoeling te zoeken in zee. We hadden ruim twee uur de tijd om van het water te genieten! Wat een fantastische afsluiter. Op het strand keken we ondertussen onze ogen uit, want ook hier bedenken ze van alles om geld te verdienen aan toeristen. Je kon paardrijden of puppy’s vasthouden om vervolgens met ze op de foto te gaan. Daarnaast haalden een aantal Ghanese jongens allerlei acrobatentrucs uit waarna ze met de pet rondgingen. Je kon zeker wel spreken van zenuwslopende acrobatiek zoals je die kent van het Wereldkerstcircus in Carré! Een enkeling van ons gaf de laatste cedi’s uit aan een verfrissend colaatje en daarna hadden we onze laatste stop in Accra bij het hoofdkantoor van AG Care. Eén van de kokkinnen van de Gbangu-groep was speciaal ingevlogen vanuit Tamale voor onze laatste warme maaltijd. En wat voor een maaltijd? Onze schaap! Natúúrlijk! Die waren we niet vergeten. We hadden natuurlijk bij onze laatste avond in Nalerigu nog een schaap gekregen en die heeft de 18 durende busreis gewoon netjes overleefd. Na de stevige maaltijd werden we met mooie woorden door Joseph, de baas van AG Care, uitgezwaaid en gingen we dan toch echt op weg naar Kotoka International Airport.

Op het vliegveld aangekomen, werden de souvenirs nog snel in de bagage gestopt en dit was het moment om ook Stephen gedag te zeggen. Wat is het gek om afscheid te nemen. Hij heeft 17 dagen ontzettend goed voor ons gezorgd en daar zijn we hem dan ook erg dankbaar voor! Nadat we door de douane waren, werden dan toch écht de allerlaatste cedi’s uitgegeven aan wat chips of M&M’s en er werd druk op de schilderijen geschreven. De vlucht verliep verder volgens planning en we verheugden ons eigenlijk ook wel weer op het weerzien met onze familie en vrienden. Het was een beetje dubbel, want we realiseerden ons ook: dit zijn de laatste uurtjes met deze fantastische groep. We hebben lief en leed met elkaar gedeeld en we hebben een waardevol project sámen meegemaakt. We gaan elkaar gewoon missen! En niet zo’n beetje ook. We kennen elkaar en we weten inmiddels wat ieder zijn of haar kracht is. Daarbij hebben we als groep onze eigen onderlinge grapjes waar buitenstaanders niets van begrijpen. Dat is iets om te koesteren. 

Op Schiphol namen we dan ook de tijd om afscheid van elkaar te nemen. Knuffels en mooie woorden werden uitgewisseld en het was best gek om te zeggen: ‘Euhh..tot euhh…?’. Maar hé, die reünie gaat er komen, hoor! En hopelijk zijn we dan met 35, want uiteindelijk gingen we maar met 34 door de douane. Tjebbe kwam er bij de paspoortcontrole namelijk achter dat zijn paspoort toch echt niet in zijn buurt was gebleven en waarschijnlijk nog in het vliegtuig lag. Terwijl wij dus onze papa’s, mama’s, broers, zussen, opa’s, oma’s en vrienden en vriendinnen knuffelden, werd er door Tjebbe (gelukkig met ondersteuning van Cees) druk naar zijn paspoort gezocht. Wij hopen dus dat Tjebbe inmiddels ook gewoon weer op zijn Stanislascollege de lessen volgt. Tjebbe, als je dit leest…kun je ons dan bevestigen dat je weer in Delft bent?

Lieve lezers, mogen wij jullie in ieder geval bedanken voor het meeleven en het meelezen tijdens ons project? De groetjes deden ons veel goed en ook het warme onthaal op Schiphol zullen we niet snel vergeten. Het was drukker dan we mochten hopen en wát een lieve woorden werden er uitgesproken. Aan alle lieve mensen die gedoneerd hebben, geholpen hebben bij onze acties, meeleefden en er voor ons waren voor, tijdens en na het project: bedankt!
(Oh ja, en nu worden we overvallen met vragen als: ‘Hoe was het?’. Ja, zie dat maar eens te beantwoorden. Het was fantastisch, zwaar, indrukwekkend, gezellig, vermoeiend, ontroerend, tof... Eigenlijk kunnen we nog wel 100 bijvoeglijk naamwoorden bedenken om deze reis te beschrijven. Wij mochten in ieder geval heel erg van dit project genieten en hopelijk hebben we elkaar iets kunnen meegeven waar we ons verdere leven iets aan hebben.)

3 maart 2019 om 08:51

Dansend en zingend kwamen de deelnemers en (vooral) de leiders van het Stanislascollege op Schiphol de aankomsthal binnen. Ondanks het vroege uur werden ze met een groot applaus verwelkomd. Toen ook Tjebbe zijn paspoort terug gevonden had waren alle 73 enthousiaste reizigers weer in Nederland. Met heel wat tranen en knuffels werd uitgebreid afscheid genomen van de leiders en groepsgenoten. Regelmatig gevolgd door een 'tot morgen'. Morgen het eerste uur wiskunde...

2 maart 2019 om 16:47

Donderdag brachten we de hele dag in de bus door. Laat  in de avond arriveerden we in 'ons' Festus hotel waar we snel gingen (verder)slapen. Vrijdagochtend rustig opgestart  en voorzien van lunchpakket vertrokken naar Fort Goede Hoop. Erg indrukwekkend om te zien hoe wij als Nederlanders onze welvaart opbouwden over de ruggen van anderen. Tijdens de rondleiding kregen we een stortbui over ons heen waardoor een deel van de groep tot op het ondergoed nat regende. Ach.. dat droigt vanzelf weer. Er waait gelukkig veel minder stof om ons heen. Met de bus doir de vrijdagspits van Accra. Dat is ook een belevenis op zich. De heenreis was een kleine 3 uur rijden. Volgens de chauffeur zal de terugreis ergens tussen de 2,5 en 5 uur zijn. 'Because of the traffic 🤨' Nou dan hebben we in Nederland echt geen spits. Nog een cultuurervaring: Wij zamelden keurig ons lunchafval in en namen de afvalzak mee in de bus. Dat ging stinken...Dus aan de chauffeur gevraagd hoe dat op te lossen. Oo z'n Ghanees. De assistent chauffeur opent de deur tijdens het rijden en daar vllog onze zak de berm in. Een aantal van ons noemde de hoeveel en de manier van omgaan met afval als een van de meest indrukwekkende punten hier. Er is nog een wereld te winnen. Het bleek een uur of 4.5 te worden. Om half acht aan tafel. Rustige avond en prima nacht.

Het is nu de laatste dag hier. We bezoeken de toeristenmarkt, het strand en het kantoor van AG Care. Daar staat de groep nog een 'leuke' verrassing te wachten: We kregen als bedankje nog een schaap. Het 'arme schaap' hebben we onderin de bus meegenomen. De hele groep vraagt zich af wat er met het beest gaat gebeuren. Stephen fluisterde me (Jan) in het oor dat Priscilla (onze kok) nog één keer haar kunsten gaat vertonen. Na het strand hoeven we dus niet naar een restaurant, maar eten we ons schaap op in de vorm van soep met plakrijst.... met het handje dus..  Extra verrassing van Stephen de groep weet nog van niks. Jullie nu wel 😁...

Tot morgen allemaal.

Jan

25 februari 2019 om 18:34

Zoals eerder geschreven, waren Kiki, Manal, Sterre en Iris (T.) zaterdagochtend op pad om de lokale kunstvormen te ontdekken. Eigenlijk hebben ze niet echt kennis kunnen maken met de kunst van Nalerigu, omdat alles wat hier gemaakt wordt toch wel een functie moet hebben. Geld wordt besteed aan nuttige dingen en niet aan tierelantijntjes of frutsels. Ze hebben met name timmermannen aan het werk gezien, maar ook een graffitimuur bewonderd. Na de lunch hadden we wat vrije tijd. De jongeren hingen zoals ze dat zo lekker kunnen (de gangsterrap knalde uit de speakers) en Jan dacht wel even rustig onder een boom te kunnen chillen. Zijn oogjes gingen dan ook toe, terwijl vijf Ghanese kinderen om hem heen speelden. Terwijl Jan lekker zat te knikkebollen, zaten al die koppies om hem heen te giechelen. Bij het wakker worden was het getal van vijf kinderen zo ongeveer vertienvoudigd. Verder stonden er voor de zaterdag wat cultuuractiviteiten op het programma. We zouden gaan fietsen! Dat ging weer lekker op zijn Ghanees. Nee hoor, hier is geen fietsverhuurbedrijf dat 35 fietsen aanlevert. Stephen pleegde een belletje en zo kwamen er drie fietsen aan en konden we om de beurt met een leraar een tochtje maken. Het was nu niet echt een sight seeing tour, maar hé: wie kan er nu zeggen in Ghana gefietst te hebben? Het fietsen hier vergt bovendien wel wat skills, hoor. Niks geen gladgestreken weggetjes en ook geen fietsen met een lekker zittend zadel of een ketting die er gewoon op blijft liggen.
Over de Ghanese kinderen gesproken: voor ons zijn het niet meer groepjes mooie, donkere kinderen met gladgeschoren kroeshaar en een altijd aanwezige glimlach. Wij leren ze steeds beter kennen en ze zijn nu voor ons Malik, Patience en Clifford. Dit is mooi, omdat we nu écht weten voor wie we dit werk doen. Het geeft echt meer betekenis. Zo ook wat betreft de leraren. Patience (ja, deze naam komt hier veel voor), Fredrik, Abraham en alle andere leraren zijn dolblij met de drie extra lokalen die ze binnenkort in gebruik kunnen nemen. Op dit moment wordt er met twee klassen in één lokaal lesgegeven. Dat betekent dus dat de leerlingen, zo’n 40 stuks, met de rug naar elkaar toe zitten met één leraar aan de ene kant en één leraar aan de andere kant. Denk ook maar niet dat kinderen in de schoolbanken zitten; ze werken vaak op de grond in hun schrift. Straks kunnen ze gelukkig allemaal in hun eigen lokaal!
Goed, even terug naar de lokale bevolking: na het fietsen was het namelijk tijd voor de huisbezoeken! In groepjes gingen we langs bij de hutjes om ons heen. Zo hebben we de complete familie van Malik mogen ontmoeten en kwamen we ook terecht bij een familie die echt wel wat meer comfort had dan de andere familie. De moeder des huizes legde uit dat haar man en zoon in Amerika zitten en geld naar haar opsturen. Qua luxe en comfort heeft ze het dus in principe prima, maar je eigen man en zoon al 20 jaar niet kunnen zien, is toch ook pittig. Bij weer een andere familie maakte een man zijn eigen halters om fit te blijven. Het zou kunnen dat hij dit graag zou willen, omdat hij op het land werkt, maar in vorm zijn om er goed uit te zien, wordt ook hier belangrijk gevonden. Bij terugkomst van de bijzondere ontmoetingen stond er een Ghanese jongen met een speaker bij ‘onze’ boom en uiteindelijk kwamen zelfs moeders vanuit hun hut naar ons kijken; met z’n allen en tientallen Ghanese kinderen showden we onze dansskills. Lauranne en Kiki leerden van een lerares zelfs een nieuwe choreo.
In de avonduren, na opnieuw een heerlijke spaghetti, vermaakten we ons onder andere met het dartbord. Een grote groep heeft bovendien het Weerwolven ontdekt en met name Jasper (W.) zal zich de potjes immer blijven herinneren. Wanneer hij zaterdagavond met de juiste theorie kwam, keerde de groep zich fel tegen hem en werd hij genadeloos afgemaakt. Toen bleek dat hij wel degelijk gelijk had, eerde de groep hem gelukkig op mooie wijze door alsnog zijn idee uit te voeren. We hopen dat Jasper inmiddels weer een beetje op de been is na dit voorval. Eén iemand is in zijn vrije tijd trouwens continu met andere dingen bezig, namelijk onze Lucas. Hij was 90 cedi kwijt en ook zijn bril was spoorloos. Bij nader inzien blijkt gewoon dat hij al vrij veel heeft uitgegeven (denk aan geld voor een zelfgemaakt autootje van Malik). Terwijl de één dus in zijn dagboekje schrijft en de ander een puzzel maakt, loopt Lucas zeer verward met een groot vraagteken boven zijn hoofd rond.
Op zondag was het voor ons eindelijk weekend te noemen! De heren trokken hun mooiste overhemd aan en de meiden konden eindelijk weer even tutten. De mascara ging op de wimpers en de haren werden ingevlochten: we zouden een bezoek brengen aan de kerk voor een kerkdienst. Bij aankomst bij de kerk wisten we direct: dit gaat er anders aan toe dan in Nederland. Er werd gelachen, gezongen en gedanst, er was ruimte om geld te doneren aan de kerk en door de pastoor werden we welkom geheten. Iris (T.) en Jan legden uit wat wij in Nalerigu kwamen doen. De pastoor vertelde nog twee prachtige verhalen en van één van de verhalen was de moraal: ‘Help someone to succeed!’. Een prachtige quote die we nu op een blaadje op de compound hebben hangen, bij de dagspreuken. Samen met de pastoor en zijn vrouw nog even op de foto en we gingen weer terug richting onze compound. Het was namelijk de hoogste tijd voor een activiteit waar velen al lange tijd naar uitkeken en daarom móesten we nu de tactiek bespreken. Want terwijl jullie genoten (of moesten huilen…) van PSV-Feyenoord of van ADO-Ajax, schoven wij snel een boterham naar binnen om de opstelling te bepalen voor Ghana – The Netherlands. De oranje t-shirts gingen aan en we stonden klaar! De Ghanezen leken in eerste instantie niet op de hoogte van dit grootse evenement, maar niets bleek minder waar: binnen een mum van tijd kwamen tientallen Ghanese voetballers het veld op rennen. Allen in een officieel nationaal team-shirtje. Vanwege de gele kleur van de shirtjes was Glenn even in de war. Hij moedigde namelijk Ghana aan in plaats van ons Nederlandse team (hij heeft zijn straf wel gekregen gezien de uitslag van ADO…). Voor de wedstrijd startten we natuurlijk met onze volksliederen en werd er succes gewenst. In eerste instantie dachten wij dat we te maken hadden met heel schattige, kleine Ghanese voetballertjes. Hier werden we toch even goed voor de gek gehouden, want ze renden ons er geregeld uit. We dachten dan ook dik ingemaakt te worden, maar na een goede pass van Andy op Julian was daar dan toch echt de gelijkmaker. We moesten in de tweede helft dan ook met grof geschut komen. Waar Ghana uiteindelijk vier keer wist te scoren, konden wij 2x op Julian rekenen, 2x op Andy en 1x op Tjebbe. Graag willen we ook nog Britt genoemd hebben, want tsjonge, wat kan die meid voetballen! Met passie rende ze over het hobbelige veld tussen het afval door. Maar goed: we were the champions! Wát een wedstrijd: 5-4! We hadden zowel Nederlandse als Ghanese supporters, het publiek was zeer uitbundig, want er werd gezongen en zelfs de wave werd gedaan. Hoewel  niet altijd direct even duidelijk was of onze lerares/scheidsrechter Patience de goals goedkeurde, was dit een zeer professionele wedstrijd te noemen. Zelfs de pers, Fimmy, was aanwezig en na het fluitsignaal stelde het Nederlandse team zich sportief op door een erehaag te vormen voor de Ghanese toppers. Ons team, bestaande uit zowel mannen als vrouwen, mocht écht trots zijn op zichzelf. Er werden complimenten uitgedeeld aan elkaar en Daphne mocht als coach meer dan tevreden zijn met deze geweldige overwinning. Julian bleef zijn coach maar loven, maar laten we er wel bij zeggen dat zijn coach over ongeveer 12 weken nog zijn eindexamen Nederlands moet nakijken.  
Bij het diner werd ‘We are the champions’ gezongen alvorens we aan onze Ghanese specialiteit, pindasoep, mochten beginnen. In de tussentijd hadden we op de compound nog bezoek van de directrice van de school. Ze blijkt een winkeltje in Tamale te hebben met allerlei Ghanese spullen. Zo zijn er inmiddels dus al wat souvenirtjes ingeslagen! Verder vermaken we ons ’s avonds prima. Stephen gooit zelfs af en toe een pijltje mee bij het darten en van Daphne krijgt hij cursussen in Word. ’s Ochtends is het trouwens ook altijd heel gaaf om de lokale bevolking te groeten. Na onze les in Twi weten we wat we moeten zeggen en de Ghanezen waarderen dat ten zeerste.

Op het moment van schrijven zijn Lillian, Andy, Jolet, Jasper (D.), Laurien, Iris, Jasmijn, Eline, Benjamin en Fimmy zojuist teruggekomen uit het ziekenhuis. Geen zorgen! Niet voor henzelf, maar gewoon om er een kijkje te nemen. Ze kwamen vol verhalen en nieuwe indrukken terug. Ze mochten daadwerkelijk overal een kijkje nemen: de kleine baby’tjes zagen ze in de couveuse liggen, maar ook het lab en de tandartsstoel (schijnt er echt escape-room-achtig uit te zien) hebben ze gezien. Wat kleine weetjes: afgelopen jaar werden hier maar liefst 3119 baby’s geboren, er zijn maar 5 dokters in dit ziekenhuis (onder wie een aantal Amerikanen) en de vrouwen worden bij een keizersnee niet verdoofd.

Een lange update, maar we kunnen natuurlijk niet afsluiten zonder iets over de bouwplaats te hebben verteld. Inmiddels liggen de golfplaten op het dak én het beton storten is klaar! Voor sommige scheppers was dit toch een emotioneel momentje, want ze zullen nooit meer beton maken (aldus henzelf. Als ik u was, zou ik ze gerust een extra taakje geven thuis).

24 februari 2019 om 18:41

Lieve collega’s uit Pijnacker, wat ontzettend leuk dat jullie ons op de voet volgen! Ik had het leuk gevonden wanneer het gehele team een kijkje had kunnen nemen. Hopelijk geven onze updates en foto’s een goede impressie. Liefs, Daphne

Hee doepie, hoe gaat het? Hier alles goed. Zware, maar wel leuke bouwdagen. Heb het erg naar mijn zin. Mis je wel flink, maar maak er wel wat leuks van. Heb het eerste spraakbericht geluisterd, echt super lief! Kijk ernaar uit je weer te zien in NL op het vliegveld en fijne reis naar wintersport, doepie! Hoop ook dat alles goed gaat bij jou!

Lieve Dawg, Pap en Tobi, mis jullie erg en kijk er weer naar uit met jullie aan de keukentafel te zitten. Alles goed hier, eten is lekker en ik eet voldoende! Wel zware werkdagen maar wel hele leuke. Zie jullie thuis weer! Groetjes, Oli

Lieve familie, ik mis jullie maar niet te veel, haha. Ik heb leuke verhalen voor jullie als ik thuis ben. Ik hoop dat jullie het gezellig hebben met elkaar. Is Ronin een beetje aan het beeldhouden? Of speelt hij alleen games met Gijs? Haha. Ik mis Gijs zijn grappen, doe hem de groetjes van mij. Kusjes en knuffels, Sterre

Lieve pap, mam, Ruub en Leef, hopelijk gaan jullie ook een hele leuke vakantie hebben. Hier is alles prima. Ik geniet en heb veel plezier. Ik mis jullie wel hoor en kijk er weer naar uit om jullie te zien. De werkdagen zijn zwaar, maar ook energiek. De groep is heel gezellig en het eten is ook prima. Doe iedereen de groetjes van mij. Liefs, Ben

Lieve mam, pap en Peter, het is hier ontzettend leuk, maar ik kan me voorstellen dat jullie mijn aanwezigheid in huis wel missen. Ik mis jullie ook wel. Het bouwen is heel leuk om te doen, alleen af en toe wel flink warm. Marokko was er niets bij. Ik ben nog niet verbrand, wat wel een applaus verdient onder deze zon. En, als laatste, zouden jullie de uitslagen van de winterwedstrijden in de volgende groetjes kunnen doen? Groetjes van jullie favoriete dochter, Iris

Lief gezin (Katrien, Ardo en Pjotr), ik heb het super leuk hier, maar verheug mij er ook op jullie weer te zien! Heel veel plezier in Ierland! Heel veel liefs, Lauranne

Lieve Anniepannie, Cojonos, moeke, vaders en vrienden, heel erg bedankt voor de lieve berichtjes. Het is hier fantastisch! Het eten heeft wat minder variatie en we zijn lekker hard aan het werken. Joejoe, Stan.

Lieve mama, papa en Lucas, het is echt super leuk hier en we hebben ook al heel veel gebouwd. Het is maar goed dat we de after sun nog hebben gekocht, want door de warmte hier zijn mijn schouders wel een beetje rood (zelfs met factor 50). Ik mis jullie toch ook nog wel. Lucas zal het ook wel saai vinden, nu ik hem niet meer tijdens het gamen kan storen. Heel veel plezier op wintersport! Geef Emma ook nog maar een knuffel van mij! Groetjes van Laurien

Hi pap en mam, het gaat goed hier. Ik heb het naar mijn zin. Eten is hier best lekker, ik ben nog niet verbrand en de bouw gaat goed. Ik wil nog niet naar huis want hier is geen school en dus geeeen stress . Ik heb lekker gedart met Glenn ( een maat). En Seger: fijne vakantie en niet aan mijn game pc komen. Ja…dat was het. Gr. Stijn

Lieve papa, mama, Nick en andere familie, ik heb het hier ontzettend naar mijn zin. De bouw gaat goed, het is gezellig, en precies Afrika zoals ik het mij had voorgesteld. Het is wel best warm, maar dat moet ik maar accepteren. Af en toe mis ik thuis wel, hoewel het hier heel leuk is. Ik ga deze week nog heel erg genieten voordat ik weer in het koude Nederland ben, en zie jullie snel weer! Een fijne vakantie! Groeten van Hugo

Hallo papa, mama, Zoë en Finn, bedankt voor alle leuke berichtjes. Ik heb ervan genoten en denk af en toe echt aan thuis. Ondanks dat gaat het goed. De bouw gaat goed, we bouwen alleen nog maandag en woensdag en donderdag hebben we een regenboogfeest. Ik heb echt zin om jullie weer te zien. Fijne vakantie Finn en Zoë, geniet. PS: sturen jullie weer even de uitslagen van ADO? Groetjes, Glenn

Hoi mam en pap, met mijn gezondheid gaat het goed, ik werk als een beest, heb het erg gezellig met iedereen en ben ook aan het genieten. Ik voel me dus 100%. Kan je een bericht via de site terugsturen met daarin de uitslag van de ja2 (vrijdag 15)? Groetjes, Jasper

Hallo mama, papa en Aymen, het gaat goed met mij, maak je maar geen zorgen haha. Het is erg leuk hier en iedereen is echt heel aardig. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt en het schiet al erg op met het gebouw. Ik mis jullie wel een beetje maar de dagen vliegen voorbij. Geef een knuffel aan Aymen van mij want het is wel jammer dat hij zijn rijbewijs niet heeft gehaald. Liefs, Manal

Hoi mama, papa, Carolien, Sander, Sam, Martha, Robin, Iris, Marije, Matti, Lika ,Joris en de rest, alles gaat goed hier, want ik leef nog. Het is wel veel te warm en ik ben ook niet bruin. Het is supergezellig in de groep en het bouwen is erg leuk. To Santiago: thank you for the message, I miss you and I’m looking forward to Rome. Jasmijn

Hoi papa, mama, Jelmer, Martha, Sam, Robin, Iris, Marije, Matti, Lika, Joris en de rest. Ik wilde even zeggen dat ik nog leef en het hier erg leuk heb. We hebben een supergezellige groep en de bouw gaat ook erg goed. Het eten is ook erg lekker, al kijk ik wel uit naar een frisse salade. Tot snel, Eline

Hallo allemaal, het gaat helemaal goed met mij. De kinderen zijn hier heel schattig. Ze willen altijd een knuffel of een boks. Het eten hier is lekker, ik ben alleen het droge brood een beetje zat. Het is leuk hier. Mis jullie. Mis het koude weer. Groeten van Fimmy

Hii mama, Frank en Isabel! Het is hier super leuk, maar mis jullie wel heel erg. Moest hier in het begin wel even wennen, maar het is zo’n mooie ervaring. De kinderen zijn erg vrolijk en willen graag met iedereen spelen. Het bouwen is best zwaar in de warmte. Tot volgende week! Kusjes, Britt

Hey mam, pap, an, opa, oma en friends. Ik heb het hier heeeeel erg naar mijn zin!. Het bouwen gaat heel goed en de school schiet al erg op! Wel is het echt super warm en kijk ik heel erg uit naar wat meer groente en fruit… het eten hier is eigenlijk nog best goed. Ik mis jullie wel hoor !! Maar volgende week komen er heeeel veel mooie verhalen en foto’s! Ik ga hier nog even de laatste week genieten!! Hou van jullie xxx Elise

Lieve allemaal, met mij gaat alles super goed. Heb het hier heel erg naar mijn zin! Hoef eigenlijk nog niet naar huis maar gelukkig hebben we nog een week ;) Ik geniet van het warme weer (soms wel iets te warm maar dat nemen we maar voor lief), het bouwen en de mensen en kinderen hier. Ook zijn we met een hele leuke groep dus het is heel gezellig. De rest vertel ik later allemaal wel, zie jullie snel!! Kusjes, Jolet

Hoi iedereen, met mij is het goed. Doe iedereen dikke knuffel daar en de groeten, zie jullie snel weer. Groetjes, Jasper (D.) Ps. Willen jullie als ik terugkom 30 pizza’s ofzo in de vriezer leggen? Alvast bedankt. 

Hola mensen,
En ik zeg hola omdat ik wel in de zomerse stemming ben met die 40 graden. Ze hebben hier zelfs moeite met mij onderscheiden met de Ghanezen. Ik werk zelfs gewoon nog redelijk hard ook (niemand had dat verwacht). Het enige minpuntje is dat de mensen thuis, plus Quinty, het niet uitmaken dat ik gespierd word want dat word ik. Maar ja, dat boeit hun uiteraard weer niet…
Maar ik ga weer even geiten slachten voor het avondeten.
Groetjes, Andy de legende

Hallo allemaal, het gaat super met mij. Vandaag hadden we een korte bouwdag waarbij we de dakspanten op de school hebben geplaatst. Best zwaar, maar wel goed voor de teambuilding! De groep is erg gezellig en de bouw schiet al erg op. Verder is de bevolking heel vrolijk en enthousiast. Erg bedankt voor jullie berichtjes, ik ben super blij met mijn 8,1 voor eco! Heel veel groetjes van Wouter

Hoi pap en mam, het gaat heel erg goed hier en ik heb het heel erg naar mijn zin! De bouw is af en toe wel zwaar maar ik kom thuis als een gespierd kind. Was het weekendje weg leuk? En leven de konijnen nog? Vergeten jullie morgen niet de vlaggetjes uit te hangen? Dikke kus, Sven. PS kunnen jullie de Feyenoord-uitslagen direct na de wedstrijd sturen? Bedankt alvast en tot over een week.

Hey, bedankt voor alle lieve verjaardagskaarten, ik word elke keer weer blij als ik ze lees. Verder is het, naast dat het 35 graden in de schaduw is, best uit te houden hier. Ik heb trouwens wel echt heel veel zin in een bruine boterham met kwinkslag. Dan kun je daar alvast rekening mee houden ;p.  Ik zie jullie zondag weer! Marit.

Hallo allemaal, het is hier erg gezellig en warm. Wel lekker dat zonnetje. Helaas had Feyenoord verloren wat tot nu toe de enige tegenslag van de reis is.. Van PSV en Ajax winnen dan maar, uitslagen doorgeven zou wel fijn zijn. Het bouwen gaat verder ook prima, de school is bijna af. Groetjes, Tjebbe

Hoi Liefje, het gaat heel goed hier in het zonnige Ghana, Jammer dat we er dit keer niet samen zijn. Ik heb in ieder geval veel mooie verhalen. Hopelijk heb je een fijne vakantie volgende week en aan het eind ben ik weer terug. Geef Meeko, Olaf en Hertog Jan een aai. xxx I Love You

Lieve allemaal, de eerste week is al voorbij gevlogen, maar ik voel me hier helemaal op mijn gemak, dus het mag nog wel een tijdje duren. Heerlijk om in de ochtend op te staan en vervolgens direct midden in Nalerigu te staan tussen alle lieve mensen, maar ook geiten, kippen, varkentjes etc. We gaan nog een week aan de bak en genieten ervan. Groetjes, Iris (T.)

Lieve huize delos cotos, alles gaat helemaal super hier! Heb het onwijs naar mijn zin (zou zelfs nog wel een extra weekje willen blijven ;). Heb al heel veel gave en leuke dingen mogen zien en meemaken. Hopelijk gaat alles ook oké op het thuisfront.   Hele dikke kus, Lil

Hallo, ik mis jullie wel heel erg, maar ik denk wel dat ik nog een weekje langer blijf want ik vind het wel lekker rustig hier. Het is wel erg warm hier (40 graden) dus koop maar alvast heel veel ijs in en bewaar ook wat knuffels, want die mis ik het allermeest. Doe iedereen de groetjes daar in dat koude Nederland.
Heel veel kusjes van Julian

24 februari 2019 om 18:32

Daar zijn we weer! We zijn inmiddels al ruim een week van huis en het bevalt goed. We moeten er eerlijk gezegd niet aan denken om weer in Nederland aan de slag te gaan. Gelukkig hebben we nog even!

Maar waar waren we gebleven? Oh ja, de donderdag! Iris (T.) had deze dag de dagleiding en dit keer hadden we ’s ochtends heerlijke vleespasteitjes bij het ontbijt. Omdat hier in Ghana niets zomaar wordt weggegooid (en terecht!) hebben Monica en Debra de restjes opgebakken, zodat we bij de koffie en thee koekjes hadden. Het was een prima dag op de bouw, maar het ‘straks’ van de Ghanezen heeft een andere betekenis dan het ‘straks’ van de Nederlanders. Zo wachtten we al een tijdje op stenen om beton te kunnen maken en iedere keer kregen we te horen: ‘Straks komen de stenen!’ Maar goed, tijdens de koffie en thee hadden we daarom mooi de tijd om de groetjes voor te lezen en de ramen zijn inmiddels in het gebouw gehangen, dus vermaken doen we ons wel.  

Voor het klaarmaken van het avondeten waren dit keer Jasper (D.) en Hugo aan de beurt: op het menu stonden lekkere patatjes gemaakt van yam met wat stukjes koe en na het avondeten mochten we van Iris (T.) eindelijk onze interne post open maken! Wat zijn die lieve briefjes ontzettend leuk om te mogen ontvangen en te lezen. Gelukkig blijven onze postvakjes nog even hangen en kunnen we elkaar de komende dagen nog geregeld een hart onder de riem steken, want hé: we hebben het hier leuk, maar pittig is het ook zeker wel. We zijn hier per slot van rekening niet om vakantie te vieren.

Na het lezen van onze post, konden we ons opmaken voor de avondschool! De leraren van de lokale school voor wie we bouwen wilden ons graag van een lesje Twi voorzien. We maakten er een heuse wedstrijd van. Eerst leerden we wat belangrijke woorden en zinnetjes, maar vervolgens moesten we voor de gehele groep en de jury onze gesprekstechnieken laten zien. De leraren konden af en toe hun lach niet onderdrukken, maar gaven gelukkig uiteindelijk wel aan dat we het heel erg goed hadden gedaan. (Zal vast beleefdheid zijn geweest...) Ze staken kort de koppen bij elkaar en besloten: Tjebbe, Wouter, Iris en Laurien zijn de taal Twi oppermachtig en daar hoort natuurlijk een prijs bij! De leider van het winnende groepje, Daphne dus, mocht een roze glittereenhoorn 24 uur lang op haar muskietentent plaatsen. De jaloezie van de rest van de leiders was voelbaar. Om die reden besloten we dan ook maar snel ons mandje in te duiken. De volgende dag zou een zware bouwdag worden.

En dat werd het, al was het maar omdat Jan, die vrijdag de dagleiding had, volgens velen een ietwat hardere manier van wakker maken had. Lauranne vroeg ’s middags dan ook voorzichtig of Jan ons voortaan wat zachter wakker zou kunnen maken. We vroegen ons hardop af of Cees, onze militair, zaterdag wat zachtaardiger zou zijn. Vol twijfel begonnen we aan ons ontbijt…Gelukkig bleek bouwleider Lucas goed en slecht nieuws te hebben: er waren stenen! Goed nieuws omdat we nu eindelijk verder konden en slecht nieuws, omdat het nog steeds 40 graden blijft en het beton maken simpelweg zwaar te noemen is. Iedereen begaf zich snel (voor Ghanese begrippen snel, want soms gedragen we ons echt als slakken) richting de bouwplaats. Na een klein uurtje vertrokken Sterre, Lucas, Jan, Iris (T.) en Daphne met een leraar richting het stadje. Ze wilden graag de lokale ambachten zien en kregen dan ook een rondleiding. De kleermaker werd bezocht, maar ook konden ze zien hoe meel en rijst wordt verwerkt. Daarbij leek het Lucas een goed idee om zijn baard te laten trimmen bij de ‘2Pac Barber Shop’. Lucas mag zich nog steeds schuldig voelen om dit idee, want pas ruim een uur later verlieten ze de kapper. Maar goed, klagen doen we niet! Bovendien had de kapper een airco hangen. Wel stilhouden alsjeblieft, want aan de rest van groep is dat niet verteld en dat zou weleens voor jaloerse reacties kunnen zorgen.

Na de lunch is er weer flink verder gebouwd, maar Tjebbe, Jasper (W.), Stijn, Hugo, Iris en Laurien gingen met de lokale kinderen speelgoed maken van afvalmateriaal. Een Ghanees jongetje deed voor hoe je een auto in elkaar moest zetten van blikjes en onze deelnemers werden dan ook uitgelachen toen zij aan deze klus begonnen. Gelukkig zijn de Ghanese kinderen erg behulpzaam en hadden we toch een aantal mooie autootjes als resultaat. Terwijl Lauranne en Sterre in de keuken bezig waren, stond Glenn vrolijk ‘Spetter, Pieter, Pater’ tijdens het douchen te zingen. Samen met Monica en Debra kookten de meiden smaakvolle rijst met een eitje erbij. We hadden zelfs een toetje: sinaasappels! Jan maakte het feest helemaal compleet door ons te vertellen dat we vanavond om 22.30 uur naar bed mochten in plaats van om 22.00 uur. Omdat het vrijdag is! Jan maakte het drastisch wakker maken van in de ochtend hiermee volop goed. Terwijl Lucas en Daphne bij Stephen in de auto stapten om in Gbangu iets af te geven, is Collin met zijn groepje naar het stadje vertrokken om voor eenieder wat kouds te drinken te halen. En terwijl dat allemaal plaatshad, kwamen de lokale kleermakers ons opmeten. Niet om te checken of we hier onze buikjes wel genoeg rond eten. Nee, omdat we mooie stoffen mochten uitzoeken en kleding mochten laten maken! Voor het avondeten konden we al een stofje uitkiezen, nu konden we doorgeven wat we precies wilden hebben. Sten ging voor een onderbroek, maar de rest vroeg zich hardop af of dat niet ging schuren met die stugge stof. We zijn erg benieuwd wat het uiteindelijk is geworden. De dames hopen stiekem dat de jurken en rokken voor de kerkdienst van aanstaande zondag al binnen zijn. Na het opdrinken van de koude cola of fanta doken we ons bed in, wetende dat het een goede nacht zou worden. Van de leiding mogen we morgen een uurtje langer blijven liggen!

Deze morgen was het dus zo ver: Cees had dagleiding en hij zou ons wekken. Complimenten voor Cees, want met het horen van zijn stem had iedereen weer zin in deze nieuwe dag. En je zou denken dat het op zaterdag weekend is en gedeeltelijk klopt dat ook, maar op zijn Ghanees is er iets geschoven in de planning. We zullen nu zondag en dinsdag weekend vieren. Vandaag hebben we een halve bouwdag. Op dit moment gaan de dakspanten erop en dat betekent dus dat we het hoogste punt van het gebouw bereiken! Da’s wel een feestje waard, maar dat feestje stellen we nog heel even uit. Op dit moment zijn Kiki, Manal, Sterre en Iris (T.) in ieder geval op pad om meer te weten te komen over de lokale kunstvormen.

Verder willen we jullie heel graag nog wat meer vertellen over het leven hier. Omdat wij in een woonhuis verblijven, zitten we tussen de andere inwoners en daarmee dus tussen de andere hutjes. Dat betekent ook dat we worden omringd door geiten, ezels, varkens en allerlei soorten kippen. Inmiddels hebben we ook twee ‘wc’s’ ietwat dichterbij. Dit zijn de wc’s zoals we die van de plaatjes kennen, namelijk met een rieten omheining. Daarnaast vinden we het ook leuk om te vertellen dat we iedere ochtend met ons eigen groepje een ‘Goedemorgen-gesprek’ hebben. We checken even hoe het met iedereen gaat en bespreken dan een belangrijk thema. Het zijn waardevolle gesprekken waar we rijker van worden.

Dan nog als laatste: ons water was vanmorgen op! We zouden u bijna ongerust maken. We zagen de bezorgde berichtjes al binnenkomen met vragen als: ‘Het is 40 graden! En nu dan?’. Gelukkig wordt op dit moment onze tank aangevuld. Geen zorgen, dus. We drinken echt genoeg.

Slapen wordt in de kamer van Olivier, Andy, Glenn, Jasper (D.), Julian en Hugo zo nu en dan wat minder gedaan. Cees heeft ze dan ook beloofd ze de volgende keer om 04.00 of 05.00 uur eruit te halen om lekker te bootcampen. Jan koos vannacht voor de zachtere aanpak en de heren zijn gisteren heerlijk in slaap gesukkeld terwijl de grote baas een liefdevol verhaaltje (David en Goliath uit de kinderbijbel) vertelde. Nu is ons duidelijk waarom de heren zo goedgehumeurd zijn.

Het allerallerlaatste…jullie denken vast waar deze titel nu vandaan komt. Noueee, de compound is af en toe net een grote puberkamer. Het is soms een ware puinhoop en ook de meeste kamers kunnen wel een opruim- en een schoonmaakbeurt gebruiken. Moeders, u wordt gemist!

21 februari 2019 om 20:23

Zo, update 2! Inmiddels functioneert onze groep als een echte Stanislasfamilie, op onze compound hebben we echt een mini-samenleving gecreëerd. Iedereen weet wat er van hem of haar verwacht wordt en iedereen doet ook echt lekker zijn of haar ding. We zijn ontzettend trots op elkaar als groep.

We beginnen ook echt al goed te integreren; de gebakken banaan zit in onze buikjes en water halen met een emmer op je hoofd? Geen probleem! Daar draaien wij onze hand niet voor om.

Afgelopen dinsdag was een mooie dag op de bouw. De bekisting voor de lokalen werd gemaakt en er werd voor het eerst beton gestort. Wanneer we beton storten, maken we twee mooie rijtjes waarbij de ene rij volle emmers doorgeeft en de andere rij lege emmers terugbrengt. Het loopt daadwerkelijk gesmeerd. Daarbij maken we steeds meer contact met de Ghanese bouwvakkers; zij staan steeds meer open voor ons en wij voor hen.

In de tussentijd werden op de compound de parelhoenen ‘bevrijd’ uit hun doos. Monica en Debra, van onze keuken, zorgden er samen voor dat we konden genieten van overheerlijke geuren. Daphne maakte ondertussen met Jan en Stephen een overzicht van de culturele activiteiten die we zouden kunnen gaan doen. Vlak voor de lunch hadden we internet en konden we ein-de-lijk onze post lezen! We waren zo nieuwsgierig. Bij het voorlezen van alle berichtjes werd er gelachen, gehuild en gebaald om voetbal- of hockeyuitslagen (Tjebbe is nog steeds van streek van de eigen goal van Feyenoord). Er werd ook gejuicht om behaalde schoolresultaten!

Toen we nog even zaten na te genieten van alle lieve berichten (blijf dit trouwens vooral doen! Het geeft ons een hoop energie. Vergeten jullie de mensen die nog niets hebben ontvangen niet?), werden we verrast door een bezoekje van de slager. Er is trouwens nog steeds discussie over onze geit. Doordat hij (ja, het is een hij. Dat hebben we duidelijk kunnen constateren) enige dagen in zijn hokje heeft vertoefd, begonnen we toch wel enigszins aan hem te hechten. Hij had dan ook een naam gekregen: Gerrie. Anderen beweren dat hij Billy heet en er zijn nog steeds verhitte discussies over dit onderwerp. Gerrie de Geit allitereert zo lekker, dus tja…we zagen trouwens tussen de post de vraag zitten of we goed voor onze geit zorgden. Jazeker, zorgden.

Velen van ons wilden graag weten hoe het slachten in zijn werk zou gaan en laten we zeggen: het was bijzonder en een hele ervaring zo buiten onder de boom op lege betonzakken. Met een beetje een dubbel gevoel zaten we ’s avonds aan ons maaltje. Iris en Laurien hebben in de keuken geholpen met de voorbereidingen van het maal en we moeten ook echt zeggen: het was héérlijk! Na afloop hebben we Monica, Debra, Iris en Laurien uitgebreid bedankt door ons ‘Thank you very kindly for this good food’ ten gehore te brengen. Want hé, wie eet er nu dagelijks parelhoen gecombineerd met Ghanese gemasseerde geit en wortel, knoflook en ui op een bedje van rijst?

Na het diner mochten we bij Benjamin, onze penningmeester, onze euro’s inleveren, want we hadden te horen gekregen dat er binnenkort iemand bij ons langskomt van wie we kleding kunnen kopen. Jan en Stephen zouden de euro’s omwisselen voor cedi’s. ’s Avonds stond de Q&A met Stephen op het programma en we mochten hem dus het hemd van het lijf vragen over zijn projecten en bijvoorbeeld de chief met al zijn (een stuk of 23?) vrouwen.  

De volgende dag had Lucas de dagleiding en deze man had geluk: hij mocht onze deelnemers verwennen. Zo werd er met pannenkoeken ontbeten en Lucas gaf nét dat extra stukje service door ze ook nog eens persoonlijk op ons bord te leggen. Toen de grootste groep zich naar de bouwplaats begaf, is Iris (T.) bezig geweest met het maken van de ‘postvakjes’. Manal en Sterre hielpen met het schrijven van de enveloppen en nu kunnen we kleine kaartjes met complimentjes of een lieve boodschap aan elkaar sturen. Ondertussen kwam er een groepje Ghanese vrouwen langs om onze vieze kleding even door het schone water te sleuren. Ook kwam de directrice van de school langs om Lauranne, Marit, Wouter, Sven, Jaimie en Sten mee te nemen naar de rivier. Deze 6 deelnemers wilden dolgraag traditioneel water halen. Onderweg werden met name de mannen door de Ghanese bevolking uitgelachen, want hé: mannen horen helemaal geen water te dragen. Wij moeten ze meegeven: het ging ze alle zes hartstikke goed af.

Na het harde werken op de bouwplaats konden we met de overgebleven pannenkoeken lunchen! Na de lunch was het weer tijd voor het kinderwerk en met de kinderen werd er gesproken over Nederland, gedanst en gezongen en papieren walvissen gevouwen. De Ghanese kinderen liepen vol trots rond met de kralenkettingen die ze die dag ervoor met ons hadden gemaakt. Overigens werd onze eigen Collin nog even uitgelachen door Cees, want de eigenwijs had op slippers gelopen en was daarmee in een stuk riet gestapt.

Woensdag was het trouwens aan Lillian en Jolet de beurt om te koken en we hadden écht een feestmaal: frietjes (wel op zijn Ghanees) met cowlsla en restjes vlees, onze Gerrie/Billy dus, van gisteren. We zouden iedere dag wel willen dat Lucas de leider is! Wat regelt hij dit fantastisch voor ons. ’s Avonds was er trouwens ruimte en tijd voor een wandelingetje buiten de compound. We hadden zin in een overheerlijk colaatje, dus hop: op naar een winkeltje. Even een koud drankje ging er wel in. Verder verliep het op de bouw trouwens prima; we liggen goed op schema. Het was wel een rustige dag, maar er is in ieder geval onder andere aan de ringbalken gewerkt en ook is al er geverfd.

Op het moment van schrijven wordt er weer hard gewerkt in de zon. Benjamin voelt zich volop jarig en Cees wordt door de groep inmiddels bestempeld als Duracell Cees. Ons medisch leider heeft zó veel energie en rent nog drie rondjes over de bouwplaats wanneer de rest zich al puffend richting de compound begeeft. Onze kokkinnen zijn nu druk bezig met het klaarmaken van de koffie en thee.

19 februari 2019 om 15:02

Allereerst om jullie gerust te stellen: het gaat hier heel erg goed met iedereen hoewel de titel misschien anders doet vermoeden; herrrrrrres (chaos) is het hier totaal niet. Op ons kamp, een toekomstig woonhuis waar wij mogen verblijven, hangt inmiddels de Stanislasvlag (zie foto). Let op! Niet iedereen staat op de foto, maar we zijn nog steeds compleet.

Maar laten we bij het begin beginnen. Vrijdag zijn we vol enthousiasme uitgezwaaid door alle mensen die ons liefhebben, maar wij zaten met ons hoofd maar bij één ding: op naar Ghana. Op Schiphol liep alles gesmeerd en ook de vlucht verliep goed. Onderweg vroegen veel mensen aan ons wat we gingen doen en we werden door het personeel van KLM dan ook nog eens speciaal welkom geheten op de vlucht.
Aangekomen in Accra was het een drukte van jewelste op de luchthaven en ook de warmte en de vochtigheid kwam ons tegemoet. Hop, snel op naar het hotel! Eline, Britt en Daphne werden op hun kamer vrolijk gedag gezegd door een kakkerlak. Er werd hier en daar een gilletje geslaakt, maar hé: die muskietententen zijn een uitkomst. De rest moest het doen met een salamandertje op de kamer. Na een warme nacht en een stevig ontbijt zijn we de volgende morgen de bus (met Ghanese airco) ingegaan.
Het was een lange busrit met hier en daar een plaspauze in de bushbush. Tijdens de lunch is er volop de macarena gedanst met tientallen enthousiaste Ghanese kindjes. Net voor het donker werd, kwamen we aan in ons hotel in Kintampo. Opnieuw wachtte er een heerlijk avondmaal op ons waarna we ons op de kamers installeerden. Dit hotel werd door velen van ons als beter ervaren dan het eerste hotel, behalve door Jan, Cees, Collin en Lucas. De heren hadden als een van de weinigen airco op de kamer, maar de temperatuur lieten ze zo ver dalen dat het er eerder op leek dat ze in Siberië verbleven dan in Ghana. Geen van allen durfde te vragen of de airco misschien uit mocht, wat er zelfs in resulteerde dat Cees over pinguïns heeft gedroomd.
Zondagochtend waren de heren al snel ontdooid en na opnieuw een goed ontbijt stond er weer een aantal uurtjes busreis op het programma. Maar wel: zwemkleding aan! We hebben na het eerste uurtje namelijk een stop gemaakt bij de prachtige watervallen van Kintampo. Iedereen genoot van de laatste keer stromend water, want we wisten: hierna wordt het afzien. Iedereen stapte opgefrist en wel de bus in en yes, op naar Tamale! Bij het kantoor van AG Care stopten we voor een lunch en werd er afscheid genomen tussen de groep Gbangu en de groep Nalerigu. Toen we na een aantal uur bus zitten, waarbij we ondertussen genoten van het échte Afrika (lees: hutjes en termietenheuvels), uiteen gingen en een plasje wilde plegen, werden we werkelijk overvallen door ontzettend veel lieve kinderen uit het dorp. Er werd gevoetbald en gelachen en wij staarden naar de Ghanezen en zij staarden naar ons. We hadden alle lieve, mooie mensen graag meegenomen, maar nee: we moesten door. Voor het donker werd, wilden we in Nalerigu aankomen en dat is gelukt. Ook daar werden we warm onthaald.
Zoals eerder aangegeven, verblijven we nu dus in een toekomstig woonhuis. We hebben drie slaapkamers voor de mannen en drie slaapkamers voor de vrouwen. Er is bovendien voor beide groepen een ‘badkamer’. Dat betekent voor de vrouwen een kamertje met een gat in de grond (wastafel/douche) en een deur. Voor de mannen betekent dit een soort ‘inloopwastafel/douche’. De vrouwen hebben dus iets meer privacy, maar die badkamer van de mannen is ook erg handig, want de koppies steken er bovenuit en zo zie je dus precies of de badkamer bezet is of niet. Daarnaast hebben we een keuken en twee lieve Ghanese vrouwen voorzien ons van overheerlijke maaltijden. Maar: wij doen de afwas! Voor als jullie je verder afvragen hoe het leven er hier aan toegaat…de ‘wc’ is ongeveer 100 meter verderop naast het huidige schoolgebouw. De wc valt ons allen niet eens tegen, maar ja: het is wel een gat in de grond. Enige mikkunsten zijn dus wel gewenst. Daarbij hebben we de wasstraat geïntroduceerd. Zo hebben we drie emmers staan; de eerste is gevuld met schoon water, je doet hier je handen in, waarna je een beetje zeep op je handen krijgt. Daarna loop je door naar de derde emmer. Een deelnemer haalt schoon water uit de tweede emmer en als je klaar bent met zepen, word je afgespoeld boven die derde emmer. Verloopt top, dus!
Vannacht hebben we trouwens een goede nacht gehad. Van de dames kregen we een stevig ontbijt (pap) en daarna stond er iets zeer belangrijks op het programma: toestemming vragen aan de chief van het dorp om hier te mogen bouwen. Nou, dit was een belevenis! Het is moeilijk te omschrijven, dus dat vertellen we graag wanneer we weer in Nederland zijn. We waren in ieder geval zeer welkom en ze zijn dolblij dat we een bijdrage leveren aan de ontwikkeling van onderwijs in deze regio. Als dank voor onze komst kregen we dan ook een presentje: twee parelhonen, een geit en yam. De beesten zijn niet voor onze neus geslacht; de geit zit hier dan ook nog op ons binnenplein te blaten. Overigens is-ie er vanmiddag even tussenuit geglipt, maar na een sprintje van Lucas en Cees hebben we ‘m weer. We wachten af wanneer deze beestjes op het menu staan. Terwijl Lucas en Cees daarna de bouw voorbereidden, hebben wij een rondleiding door het dorp gekregen van de docenten van de school waar we een school voor bouwen. Ze lieten ons de rivier zien waar de vrouwen kleding wasten, we bezochten het medical center en de lokale markt.
Verder is ons opgevallen hoe de Ghanezen van ons onder de indruk zijn. De koppies gingen van rechts naar links wanneer ze twee bussen met blanken voorbij zagen komen; we worden echt aangestaard. Daarnaast spreken ze in het dorp over ons als ‘De witte mensen! De witte mensen!’. Dit schreeuwen de kindjes dan ook wanneer ze op ons af komen rennen en ons even willen aanraken. 

Op het moment van schrijven staan er nu zo’n 30 deelnemers op de bouwplaats die bezig zijn met metselen, cement maken, bekisting timmeren, steigers bouwen en ijzer vlechten. De kop is eraf!

15 februari 2019 om 21:46

'Iedereen veilig aan de grond in accra. Goede vlucht. Soepele controle en staan nu bij de bagageband. Eerste tassen rollen er nu af. Iedereen is enthousiast en hebben er veel zin in. 
Groetjes uit een warm  accra. 30 graden'

Morgen reist de groep met de bus verder naar het Noorden van het land.

15 februari 2019 om 11:52

Eindelijk is de dag gekomen van vertrek naar Ghana. Na maanden van acties voeren is er ruim € 200.000 binnen gehaald en gaat het dan echt beginnen! De dag is begonnen met een mooie viering in de kapel, waar gedichten werden voorgedragen, toespraken gedaan en zelf gekozen liederen gezongen. Na de zegen voor de reis was het dan tijd om afscheid te gaan nemen van familie, vrienden en klasgenoten. De bus (en meerdere auto's) werden volgepakt en brengt de groep naar Schiphol waar ze vanmiddag rond de klok van half 3 zullen vliegen naar Ghana. De groep zal gezamenlijk naar Ghana reizen en daar opsplitsen in twee teams die gaan bouwen aan scholen in Gbangu en Nalerigu samen met de partnerorganisatie AG Care. 

3 september 2018 om 21:24

Op maandag 27 augustus moesten de docenten alweer aanwezig zijn op school; leerlingen konden nog even genieten van de laatste vrije dag. Tenzij...je meegaat naar Ghana! Onze Ghanagangers kwamen 's middags bijeen om zich voor te bereiden op komend schooljaar. We moesten nu echt hard aan de bak. Vlak voor de zomervakantie hadden we de rollen binnen de groep verdeeld. Een aantal leerlingen is verantwoordelijk voor de communicatie, de één regelt onze financiële zaken en anderen zullen zich bezig gaan houden met de verkoop van het eten dat we op de planning hebben staan. Voor de eerste vergadering van het nieuwe schooljaar was het vooral belangrijk dat we ons zouden focussen op zichtbaarheid. We moeten zichtbaar zijn voor onze leerlingen en collega's, zodat we bij het invoeren van acties niet eerst hoeven uit te leggen waarom we doen wat we doen. Zo hebben we aardig gepuzzeld, máár we hebben, op een enkele klas na, de dinsdag en de woensdag na onze vergadering allemaal voor de verschillende klassen gepresenteerd. Van de brugklassen tot aan 6VWO: ze kunnen niet meer om Ghana 2019 heen! Aan het begin van de vergadering zei ik dat ik de vergadering helaas eerder zou moeten verlaten. Ik verliet dan ook het lokaal, maarrrrrr: ik kwam weer terug! En niet alleen, want ik had Sjaak Oudshoorn mee. In Pijnacker zullen de meesten hem wel kennen, maar de leerlingen moesten toch eerst drie keer met hun ogen knipperen. Tadaaaaa, de krant is hier! Sjaak ging vervolgens met de leerlingen in gesprek. Er werd vol enthousiasme verteld over het avontuur dat we aangaan en vooral ook waarom we dat avontuur aangaan. Aan het einde van het interview hebben we nog een leuke groepsfoto gemaakt. De dag erop werd ik al door Sjaak gemaild om het artikel te controleren en het zou woensdag al in de krant komen. Hóe tof! Het artikel is heel erg leuk geworden en ook fantastisch is dat het AD het nieuws heeft opgepikt. Dit betekent niet alleen dat onze leerlingen en collega's niet meer om ons heen kunnen, maar ook Pijnacker en omstreken gaat ons de komende maanden overal tegenkomen. Wil je de artikelen in zijn geheel lezen? https://www.telstar-online.nl/nieuws/actueel/92976/stanislassers-gaan-schoollokalen-bouwen-in-ghana-?redir https://www.ad.nl/delft/stanislas-op-werkvakantie-naar-ghana~a8168fe4/

21 juni 2018 om 11:18

Dinsdag 19 juni kwamen wij als begeleiders 's middags al bijeen om wat zaken te bespreken. Onder andere de taakverdeling binnen de groepen is nu bekend. We weten wie er naar Gbangu gaat en wie er naar Nalerigu gaat en we weten inmiddels ook wie welke rol zal bekleden. Fijn om dit voor eenieder duidelijk te hebben en we kregen direct een boekje met een hoop informatie. Voor nu parkeer ik dit nog even, maar hij zal meegaan op vakantie, zodat ik me wat kan inlezen voor het volgende schooljaar begint! Zodra die trein eenmaal gaat rijden, is er weinig tijd meer voor. Na wat uurtjes was het tijd voor pauze en stonden er pizza's voor ons klaar. Het was leuk om nader kennis te maken met de andere begeleiders. We spraken veel over Ghana, maar leerden elkaar ook beter kennen: daarbij hebben we nu als begeleiders ook een whatsappgroep. Handig om acties uit te wisselen of om acties Stanislasbreed op te zetten, maar zeer zeker handig voor de reis in februari/maart. Om 19.30 uur kwamen ouders en leerlingen binnendruppelen. Vanuit World Servants werd er meer informatie over het land verteld en over wat we daar precies gaan doen. Daarbij werden wij even kort voorgesteld en hebben we het over onze acties gehad. Aan het einde kwam er een aantal vragen uit het publiek, maar wat een fantastische sfeer hing er! Want bovenal zat iedereen daar in de zaal met een glimlach, uitkijkend naar het mooie avontuur.

1 juni 2018 om 23:34

Op donderdag 31 mei hebben wij onze eerste bijeenkomst gehad op het Westplantsoen. Wat leuk om alle deelnemers te zien en te leren kennen! Na het delen van wat algemene informatie, legde eenieder uit waarom hij/zij mee wil doen aan dit project; er kwamen mooie dingen uit. Onze leerlingen gaan voor verandering, een ervaring voor het leven, het leren kennen van andere culturen, het steunen en helpen, een steentje bijdragen. Daarna bedachten we in groepjes allerlei acties om geld in te kunnen zamelen. We gaan hier natuurlijk nog niet alles delen, omdat we het een en ander binnenkort nog goed gaan uitwerken, maar wát een fantastische ideeën kwamen er op tafel. Het begint gelijk te kriebelen om aan de slag te gaan! Daar denkt iedere deelnemer zo over, want al snel werden mobiele telefoonnummers uitgewisseld, om een groepswhatsapp aan te kunnen maken en in die groepswhatsapp werd al snel gedeeld dat één actie al op poten staat. Vanaf nu zijn we onderweg! Onze reis is al begonnen en wat ben ik ongelofelijk trots op deze jonge mensen die ik mag gaan begeleiden tijdens de reis van hun leven.