Alle updates van Bente

Saboba 1 jaar later!

De huizen voor de artsen bij het ziekenhuis in Saboba zijn zo goed als klaar! De laatste hand wordt gelegd aan twee hele mooie en, voor Ghanese begrippen, luxe woningen. De vloeren zijn betegeld, de wanden zijn geschilderd en de badkamers zijn ingericht. Het is prachtig geworden! Wat nog rest, is het aansluiten van de afvoer van het sanitair, daar wordt momenteel hard aan gewerkt!

Het ziekenhuis is heel bij, maar vooral trots op de voorziening die zij nu kunnen bieden aan artsen. De werving voor twee nieuwe artsen is gestart. Dit zijn dus ook de artsen die in de door jullie gebouwde woningen gaan wonen! Doordat deze woningen nu beschikbaar zijn, is de positie van het ziekenhuis sterk verbeterd, zowel in het werven van artsen als ook op het moment dat de artsen er wonen in de beschikbaarheid van gezondheidszorg. Deze twee woningen gaan een groot verschil maken in met name de nachtelijke noodgevallen die het ziekenhuis toch met regelmaat heeft.

Verder nog een opvallend feitje. De administrator zei het volgende: "Toen de blanken kwamen, dachten we dat ze niet zo sterk zouden zijn omdat ze er niet zo gespierd uit zien (they are not that cabled), maar toen ze aan het werk gingen, zagen we dat zowel de mannen als vrouwen net zo hard en lang kunnen werken als wij!" Een super mooi compliment dat de energie en spirit van de groep mooi weerspiegelt! De administrator had nog meer positiefs te melden: "Dit is het beste gebouw in het hele dorp, vanwege de materialen die gebruikt zijn en het toevoegen van dwarsbalken. De bouw was ook 100% goed gepland. We zijn hier allemaal heel erg blij mee."

Na vertrek van de groep is er hard doorgewerkt in Saboba.

De directeur van AG Care Ghana, mr. Wumbee, is vorige week in Saboba geweest en deelde wat foto's en filmpjes van de huidige stand van zaken. De aannemer is samen met de (lokale) bouwvakker bezig met de afwerking van de twee dokters woningen. De dakplaten zijn gelegd, leidingwerk wordt aangesloten, de muren worden gestuct en geverfd, en de badkamers betegeld! Het wordt erg mooi. Veel mensen komen al even een kijkje nemen naar deze mooie woningen.
Stephen vertelde dat hij verwacht dat elke dokter die deze woningen ziet hier wel in wil wonen. "It's quite a unique thing this type of house. People come to look at it to see it for themselves."

GH222 | Einde reis

Op het moment van schrijven van deze update zijn we net opgestegen vanuit Accra. Wat een geweldige reis hebben we achter de rug! Wat een jaar geleden begon als wens om met een groep jongeren vanuit de kerk een reis te maken naar de sponsorkinderen in Kintampo en om aan een project te bouwen in Saboba, ligt nu al weer als één grote herrinering achter ons. Wat was het een bijzondere reis, niet alleen de afgelopen 3 weken maar ook zeker alle voorbereidingen met de acties en deelnemersweekenden. Jullie zullen vast wel eens gedacht hebben; weer al een actie voor de Ghana reis?! Toch kunnen wij jullie nu vertellen dat het allemaal niet voor niks is geweest! En ja, er zijn momenten tijdens onze reis geweest dat ook wij dachten; 'heeft het allemaal wel zin wat we doen? Het probleem is veel te groot en dat gaan wij hier nooit fixen met het bouwen van 2 woningen! En inderdaad, wij gaan het het probleem van armoede en onrecht in Saboba en Kintampo ook zeker niet oplossen maar we hebben wel kunnen zien, horen en ervaren dat het kleine beetje wat we gedaan hebben, de mensen in Saboba, maar ook de sponsorkinderen in Kintampo zoveel hoop en blijdschap gaf dat die twijfel vaak snel weggenomen werd. De mensen zijn zo dankbaar omdat wij, maar ook jullie door het sponsoren van een kind of een bijdrage aan de reis op wat voor manier dan ook, hun het gevoel hebben kunnen geven dat ze niet vergeten worden.

 

Wij als deelnemers groep zijn ook super dankbaar! Dankbaar voor alle lessen die wij hebben kunnen leren door 3 weken in het leven van de armsten van Ghana te stappen. De manier hoe de mensen omgaan met geloof, omkijken naar elkaar en altijd maar vriendelijk zijn kunnen wij nog veel van leren. Ook de praktische kant van het leven in Ghana hebben we mogen ervaren. En ja, we hebben af en toe best lekker gegeten maar we hebben ook zeker wel afgezien! 95% heeft minimaal 1 dag maar meestal wel iets langer diarree gehad. We moesten douchen achter een paar opgestapelde stenen met een plantengieter op 2 meter afstand van een dampende afvalput. Meestal hadden we geen stromend water dus moesten voor bijna alle maaltijden een handen wasstraat maken. Het was soms zo warm dat je van stilzitten al doorweekt was van het zweet. We hebben 9 dagen gebuffeld op de bouwplaats omdat alles met mankracht gaat ipv machines. Bij gebrek aan een wasmachine moesten we onze kleding in een emmertje met wat biotex schoon zien te krijgen en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Oja, rijst met kip en pittige saus of witte boterhammen met pasta maken jullie ons voorlopig ook niet heel blij mee! Maar toch, iedereen had het er voor over om deze ervaring te beleven. Er zijn nieuwe vriendschappen ontstaan en bestaande vriendschappen zijn hechter geworden. Niet alle, maar zeker wel enkele herrineringen zullen we nooit meer vergeten en we weten nu echt hoe het lijden in deze wereld eruit kan zien. Iedereen gaat nu weer zijn eigen weg maar we mogen weten dat we in en door Jezus één en dezelfde bestemming hebben. 

 

Via deze update willen we jullie alvast heel erg bedanken voor het meeleven, de berichtjes en de gebeden. Deze update zal voorlopig de laatste zijn maar er gaan zeker nog informatie avonden/diensten komen waarin we onze ervaringen met jullie gaan delen!

"God bless you!" 

GH222 | Op naar Middelburg!

Na een rustige nachtvlucht rijdt het Saboba-team uit Middelburg weg van Schiphol richting huis. We hadden nog wat foto's achter de hand, om nog even extra mee te genieten.

GH222 | Afscheid van Saboba

Na 9 dagen zwoegen op de bouwplaats hadden we dinsdag de overdracht ceremonie. Wat een resultaat hebben we behaald! Honderden blokken gesjouwd, hopen met zand gezeefd en verplaatst, kilo's cement gemaakt, een mega put gegraven en een bestaande woning rondom geverfd. Als leiding zijn we super trots op de deelnemers. Alle klussen die uitgevoerd moesten worden, werden vol enthousiasme en zonder klagen opgepakt. Deze groep is echt een voorbeeld over hoe je jezelf dienstbaar kunt opstellen voor een ander. Voordat wij in Saboba waren had niemand gedacht dat we zo ver zouden komen. De uitvoerder van het Ghanese bouwbedrijf vertelde ons dat hij er niet eens over durfde te dromen dat de wc put klaar zou komen. Ze hadden verwacht  dat ze eerder last dan gemak van ons zouden hebben, maar die gedachten hadden ze al snel bijgesteld en ze vonden het oprecht jammer dat wij als groep al weer vertrokken uit Saboba. 
Tijdens de bouwdagen hebben we echt God's leiding ervaren, er is niemand gewond geraakt tijdens het bouwen, we zijn veel verder gekomen dan verwacht en er zijn mooie, soms diepgaande gesprekken geweest tussen deelnemers en bouwvakkers. Na zo een mooie ervaring is afscheid nemen dan soms best moeilijk, we voelen ons in deze korte tijd verbonden met de mensen hier en beseffen dat hier nog zo veel meer moet gebeuren. Toch vertrouwen we erop dat God doorgaat met de zaadjes die geplant zijn in Saboba maar ook in onze harten. 
Vlak voor het avondeten kwam uncle Bob met een grote tas vol koude flesjes alcohol vrij bier. Wat een heerlijk kado! Ze aten nog even gezellig met ons mee en onder luid applaus gingen ze weer terug naar hun huis. Wat een uniek en mooi stel is het toch! 
We besloten om de avond af te sluiten op het voetbalveld. In de GMG groepjes lagen we plat op ons rug naar de schitterende sterrenhemel te kijken. Er is zo weinig restlicht dat de sterren super goed zichtbaar waren. We zagen de ene na de andere vallen de ster. Heerlijk om op deze manier even lekker te evalueren en mooie momenten te delen. 

Ondertussen zijn we aan onze terugreis begonnen. Gister zijn van van Saboba naar Kintampo gereden waar we in hetzelfde hotel sliepen als op de heenweg. Om de 2 uur stoppen we langs de kant van de weg voor een bush toilet. Waar op de heenweg maar een enkele dame hier gebruik van maakte, staan ze nu in de rij voor de deur van de bus om naar buiten te kunnen. In 3 weken tijd kan dus ook op dit gebied heel wat veranderen :) Tussen de middag stopten we een pompstation die zowaar een shell shop had. Binnen no time was de shop door zijn voorraad pringels en namaak magnums heen! 
Vandaag rijden we van Kintampo naar Accra. En reis van ongeveer 8 uur door de steeds groener wordende natuur en de tientallen politieposten die ons meestal wel direct doorlaten. De enkele agenten die ons wel laten stopen worden door Sonja binnen een paar minuten netjes afgewimpeld. Ondertussen hebben we lekker de tijd om een beetje uit te rusten, boekjes te lezen, herrineringen op te schrijven en foto's terug te kijken.

​​​​

GH222 | Ride2smile

Zondagochtend waren we uitgenodigd in de next generations church. Dit is dezelfde kerk als waar we het kinderwerk doen. Eigenlijk kan je het gebouw geen kerk noemen. In 2006 zijn ze hier begonnen met een paar zinken golfplaten op een paar palen. Hier zitten we nu nog steeds onder met als enige verschil dat de buitenmuren van wat ooit een gebouw moet worden er nu staan.

Tijdens de openingsworship valt zo nu en dan de stroom uit waardoor de lead zangeres er nog een tandje bijzet. Wat klinkt het toch weer geweldig! Een van de kerkgangers is een man die afgelopen week ook in de andere kerk aanwezig was. Tijdens de sleep-over was hij een van de gastgezinnen. Hij vertelde het groepje dat bij hem sliep, dat hij erg geraakt was  door de preek van Bart en dat hij graag nog een keer zou willen komen luisteren. Na de dienst hadden Izak en Bart een mooi gesprek en kon Bart hem het evangelie uitleggen zoals hij dat nog nooit gehoord had. Erg mooi om Gods werk van zo dicht bij mee te maken!

's Middags stond een fietstour op de planning. Van de locals werden de 'beste' fietsen uitgezocht. Van de twaalf fietsen zouden we in Nederland vier goede kunnen maken.. Gelukkig hadden de meeste fietsen of een achterrem of een voorrem en lucht in de banden. De zadels waren niet voor het comfort maar zeker wel functioneel. De fietstour leidde ons dwars door de communities, langs de plaggenhutjes en de akkertjes. De locals keken ons met een grote glimlach aan (of lachten ze ons nu uit?). Voor onze wielen sprong hier en daar nog een geit of een kip weg. Met stuurmanskunsten waar Matthieu van der Poel jaloers op zal zijn bleven we (op één na) allemaal op de fiets. Na een half uurtje fietsen bereikten we een uitzichtpunt vanwaar we een schitterend uitzicht hadden over een vlakte met onder anderen rijstvelden, yam plantages en maisvelden. Vanaf het uitkijkpunt konden we de rivier zien die de grens vormt met Togo. Nadat we van het schitterende uitzicht genoten hadden leek het wel of de laatste kilometers parijs-roubaix aangebroken waren, in volle vaart scheurden we over de gravel road achter elkaar aan om als eerste terug te zijn. Wat een lol hadden we!

Maandag pakten we ons dagelijks ritme weer op. 6 uur opstaan, kwart voor 7 bij elkaar in de kleine goedemorgen groepjes. Half 8 eten en kwart over 8 naar de bouw of het kinderwerk. We zijn er goed aan gewend geraakt en de ochtend gesprekjes zijn erg waardevol. Gewoon even bij elkaar zitten, praten over een thema zoals wie ben ik, ambities, wat betekent God voor mij enz. Vandaag is het schilderwerk in het ziekenhuis afgerond. Een aantal creatieve dames hebben op de kinderafdeling schitterende versieringen geschilderd! Supermooi dat er op zo een grauwe afdeling waar moeder met hun zieke kinderen op een bedje liggen, nu wat kleur en vrolijkheid is aangebracht. Tussen deze vrolijke schilderijen zien we ook het verdriet van een familie omdat hun kindje op sterven ligt. Wat een heftige momenten maar tegelijkertijd tijd ook hele waardevolle levenslessen, ook zal zien we dat nu nog niet altijd. 

Omdat er maandag twee deelnemers jarig waren, was er een locale dansgroep opgetrommeld die een traditionele dans kwam laten zien. Wat een ritmegevoel hebben deze mensen! Daar kwamen we helemaal achter toen we met z'n allen mee gingen dansen. Wat een heerlijk feestje was het! Na het avondeten kregen we heerlijke cake die door onze privékok gebakken was. 

Namens de jarigen bedankt voor de berichtjes! 

Tot de volgende update! 

GH222 | Sleep over

Hoe langer we hier zijn, hoe meer we onszelf vertrouwd voelen om in gesprek te gaan met de locals. Of dat nu op de bouwplaats is of op een home visit, de gesprekken krijgen steeds meer diepgang. Waar diepgang is komt meer oprechtheid en tegelijkertijd meer gebrokenheid naar boven. Sommige van deze gesprekken raken ons diep! We voelen mee met de mensen die uitspreken geen hoop te hebben in dit leven. Na school eindigen de meeste jongens als boer omdat er geen geld is voor een studie. Dag in dag uit naar het land om wat eten te verbouwen. Dat is hoe hun toekomst eruit ziet. Wat willen we deze mensen graag helpen maar weten niet hoe. We voelen ons machteloos en hebben elkaar 's avonds echt nodig om hier nog eens over door te praten! Tegelijkertijd leren we steeds meer om dankbaar te zijn voor alle zegeningen die wij dagelijks ontvangen.

Vrijdagavond is een groot gedeelte van onze groep een nachtje bij locals gaan logeren. In groepjes van 3 werden we tijdens een heerlijke Afrikaanse regenbui, bepakt met een tas cadeautjes, een pannenkoeken recept, een matras en een muskietententje gedropt bij de huizen van gezinnen in Saboba. Dat was toch wel een beetje spannend :) Iedereen werd hartelijk ontvangen en waar de ene groep bij aankomst (rond half 9) de slaapkamer werd gewezen en de deur werd dichtgetrokken, waren andere groepjes tot 11 uur 's avonds pannenkoeken aan het bakken. De gezinnen die uitgezocht waren door de plaatselijke pastoor waren de iets beter bedeelden van Sabobo. Voor het complete plaatje erg waardevol om ook deze ontmoeting mee te maken. Ontbijt met Hollandse pannenkoeken hadden de mensen hier nog nooit meegemaakt en midden in de keuken op een houtskool gestookte koof de pan verwarmen hadden wij dan weer geen ervaring mee. Leuk om zo een mix van culturen samen te brengen. Rond 9 uur 's ochtends was iedereen weer 'thuis' met een leuke en leerzame ervaring erbij. Eind van de ochtend gaf Thiemen een bijbelstudie over verschillende levenslessen uit het oude testament die wij vandaag de dag nog steeds toe kunnen passen. We leerden over een uitbundige en vrijgevig God, maar ook een God die de armen altijd voorop stelt, iets wat wij dus ook moeten/mogen doen. De bijbelstudie werd afgesloten met een dankzegging dat we mogen weten Gods geliefde zoon/dochter te zijn. De rest van de dag hadden we geen activiteiten op de planning, dus lekker schrijven, volleyballen, chillen of spelletjes spelen. De telefoons worden hier nog niet gemist! 

Door de regen hebben we al bijna 24 uur geen stroom waardoor de ventilatoren het ook niet doen. Tijdens het eten lopen de straaltjes zweet zo ongeveer uit elke porie ons lichaam uit. Gelukkig is het weer zaterdag dus eten we friet wat een hele hoop goedmaakt! Aan het einde van de avond gaat dan toch de stroom er weer op en hebben we gelukkig weer wat verkoeling om te gaan slapen. 

Groetjes uit het warme Saboba! 

GH222 | Bijzondere momenten

Het kinderwerk is inmiddels echt van start gegaan. De eerste dag begon wat stroef omdat planning en uitvoeren hier niet altijd synchroon lopen. De 2e dag was iedereen aan elkaar gewend en was het echt een super mooie ochtend. We hebben elkaars namen geleerd, samen gezongen en er werd een bijbelverhaal verteld over de verloren zoon. De locatie van het kinderwerk is een soort openlucht kerk, een mooi decor om het verhaal ook uit te beelden. Vervolgens werden er kleurplaten, voetballen en springtouwen uitgedeeld. Sommigen van deze kinderen lopen normaal gesproken in gescheurde kleertjes rond op onze bouwplaats, rijden mee in onze kruiwagens of staan gewoon op een afstandje te kijken en glimlachen als je ze aankijkt. Nu hadden ze een ontspannen ochtend waar ze naar een bijbelverhaal konden luisteren, waar ze kind mochten zijn en waar er oprecht aandacht voor ze was. Super mooi om dan die blije hoofdjes te zien!

Afgelopen maandag was het op ongeveer 300 meter naast de bouwplaats plotseling erg druk. We vroegen een van de locals wat er aan de hand was. Het bleek dat de president van Ghana op bezoek kwam bij de chief van Saboba. Dat moesten wij natuurlijk ook zien. Wat een hoeveelheid aan auto's! Het leek wel of het complete wagenpark van Accra uitgerukt was om de president te beveiligen. Ook aan uniformen geen gebrek. Politie, militairen, beveiligers, douane, werkelijk elk uniform wat je maar kan bedenken liep op en rond de binnenplaats waar de president een speech hield. We stonden op zo'n anderhalve meter afstand toen de president klaar was en hij met z'n kolonne langsreed. Het was een leuk extraatje aan het einde van de bouw dag.

Ps. Veel van de locals zijn niet echt fan van de president omdat ze vinden dat hij hun aan hun lot overlaat. 

Woensdagmorgen kregen we de kans om mee te kijken bij een operatie in het ziekenhuis van AG care. Voor een aantal van ons een unieke kans om te kijken hoe dat er hier aan toe gaat. We begonnen op de eerste hulp post waar bij meerdere mensen de verbandjes werden verwisseld en de wonden werden beoordeeld. Vervolgens kwam er een man binnen die de dag ervoor betrokken was geweest bij een motorongeluk. Boven zijn oog had hij een flinke snee en hij had zichtbaar veel pijn. Toch gaan ze op zo'n moment niet echt zachtzinnig met de patiënt om. Het lijkt wel of ze denken, het moet gerepareerd worden dus even doorbijten. Wat een hoge pijngrens hebben de mensen hier! Nadat iedereen verbonden was kon 2 kamers verder de operatie van start gaan op. Als ware verpleegkundigen kregen we crocs en een blauw plak, die ergens in een mand in de omkleedruimte lagen. De man die geopereerd moest worden was een oudere man waarvan de grote teen eerder al geamputeerd was en waarvan de kleine teen begon af te sterven. Om verdere problemen te voorkomen was er  besloten om zijn linkerbeen, net onder de knie te amputeren. Dokter Jane, de Amerikaanse zuster van half de 70 had de leiding over deze operatie. Wat een bijzondere vrouw is dat! Dat iemand met zwaar verouderde apparatuur en moeilijk te hanteren hygiëne zo gepassioneerd haar werk staat te doen en ondertussen de Ghanese dokters probeert op te leiden is erg indrukwekkend om te zien. Vrouwen zoals dokter Jane maken de wereld voor mensen op een locatie als hier echt een stukje beter! Tijdens het ontsmetten van het been, bad dokter Jane hardop om Gods leiding en bescherming tijdens de operatie. Daarna begon het snijwerk. Vol verbazing, verwondering en interesse volgden we de operatie op de voet (of klinkt dit nu dubbelzinnig). Na anderhalf uur was het onderbeen geamputeerd en werd het been vakkundig dicht genaaid. Waarschijnlijk waren we zojuist getuige geweest van een operatie zoals die tijdens de 2e wereldoorlog uitgevoerd zou kunnen zijn. Doekjes die in een soort perculator gestoomd worden, later uitgewassen en weer opnieuw gestoomd worden. Groene lappen stof in plaats van steriel verpakte blauwe doeken, gereedschapkarretjes die hier en daar al roestplekken beginnen te vormen. Al met al een super mooie ervaring maar ook weer een bewustwording van de medische noodzaak van dit project!

Ondertussen gaat de bouw ook super hard en lopen we voor op schema. De zelf gemaakte kozijnen zijn al geplaatst en de voorbereidingen voor het pleisterwerk zijn in volle gang.

Bedankt weer voor alle berichten en tot de volgende update vanuit Saboba! 

GH222 | Zondag in Ghana

Wat een heerlijke dag de zondag! Vandaag zijn we uitgenodigd in de Assemblies of God Church. Bart was gevraagd om een preek te houden in deze kerk en wij als groep mochten liederen zingen. Na het ontbijt zijn we zingend naar de kerk gelopen, het leek wel bruiloftoptocht. Wat een mooie manier om deze dag mee te starten. In de kerk aangekomen viel het ons meteen op dat de mensen allemaal supermooi gekleed en verzorgd waren. De dienst begon met een band en zanggroep, het klonk zo luid door de boxen dat het moeilijk verstaanbaar was maar ondanks dat was het nog steeds mooi. Al die vrolijke mensen bij elkaar maakten er echt een feestje van en dankten en loofden God. Vervolgens gingen de vrouwen dansend door de kerk, gevolgd door de mannen. Twee mannelijke deelnemers hebben waarschijnlijk ergens nog wat Afrikaans bloed want ze dansten vrolijk mee voorin de kerk. Daarna mocht Bart de dienst houden. Hij vertelde over de gelijkenis van de vrouw die Jezus' voeten zalft in het huis van Simon. Een mooi verhaal over vergeving van zonden, hoe groot of klein ze ook zijn. God wil ze allemaal vergeven als we naar hem toekomen. Er werd aandachtig geluisterd en regelmatig klonk AMEN door de kerk.

's Middags stond de voetbal interland Ghana-Nederland op het programma. Zo trots als wij als Nederland kunnen zijn dachten wij dit klusje wel even te klaren. Aangekomen bij het 'voetbalveld' dachten we daar al iets anders over. Het veld bestond onder andere uit gravel, onkruid en putten. Wat ontbrak waren de lijnen. Gelukkig werd dit probleem opgelost door een scheidsrechter die een vaste, strategische plek op het veld uitkoos vanwaar hij precies kon zien of een bal in of uit was... Na het zingen van het Wilhelmus kwamen we er kort na de aftrap al snel achter dat het toch wel lastig ging worden. Onze tegenstander zag deze wedstrijd echt wel als een serieuze interland en hadden de beste voetballer van Saboba opgetrommeld. Daarbij beschikten ze ook nog over een keeper die er geen probleem mee had om over het harde gravel te glijden. Met veel doorwisselen haalden we de rust met een 4-0 achterstand.. Wat waren die mannen snel in die warmte! Uiteindelijk versierden we nog een penalty, ook weer scherp gezien door de scheidsrechter vanaf de middellijn en verloren we de wedstrijd met 6-1. Al met al was het toch een leuke ervaring. 's Avonds aten we pizza en quiche. We blijven ons verbazen over deze luxe van heerlijk eten. 
Maandag zijn we weer volle enthousisme verder gaan bouwen aan ons project. Het kinderprogramma is opgestart en door één groepje werd een arme familie opgezocht. Aangrijpend om te zien dat sommige families echt vast zitten in hun armoede en geen hoop hebben voor de toekomst. De mannen zijn of overleden of niet goed opgeleid om geld te creëren. Ze hebben geen geld voor kunstmest of voor extra land. Op een uitgeput stukje grond kunnen ze net genoeg telen om twee maar soms ook maar één maaltijd per dag te kunnen eten. 

Tijdens de pauzes op de bouwplaats maken we een handen wasstraat met emmertjes water en een zeeppompje. We helpen elkaar hierbij zodat we met schone handen kunnen eten. Tijdens de wasstraat valt het op dat sommige dames uit de groep echt al een beetje eelt op hun handen beginnen te krijgen.. Het kan dus wel vaders :). 's Avonds hadden we een vrije avond die werd ingevuld door het bijhouden van de dagboeken of een spelletje aan tafel. Wat een heerlijke dag was het weer! 

GH222 | Het bouwen is begonnen

We zijn inmiddels lekker bezig op de bouwplaats. Vrijdagochtend zijn we eerst op bezoek geweest bij de chief van Saboba.  Hiërarchie is hier nog heel belangrijk dus het was een redelijk serieuze ceremonie. Alle stamoudsten van de omliggende gehuchten buigen allemaal netjes voor de chief wanneer ze binnenkomen. We werden voorgesteld in het Engels wat vervolgens netjes werd vertaald voor de chief in de lokale taal. Na ongeveer een half uur wilde de chief graag ook nog wat tegen ons zeggen en deed dat tot onze grote verbazing in vloeiend Engels.... Hij verzekerde ons dat we onder zijn verantwoordelijkheid veilig zijn en sprak Gods zegen over ons uit. Hierna hebben we de lokale markt bezocht. Wat een belevenis als je echt tussen de mensen loopt op zo'n drukke markt! Hier heb je werkelijk al je zintuigen nodig om alles goed waar te nemen. 's Middags hebben we kennis gemaakt met de bouwplaats. De bouwleiders hadden dit 's ochtends al samen gedaan en er was afgesproken dat we een bouwdemo zouden krijgen. Gelukkig hadden we allemaal onze bouwkleding aan want ze waren zo blij dat we er eindelijk waren dat we gelijk aan het werk werden gezet door de Ghanese bouwleider. Waar de lokale bouwers de dames eerst niks lieten doen, stonden ze na 2 uur toch wel foto's te maken van metselende vrouwen in roze overalls en met boerenzakdoekjes op hun hoofden. 's Avonds kregen we weer een heerlijke maaltijd en hebben we nog lekker wat liederen gezongen en een Bijbelstudie gedaan over Romeinen 8:18-28. Om 22 uur lag iedereen weer in zijn/haar muskietententje want om 6 uur gaat 's ochtends de wekker alweer.
Dag 6: Na een ontbijt met wentelteefjes en custard zijn we weer naar de bouwplaats gegaan. Dit is ongeveer 20 minuten lopen. We hebben een heerlijke bouwdag gehad en iedereen begint lekker in zijn flow te komen. Er zijn kozijnen getimmerd en geschilderd, trappen en muren gemetseld enz. Het zwaarste werk is toch wel het gat graven voor de wc afvoer. Dit moet een gat worden van ongeveer 3x2m en 1.8m diep.. De grond is alleen geen Zeeuwse klei maar rotsachtige bodem vermengd met grof gravel. Machines hebben we hier niet, dus als een stel goudzoekers zijn we met pikhouwelen na 1 dag werk tot een diepte van 60 cm. gekomen. Hard werken wordt ook hier beloond want 's avonds kregen we friet met stoofvlees, mayo en ketchup!!! Wow, wat smaakte dat lekker. Vandaag is door een aantal leiders een cultuurprogramma opgezet. Van ziekenhuisbezoek tot fietsen door de omgeving en nog veel meer super interessante dingen. Hierover volgende week meer. Na het oefenen van de liederen die we zondag in de kerk gaan zingen, hebben we de avond afgesloten met het voorlezen van de berichtjes die door jullie op de site worden geplaatst. Super om jullie betrokkenheid bij onze reis te lezen; het doet ons erg goed! 
Tot snel, groetjes uit Saboba

GH222 | Onverwachte luxe in Saboba

Zoals jullie vast al wel begrepen hebben, is het bereik de afgelopen dagen niet echt optimaal geweest. We hopen binnenkort nog wat beeldmateriaal met jullie te delen maar we weten niet wanneer dat zal zijn:) Op onze 3e reisdag zijn we, verdeeld over 3 groepen, de Compassion projecten gaan bezoeken en hebben we onze sponsorkinderen ontmoet. Wauw wat een ervaring was dat! Ook hier werden we weer super enthousiast ontvangen door de gemeenschappen. De tientallen of misschien wel honderden kinderen kwamen overal vandaan en renden op ons af. Het was waarschijnlijk de eerste keer dat ze een groep blanke mensen zagen dus waren ze allemaal erg nieuwsgierig. Na de welkomst ceremonie zijn we in kleine groepjes op home visit geweest om echt kennis te maken met onze sponsorkinderen. We hebben meegeholpen met koken, water halen, gember oogsten, vuurmaken en nog veel meer alledaagse dingen. Het was erg indrukwekkend om in het leven van deze mensen te kijken en om de verhalen van de ouder(s) te horen over wat het voor hen betekent dat hun kind gesponsord wordt. Het geeft hun zoveel hoop voor de toekomst van hun kind en ze bedankten ons daar veelvuldig voor. Op die momenten is het voor ons nog een beetje onwennig hoe we daar op moeten reageren. De dag had op ons erg veel indruk gemaakt en het is moeilijk om dat nog 2,5 week te onthouden om het jullie te vertellen. Thiemen heeft 's avonds een spoedcursus storytelling gegeven waarna we allemaal 1 moment van de dag uitkozen om die goed te beschrijven om deze aan jullie te kunnen vertellen. Vraag er nog maar eens naar als we terug zijn.

Onze 4e dag stond in het teken van de verplaatsing van Kintampo naar ons projectdorp Saboba. Onderweg hebben we schitterende watervallen bezocht en na 3 uur kwamen aan op een tussenpost van AG care in Tamale. Hier stond een vrachtauto met onze matrassen en bouwspullen die eigenlijk al in Saboba hadden moeten staan. Onder de cabine van de vrachtauto zagen we een paar voeten. Dit bleek de monteur te zijn die de vrachtauto aan het repareren was. Na 3 uur sleutelen, een paar grote rookpluimen uit de uitlaat en een emmer water over het motorblok kon hij zijn weg naar Saboba dan toch vervolgen. Hoe verder we naar het noorden reden, hoe armoediger het werd. De wegen werden slechter en we zagen steeds plaggenhutjes in plaats van gemetselde huizen. 3 uur na ons vertrek in Tamale zijn we aangekomen op ons kamp in Saboba. Het is een mooi gemetseld gebouw met 1 'douche' (een afgesloten ruimte waar je met een emmer water jezelf kan opfrissen) en wel 3 Europese wc's!! Wat een opluchting bij een aantal deelnemers (en leiding). Nadat de vrachtauto gearriveerd was, hebben we het onderkomen netjes ingericht voor de komende weken. We zijn God erg dankbaar voor de voorspoedige en behouden reis naar Saboba. Het is allemaal veel sneller gegaan dan verwacht, hierin (en in vele andere dingen) voelen we echt Gods leiding over deze groep en deze reis.

Binnenkort meer over onze bouwplaats, daar zijn we inmiddels ook begonnen (en dat is heel gaaf! :)

GH222 | Nu al een enerverende reis!

Vandaag reisdag twee. Na een korte nacht in een 'hotel' in Accra zij we na een Hollands ontbijt (boterham met chocopasta) weer in de bus gestapt richting Kintampo. 8 uur lang vielen we van de ene verbazing in de andere. De rit ging over de hoofdweg van zuid naar noord waar de lokale bevolking een grote markt van maakt. Overal waar geen begroeiïng is, staan kraampjes, garageboxen of niet afgemaakte woningen.
Na de enerverende rit zijn we aangekomen in Kintampo. De ontvangst door de community is er een om nooit te vergeten! We werden ontvangen met trommels, dans en een grote groep met enthousiaste locals. De pastor, de chief, kinderen uit een van de Compassionprojecten en nog veel anderen heetten ons persoonlijk welkom. Wat mooi om met twee zeer verschillende culturen bij elkaar te zijn maar toch samen te bidden tot één en dezelfde God en Vader. Het was twee uur lang feest dat werd afgesloten met een gezamenlijke dans en een feestmaal. De rijst was heerlijk! Over de geitenspies en de vissen waren de meningen verdeeld..
Inmiddels zijn we aangekomen in ons tweede 'hotel' waar we twee dagen zullen verblijven. Morgen gaan we onze sponsorkinderen ontmoeten. Wat een indrukken zullen dat weer worden!

Tot de volgende update!

(Daniëlle wil haar moeder graag feliciteren!) 

Landje pik en twee verdiepingen

Set-uppen in Saboba, dat betekent als set-up team door het enthousiasme van het management van het ziekenhuis heen kijken naar de mogelijkheden en risico's voor het project van komende zomer. We zijn er niet voor het eerst en het is ook niet het eerste project van World Servants voor het ziekenhuis in Saboba, maar toch, niets voor waar aannemen en alles zo objectief mogelijk proberen vast te stellen.

Totdat we op de locatie staan waar de komende zomer door een mooie groep uit Middelburg huizen voor de ziekenhuis leiding worden gebouwd. We staan rondom een betonnen paaltje van 30 cm hoog in een veld zo groot als 6 voetbalvelden. Het betonnen paaltje is de grens van het erf, tenminste was de grens van het erf. Want rondom dat betonnen paaltje wordt besproken dat 'landje pik' tegenwoordig een groot probleem is in Saboba. Mensen die zonder toestemming gaan bouwen op het land van een ander. Onze reactie als set-uppers was dan ook direct: ' maar dan stuur je die mensen toch gewoon je land af, lukt dat niet vriendelijk dan toch wel met de politie erbij?!'. Ook wij als set-uppers hebben soms nog wat te leren als het gaat om cultuur en hoe zaken in elkaar steken. Want wat blijkt namelijk, als iemand op jouw land aan het bouwen is, en hij of zij binnen een hele korte tijd een dak op zijn huis krijgt, dan zit je met een probleem. De rechter oordeelt dan dat iemand niet zomaar zijn huis uit gezet kan worden en wanneer het dak op het huis zit is er sprake van een huis. Lekker krom voor ons gevoel, in Ghana een probleem dat ze kennen en waar ze goed mogelijk mee om willen gaan.

Terug naar het land dat in eigendom is van het ziekenhuis in Saboba. Dit is echt wel een heel groot stuk land, en met groot bedoel ik groot, oftewel zeker 4 voetbalvelden. Dat wil het ziekenhuis van Saboba natuurlijk zo goed mogelijk behouden om in de toekomst uitbreidingsmogelijkheden te hebben voor het ziekenhuis. Aan de andere kant is het 'landje pik' ook iets waar ze niet om heen kunnen en wat ze niet zoveel tegen kunnen doen. Alhoewel, niet zoveel tegen kunnen doen...

Het management heeft twee slimme initiatieven gestart om het ' landje pik' zoveel mogelijk te beperken en zo goed mogelijk gebruik te kunnen maken van de ruimte die ze hebben.
Initiatief 1: het land dat in eigendom is omheinen. 'Hadden ze daar niet eerder aan kunnen denken of direct mee moeten beginnen?!' zou je kunnen denken. Dat had technisch gezien natuurlijk gekund, alleen de noodzaak is er nooit geweest. Nu deze steeds meer ontstaat wordt er dus ook pas over nagedacht.
Initiatief 2: niet bouwen in de breedte, maar bouwen in de hoogte. Het management van het ziekenhuis heeft een technisch tekenaar opdracht gegeven om een constructie te verzinnen waarin twee woningen kunnen worden gerealiseerd, maar waar boven op ook weer twee woningen kunnen worden gebouwd. In fasen de hoogte in, optimaal gebruik maken van je beschikbare vierkante meters.

Kortom is de strategie nu als volgt. Door te gaan bouwen op de grenzen van het perceel dat in eigendom is van het ziekenhuis wordt ' landje pik' voorkomen. Dit kan zijn een omheining neerzetten, of bijvoorbeeld een accommodatie voor de leiding van het ziekenhuis. Op deze manier wordt het huidige perceel zo goed mogelijk beschermt en wordt door de mogelijkheid de hoogte in te bouwen, optimaal gebruik gemaakt van de beschikbare vierkante meters.

Twee vliegen in 1 klap? In ieder geval twee verdiepingen in 1 klap!

Zichtbare passie, ondanks de uitdagingen in Saboba

Tijdens het bezoek werd al gauw duidelijk dat er een grote behoefte is aan goede woningen dichtbij het ziekenhuis, zodat men meer artsen aan kan trekken. Afgelopen jaar zijn er ruim 5600 patiënten opgenomen geweest, waren er 670 bevallingen en kwamen er ca. 80 patiënten per dag op de polikliniek langs. Dit terwijl er maar 3 artsen zijn! Mr. Odonkor, de general manager van het Assemblies of God Hospital in Saboba, vertelde ons dat er recentelijk nog een dokter die wel geïnteresseerd was om in het ziekenhuis te komen werken, de baan uiteindelijk niet heeft aangenomen omdat er geen goede woningen dichtbij het ziekenhuis staan. En dit is een van de grootste uitdagingen voor het ziekenhuis: het aantrekken van gekwalificeerd personeel dat bij gecompliceerde medische zaken in kan grijpen (dus artsen/specialisten).
Het is voor het personeel en de mensen die naar het ziekenhuis toe komen erg fijn als het personeel dichtbij het ziekenhuis woont zodat ze bij noodgevallen snel ter plaatse kunnen zijn. Nu komt het soms voor dat mensen niet op tijd behandeld kunnen worden, omdat er bijvoorbeeld geen vervoer is voor een verpleegster of dokter. En daarnaast is er ook een groot verschil tussen een woning en een goede woning.

Het ziekenhuis is inmiddels al begonnen met voorbereidingen door stenen te gaan bakken voor de bouw van nieuwe woningen. Dit geeft wel aan dat de nood hoog is.