Dag 11 De meesten van ons houden een dagboekje bij. Hierin wordt bijna elke stap specifiek beschreven. Om een extra dimensie toe te voegen, bekijken wij het deze keer door de ogen van een Bengaal. Hierbij 30 juli 2015 uit een dagboek van een Bengaal.
Lief dagboek, Terwijl ik al een tijdje klaar stond voor de bouwplaats, kwamen de fel gekleurde blanke, lange mensen ons al tegemoet. Ook dit keer kwamen ze weer met hun overdreven grote flessen en bergen zoetige, gek smakende energie snoepjes aan. Nadat de blanken ons het één en ander uit probeerde te leggen met maffe gebaren en gekke gezichten, zijn we gewoon maar begonnen. Het lijkt op de bouwplaats wel een mierennest. Ik moest werkelijk waar alles controleren. Zelfs het half om half verband snappen ze niet. Gelukkig ben ik er, zodat ik zeker weet dat het gebouw na een hevige regenbui of typhoon niet in elkaar stort van ellende. Dan is het voor de Hollanders alweer drinkpauze, jemig we zijn nog maar een halfuur bezig. Eindelijk zie ik verbetering. Ik hoef niet meer elke steen te corrigeren. Na twee uur werken is het tijd voor koffie en thee. De groep drinkt massaal koffie om verstopping op te lossen. Blijkbaar helpt dit, want rennen doen ze na de koffie echt wel. Hierna weer tijd om te metselen. Met hun vreselijk grote schoenen stampen ze bouwplaats weer op. Ik hoor overal mijn naam, maar deze is nog geen één keer goed uitgesproken. Hoe moeilijk kan het zijn! Na één rij stenen hebben ze de fles alweer voor de mond. Vandaar die grote flessen Er wordt steeds harder gewerkt en het gebouw gaat nu echt de lucht in. Hierna gaan ze weer op naar de volgende pauze : lunch. Terwijl ik geniet van mijn rijst met vis, zie ik sommige blanken met lange tanden eten. Dit komt vast door die verstopping. Na een voedzame maaltijd slenterden ze naar de bouwplaats. Ondanks de vermoeidheid hebben de Hollanders veel plezier. Ze respecteren onze cultuur wel. Ik zie duidelijk dat er iets speelt tussen sommige deelnemers, maar op de bouwplaats blijft het gelukkig bij oogcontact. Het metselen gaat steeds sneller. Over een paar dagen moeten ze alweer in rijtje staan om stenen door te geven. Dit scheelt mij een hoop werk en gelukkig hoef ik dit niet te controleren. Opeens zie ik de gezichten vertrekken en wat blijkt, ze moeten al die rommel die ze hebben gemaakt opruimen, hehe! Nadat alles spik en span was, kon ik na een zware maar leuke bouwdag, eindelijk naar huis om heerlijke rijst met mijn handen eten.
Vera en Lisa
