Het is donderdagmiddag, een uur of drie als op de groepsapp van de Boliva reis de eerste ‘ik ben er klaar voor’ berichten binnenkomen. De volgende dag druppelen er steeds meer ‘ik ben er klaar voor’ berichten binnen, compleet met foto's en informatie over het gewicht van de tassen. Van een staflid een foto van maar liefst zes stuks, schriften voor de kinderen in Bolivia, kleding, spullen voor het kinderwerk, noem het maar op, het gaat allemaal mee. Naast foto’s van tassen komt er zelfs een foto van het innemen van de eerste malariapil voorbij. Ook op Facebook is te merken dat het nu echt gaat gebeuren, eindelijk. Leuk, maar ook wel een beetje spannend.
Zaterdagochtend 4 juli arriveren om half negen ’s ochtends de eerste stafleden, goed herkenbaar aan hun rode World Servants polo’s. Ze hebben er zin in! In de Meent word een ruimte ingericht waar straks alles gecheckt gaat worden; paspoorten, medicijnpaspoorten, malariapillen, gewicht van de bagage, de voorbereiding is top in orde! Om even voor negen druppelen dan ook de eerste deelnemers binnen; ‘het dringt nog niet echt tot mij door dat het nu echt zover is, we zijn hier al zo vaak geweest met elkaar en dan ging je weer naar huis, maar nu gaan we echt weg’. Iedereen is enthousiast, iedereen heeft er zin in. Prachtig om van een afstandje te ervaren hoe iedereen de laatste voorbereidingen treft voor een bijzondere reis. Alle tassen worden gewogen, er staan rijen deelnemers voor de paspoortcontrole, als je tas toch te zwaar blijkt is er nog ruimte in de ‘GMG ’ tassen. Overal is aan gedacht, dat geeft ook wel rust.
Ondertussen tikt de tijd verder en, veel eerder dan verwacht, arriveert de bus, een bus met airco gelukkig. Dat is geen overbodige luxe op deze hete zaterdag. Je voelt inmiddels ook wel een beetje dat het spannend begint te worden. Als laatste is de staf hun eigen bagage aan het wegen en buiten staat iedereen nog even veilig bij zijn familie. Het afscheid komt nu echt dichtbij, en dat is nooit leuk, maar dat hoort ook bij de reis. Huilen mag, knuffelen mag, er worden familie foto’s gemaakt voor de bus en steeds vaker hoor ik om mij heen ‘het mag nu ook wel gebeuren, het is nu wel klaar’. Rond kwart voor elf neemt Wilma het woord met een lied uit het liedboek, omgeschreven zodat het helemaal past bij het moment. God gaat met iedereen mee, Hij gaat mee met de deelnemers in de bus, en is ook bij de thuisblijvers. Door God zijn we altijd met elkaar verbonden. Na een gebed geeft Wilma ons 36 seconden voor het laatste afscheid, maar eerst de handbagage pakken. Dan is het echt zover, de laatste knuffel, nog even bij mijn broertje op de nek zitten, nog even een handdruk, en dan echt de bus in. Eindelijk, eindelijk maar toch. Na anderhalf jaar van acties en vele voorbereidingen zit iedereen in de bus. Kippenvel, het is gelukt! Wat een top groep, en natuurlijk ook alle ouders en anderen die geholpen hebben om dit mogelijk te maken. Om elf uur vertrekken ze, onder veel belangstelling eindelijk op weg naar Brussel. De reis is begonnen, en wat voor reis! Wat een verhalen zullen ze mee terug nemen.
Tijdens de reis zullen wij u/jou op de hoogte houden van wat ze beleven dus houd de website de komende weken vooral in de gaten. Wil je een berichtje achterlaten voor de groep? Klik dan rechtsbovenaan op 'doe de groeten aan'.
