Regelmatig gaat de uitdrukking 'het is nu echt... echt!' over tafel in Debel Kajima. Tijd voor een update over de avonturen van groep Leeuwarden de Wijngaard. Hoofdleider Willem-Jan heeft een internetcafe gevonden en kan wat uitgebreider verslag doen.
Na verschillende updates via SMS (hulde aan het redactieteam voor de mooie updates die ze van mijn korte berichtjes hebben gemaakt) heb ik nu even de mogelijkheid wat uitgebreider te schrijven, want we moesten even naar de stad. Ik heb net al jullie groeten uitgeprint, de groep vroeg er al om wanneer die voorgelezen zouden worden. Vanavond ga ik ze blij maken 
... Helaas biedt deze hightech toko (not!) geen mogelijkheid om foto's van m'n camera te halen, dus jullie moeten het nog altijd zonder beeld doen. Sorry!
Ik zal proberen beeldend te schrijven. Loopt u even met me mee over 'ons' terrein in Debel Kajima? Midden tussen de kerk en twee lerarenwoningen is een blauw dekzeil gespannen. Dit is onze meetingplace annex eetzaal annex kinderprogrammatheater. We kijken over een naar beneden aflopend veld, waar we eigenlijk altijd wel kunnen kletsen en spelen met de jeugd en kinderen uit het dorp. We doen ons best alle namen te onthouden en met een aantal ezelsbruggetjes lukt dat redelijk. Op een meter of 50 staat het oude schoolgebouw. Het afbrokkelende leem en de piepkleine lokalen met moddervloer (nu in dienst als resp. slaapkamer, keuken en opslagruimte) maken duidelijk hoe welkom het gebouw is dat we nu bouwen.
Achter de oude school is een volleybalveld ingericht. We verbazen ons over de balvaardigheid van de Ethiopische jeugd. Voorbij het volleybalveld is de bouwplaats, met eromheen een houten afscheiding (een soort uit de kluiten gewassen schapenhek) en op de achtergrond een prachtig uitzicht: groene dalen met daarachter hoge bergen waarde wolken omheen schuiven. We verbazen ons over de hoeveelheid verschillende planten en vogels. En over de kleurrijke mensen. Wat een mooi land!
Die verbazing begon al tijdens onze rit van vliegveld. De meesten genoten van bizarre verkeer, de hoogbouw van Addis (met daartussen golfplaten huisjes) en verderop de afwisselende natuur. Ze spotten zelfs een aap! Anderen haalden de gemiste nacht in en bekeken de Ethiopische binnenkant van hun ogen. We lunchten in Sebeta, de plek waar eerder World Servants-groepen gebouwd hebben. We hebben door het schoolgebouw gelopen dat boven dit bericht als bouwplaats te zien is. Bijzonder, want 'onze' school heeft precies hetzelfde model.
De ontvangst in Debel Kajima was hartverwarmend. Na een op twee plaatsen beschadigde bodem van zijn bus, staakte de chauffeur zijn pogingen om de zij'weg' richting Debel Kajima op te draaien. En dat bleek verstandig, want de 'weg' bleek bezaaid met geulen, greppels en steenhopen. Het werd een wandeling dus, maar toch zonder bepakking. Het hele dorp stond binnen no-time om onze bus en nam alle zware tassen over. Voelde wat beschamend, maar elke poging om mee te dragen werd afgeslagen. Na een minuut of 20 lopen, zagen we in de verte een enorme groep mannen staan, hartelijk klappend. Na kort verkennen van de slaapruimtes (goed voor elkaar, hoewel nogal krap voor de dames), volgde een welkomstceremonie. Lange, maar zinvolle toespraken over samenwerking en vooral veel instemmend klappen. Wat voelen we ons welkom!
De setting is lekker primitief en de hoofdzaken waren goed voor elkaar. Wel bleek er nog het een en ander te ontbreken, dus al het scoutingtalent kwam goed van pas. Inmiddels hebben we zelfs douches met handgeknoopte vlonders...
Terwijl ik dit schrijf is een groepje aan het shoppen op de markt. Ze doen inkopen voor een traditioneel Ethiopisch gerecht dat we met de hele groep gaan eten. Ik ben net in het ziekenhuis geweest om daar toestemming te vragen om een groepje deelnemers daar volgende week een dagje te laten meekijken en we hebben net gekeken hoe tef (een Ethiopische meelsoort) gemaakt wordt. De culturele interactie is dus niet alleen in Debel Kajima in volle gang, maar ook daarbuiten. We genieten van de mooie gesprekken en de culturele verschillen en overeenkomsten.
Op de bouw loopt het lekker. We konden gisteren eigenlijk direct op volle kracht van start, iedereen zet zich volop in en ik denk dat de achterwand aan het eind van vandaag af zal zijn. Het is nog wat rekenen en improviseren met de hoeveelheid materialen die er zijn, maar daar gaan we vast uitkomen...
Gisteren hebben we ook een van de Bijbels gezien die we konden kopen van de opbrengst van het etentje eind juni. Zo gaaf, juist omdat we al meerdere mensen hebben horen zeggen dat ze graag een eigen Bijbel zouden willen hebben. We houden het nog even een verrassing tot het einde van het project, maar eigenlijk kunnen we niet wachten op de reacties.
Ik heb een hele bult postkaarten in mijn tas zitten en hopelijk lukt het zometeen om die ergens te verzenden. Ben benieuwd of die kaarten eerder dan wij in Nederland zijn. Voor het geval van niet: alvast vanachter dit vre-se-lij-ke toetsenbord de hartelijke groeten namens een enthousiaste, gezellige en gemotiveerde groep!
Willem-Jan
