We zijn nog maar zes dagen in Malawi, maar we hebben al het gevoel alsof we hier twee weken zitten. Zoveel indrukken hebben we opgedaan en nog veel meer mensen ontmoet. Ook is de eerste geit al opgepeuzeld en op basis van de smaak hopen we dat er nog velen volgen. We zitten op anderhalf uur rijden van de grote weg, dus echt in de middle of nowhere. Dat is ook echt te merken aan de locals, want we zijn de eerste blanken die ze zien. Sommige kinderen beginnen te huilen bij het zien van “Muzungu’s”.
De eerste steen is vrijdag gelegd door Rianne. Daarna zijn al vele stenen gevolgd, we zijn al een heel eind al zeggen we het zelf. De eerste ramen, of eigenlijk stenen met gaten, zitten al in het gebouw. Aan het begin van een bouwdag krijgen we te horen waar we aan het werk mogen. Bij de breese blocks, ook wel ramen genoemd, zijn drie deelnemers aan de slag. Verder zijn we naast het schoolgebouw ook bezig met een lerarenwoning. Daarnaast zijn twee groepjes bezig met het ophalen van de nodige stenen, die vaak onder gezang worden opgehaald. Het “ IEEAAAAIEEEE…. SOSSOWAAA” is al van verre te horen. Dan hebben we nog de latrines waar het gat steeds dieper wordt, de dakspanten en de voorbereidingen voor de ringbalk worden ook al gemaakt. De verdeling van de grote groep in zoveel subgroepjes komt ook omdat we enorm veel hulp krijgen van de locale bevolking. Mannen, vrouwen - uiteraard met baby’s op de rug – doen het echte werk en wij doen gewoon lekker mee. Er zijn elke dag ongeveer veertig mensen die ons en de locale bouwvakkers ondersteunen.
De tweede kinderwerkdag zit erop: wat zijn de kinderen blij met de inzet van de kinderwerkers! Een grote opblaasbal was op de eerste dag een groot succes. Tijdens de bouw hoorden we ineens een enorme uitbarsting van gelach en gejuich, en jawel: de bal zagen we vliegen achtervolgd door een horde kinderen. Het verhaal van Noach is uitgelegd en uitgebeeld (inclusief Olifant) en de gemaskerde kinderen renden over het veld. Oh ja, voor de beeldvorming; het is de bedoeling dat er met ongeveer vijftig kinderen een werkje wordt gedaan, dus de hoofdmeester wordt gevraagd om de indeling te doen. Maar dit gebeurd op z’n Malawiaans dat dus uiteindelijk zijn de kinderwerkers overgeleverd aan tweehonderd enthousiaste kids. Dat is bijna zwaarder dan een serieuze bouwdag! Maar wel erg gaaf om dit te kunnen doen. Vandaag liepen de kinderen met een oranje feestmuts op, versierd met een mooie gevouwen walvis.
‘Niets is wat het lijkt’ zijn de woorden die zaterdag centraal stonden. Zaterdagochtend werd iedereen om 10 uur in de truck verwacht om te beginnen aan een variant van Peking Express. Het spel van deze dag werd dan ook Malawi Express genoemd en was een combinatie van: Expeditie Robinson, Wie is de Mol en Peking Express. Om tien uur werd de motor van de truck gestart en kwam de wagen in beweging. Na nog geen 50 meter gereden te hebben stopte de truck. We waren op de bestemming. Quizzmaster Jeroen legde het spel uit terwijl de tune van Expeditie Robinson op de achtergrond te horen was. De groep werd in vier groepen verdeeld. Twee groepen bleven op het schoolterrein om daar hout te dragen, vuur te maken en een ‘’zwangere vrouw’’ te vervoeren op een Malawiaanse manier. Het snelste team ontving de meeste dukaten. De andere twee groepen kregen eerst veel van de omgeving te zien. Elk team liep de route in tegengestelde richting. Elke groep kreeg een kaart met daarop zes punten. Door deze punten te bezoeken liepen de groepen de route, bij elke locatie kreeg de groep een dukaat. Onderweg was een vragenronde waar uiteraard ook dukaten mee verdiend konden worden. Toen de hele groep weer bijelkaar was, gingen de vier groepen tegen elkaar strijden. Een volle emmer water voor de Chief van het dorp als bedankje voor de gastvrijheid, en het voedsel. Nadat alle vier de groepen boven aan de berg gearriveerd waren werd gedanst en gezongen door het hele dorp. Wij mochten hieraan deelnemen. Een prachtige ervaring. Tijdens de tocht hebben we ook bij een aantal huizen binnen mogen kijken, en daarin wordt de armoede ook duidelijk. Er zijn geen luxe artikelen te vinden - bijv stoel of een versiering aan de muur, en bijna iedereen loopt op blote voeten en in versleten kleding. Dat zet ons wel aan het denken over onze enorme bevoorrechte positie in de wereld. Aan het einde van de dag was er nog een vragenronde met de vraag: ‘Wie is de mol?’ Voor het goede antwoord kregen de teams dukaten. Een uurtje na de bekendmaking van de winnaar haalde een van de mol acht dukaten te voorschijn. Niets is wat het lijkt!
De kerkdienst op zondagochtend was een oefening in geduld. Alle afspraken in African Time! In eerste instantie om 9 uur kerk, dat werd 10 uur, en de dienst begon om 11 uur. Om een beetje schaduw te genieten werd er een plekje beloofd aan de rand van het voetbalveld achter de school. Maar al gauw bleek het gewoon in de “ bush” te zijn. De schoolbankjes warden netjes onder de boompjes gezet, waardoor we mooi verspreid konden luisteren naar de preek. Bij aanvang waren wij in de meerderheid, dus dat gaf ons het gevoel dat er iets niet klopte. We hadden namelijk gerekend op de aanwezigheid van vier kerken, en we weten dat 80% van de Malawianen christen zijn, dus we hadden het vermoeden dat er iets niet helemaal klopte. Al gauw bleek dat verwacht werd dat de gezamenlijke kerkdienst 1 week later zou worden gehouden, waardoor er vandaag al afspraken waren gemaakt waar de bevolking bij aanwezig moest zijn. Dikke pech voor ons. Maar gelukkig arriveerde na 1 uur nog wel een koor, wat enorm genieten was. Vier- of vijfstemmig warden een aantal liederen ten gehore gebracht.
Na dag zes begint de rijstepap toch wel te wennen. We hebben al meerdere keren aardappelen gehad en zelfs al twee keer spaghetti, dit was echt even smullen. ‘Net als thuis’ zeiden velen. De geit en de beef smaakt toch wel iets anders dan thuis, iets meer vet en iets meer bot. Maar klagen doen we zeker niet want we krijgen maar liefst drie keer per dag een goede maaltijd voor onze neus. Wij denken dat wij namens veel van de groep spreken als we zeggen: ‘Drie weken rijst is genoeg’.
Namens de hele groep de hartelijke groeten, veel kusjes en knuffels! Jeroen en Henri
