Na wat kortere berichten in de afgelopen dagen, is er nu tijd voor een uitgebreider bericht over de belevenissen van de groep in Rukuru.
Warme groeten van de groep uit Malawi! Na een bewolkte dag gisteren, ontdekken we vandaag waarom men Malawi 'the warm heart of Africa' noemt. De zon staat hoog aan de strakblauwe lucht. Maar voor we meer over vandaag vertellen, eerst een verslag van onze belevenissen sinds we zondagavond in Rukuru aankwamen.
Toen ons busje zondag in de schemering Rukuru naderde, ondekten we dat alle inwoners ons bij het begin van het dorp op stonden te wachten. Zingend en dansend begeleiden ze ons de laatste honderden meters naar ons verblijf. We dansten een tijdje mee en maakten kennis met elkaar. Omdat de duisternis ondertussen snel inviel, spraken we af om de volgende dag elkaar uitgebreider te ontmoeten. Daarna verkenden we met zaklampen onze accomodatie en vielen we allemaal al gauw in slaap.
Maandag besteedden we de hele dag aan het verder leren kennen van Rukuru en haar inwoners. De dag begon goed, want toen we wakker werden zagen we pas echt goed in wat voor adembenemende omgeving Rukuru ligt. Overal om het dorp heen liggen groene berghellingen, wat een fantastisch uitzicht geeft. In de ochtend gingen we in groepjes op bezoek bij een aantal belangrijke inwoners van de gemeenschap. We vertelden hen waarom we gekomen waren, en zij vertelden ons alles wat we moesten weten over de omgeving en het leven in het dorp. Daarna maakten we een wandeling door de (uitgestrekte) gemeenschap en zagen ondermeer winkels, bedrijven, een boerderij en een timmerwerkplaats.
In de middag was het tijd voor de officiële opening van de bouw. Die zou beginnen om twee uur 'African time', dus toen we om half drie arriveerden moesten we nog een tijdje wachten. Na een aantal speeches en het voorstellen van belangrijke personen en de groep, was het tijd voor de cadeaus. Als groep ontvingen we een geit, twee kippen en twee bakken maismeel. De overhandiging van de dieren was, afhankelijk van wie je het vraagt, het hoogte- of dieptepunt van het project. De geit werd (op de kop) overhandigd aan Rients en Theunis Sjoerd, die ondertussen geacht werden mee te doen met het dansen en zingen van de community. Daar had de geit niet zo veel zin in, want hij was net begonnen te knabbelen aan het jasje van de dominee en die beviel hem prima. Hoe dan ook, de geit verwisselde van eigenaar en hij staat nu aan een boom bij de keuken te wachten tot hij op het menu belandt.
Dinsdag was het dan tijd voor de eerste echte bouwdag. Die begon met het zingen van de volkslieden rond de bouwplaats, speeches van coördinator Vincent en technisch leider Hester, en het leggen van de eerste steen door onze jongste deelnemer (Myrthe) en de jongste leerling van de school. In tegenstelling tot wat veel lokale bouwvakkers dachten, bleken Nederlanders prima in staat een gat te hakken in de harde Malawiaanse grond. Met name Stefan oogste ontzag door zijn nimmer aflatende arbeidsethos. Aan het einde van de dag bleek een gat van bijna 4*2*2 meter te zijn gegraven voor de eerste latrine. Ook konden we de fundering van de tweede lerarenwoning opbouwen en opvullen, zodat aan het einde van de dag de funderingen voor beide woningen bijna klaar waren. Regelmatig zijn veel deelnemers onderweg om met de truck van CCAP zand en stenen te halen. Dat is niet alleen voor ons, maar ook voor de lokale bouwers een avontuur.
Gisteren was het ook tijd voor het eerste kinderprogramma. Nane en haar team ontvingen ongeveer alle 153 schoolkinderen uit Rukuru, die erg gedisciplineerd luisterden en erg enthousiast meededen. Dat komt ongetwijfeld ook door het enthousiasme van het schoolhoofd, die een goed team vormt met de kinderwerkers uit onze groep. In de avond kwam coördinator Vincent langs, samen met drie lokale stafleden. Samen vertelden ze ons over de geschiedenis van Malawi, de regio waar we in terecht zijn gekomen, het leven van de lokale gemeenschap, het werk van CCAP en over waarom het project bijdraagt aan de ontwikkeling van de gemeenschap. Daarna konden we allemaal moe maar voldaan in onze klamboe kruipen.
Vandaag konden een aantal deelnemers een van hun cultuurdoelen afvinken. De kippen, die we maandag hadden gekregen, stonden op het menu en zodoende moesten die worden geslacht. Met name Isa en Brittney oogsten bewondering van het keukenpersoneel, door hun heldhaftige optreden jegens de hevig strijdende kippen. Nadat de kippen tot het laatste stukje vlees waren ontleed hebben we ze heerlijk geconsumeerd. Het eten is trouwens sowieso geweldig: iedere dag genieten we van een menu met rijst, pasta, aardappelen, koolsla, bonen en vlees. Heel iets anders dan de driemaal daags rijstepap waar we ons op hadden voorbereid. Dat zal de reden zijn dat iedereen, op wat kleine klachtjes na, nog helemaal gezond is.
Op de bouw vliegen de muren van de lerarenwoning ondertussen uit de grond. Aannemer Luka zei het vanmorgen al: ''today we are gonna build it hoogggggg''. De samenwerking tussen de lokale mannen en vrouwen en de deelnemers verloopt voortreffelijk. Het hoge aandeel dames in onze groep zorgt ervoor dat ook steeds meer lokale vrouwen (vaak met een baby op de rug) komen helpen op de bouwplaats. Veel deelnemers zijn vandaag ook bezig geweest om zand te halen in Kaviwale, een World Servants-dorp uit 2013, ongeveer drie kwartier verderop. De rivier daar zet veel zand af, wat uit de rivier wordt geschept en wordt gebruikt voor het maken van cement. In de truck doen de vrouwen uit Rukuru hun best om de deelnemers liedjes in het Tumbuka aan te leren. Dat lukt aardig, waardoor de mensen die langs de weg wonen zo nu en dan worden verblijd door een luid zingende vrachtwagen.
Ons Tumbuka vordert al aardig: we zijn in staat om te groeten, te bedanken en op de bouwplaats de belangrijkste voorwerpen aan te duiden. Dat vaak tot grote hilariteit van de omstanders, want onze uitspraak is vast niet zo goed. Toch lukt het op die manier goed om te communiceren met de vele mensenuit de gemeenschap die ons komen helpen op de bouwplaats. Dat komt ook doordat hun Nederlands met sprongen vooruit gaat. ''Snelsnelsnel'' is hun favoriet.
De komende dagen gaan we door met de bouw en het kinderprogramma. Dit weekend staan een mooie hike naar een bergtop, een kerkdienst met alle kerken uit het dorp en de nodige sportieve activiteiten op het programma. Daarvan zullen we nog wel verslag doen.
Voor nu de allerhartelijkste groeten uit Rukuru, namens de hele groep,
Theunis Sjoerd
