Snikheet Nilphamari calling home! Lees snel hoe ons weekend was en de start van de nieuwe werkweek.
Oeps, excuus voor de radiostilte de laatste dagen. De hitte in Nilphamari hakt flink in onze energiehuishouding, daardoor schoot het schrijven van updates er een beetje bij in. Sorry!
Bij ons laatste bericht stond het weekend op aanbreken. Dat is inmiddels achter de rug. We hebben op vrijdagmorgen gerelaxed (en de leiderstrajecters stil gestaan bij het effect van verschillende communicatievormen in leiderschap). Een klein groepje heeft zondagsschool gegeven (jaja, zondagsschool doen ze hier op vrijdag…).
Na de lunch begon het mannen-/vrouwen programma. De vrouwen namen tijd om stil te staan bij psalm 139, hoe waardevol we gemaakt zijn. De mannen praatten over vertrouwen en vriendschap en hoe ze vriend zijn. Daarna was het tijd voor passende ontspanning. De vrouwen kregen dansles en de mannen trokken erop uit met de fiets. Sylvan liet wel even extra zien hoe getraind handbiker hij is, niemand zou zo ver gekomen zijn in een lokale tricycle als hij. Uiteraard op armkracht… De mannen speelden nog een pot voetbal en ouwehoerden nog even zoals mannen dat kunnen.
Ook het diner aten we gescheiden, de mannen patat met kip, ketchup en noodles en de vrouwen ijs als toetje. Toen volgde de finale van de dag: de mannen schreven een brief aan de vrouwen en andersom. Natuurlijk veel hilariteit, maar ook mooie woorden voor elkaar werden voorgelezen na de hereniging.
Op zaterdag zijn we erop uit geweest. Eerst een korte stop in Jaldhaka, onze tweede bouwplaats. Daarna door naar de Teesta River, die in deze regentijd onmetelijk breed is en ondanks de dichte sluizen hard stroomt. Een heerlijke plek om af te koelen. Voor de dames moest dat wel volledig gekleed, maar dat mocht de pret niet drukken. Heerlijk om weer even frisheid te voelen…
Terug ‘thuis’ genoten we van een relaxte laatste avond van het weekend, want zondag begon de werkweek weer. En hoe! Het wordt hier dagelijks heter. Elke dag dat het niet regent, is een garantie op hogere temperaturen de volgende dag. Toch gaan we stevig door op de bouwplaats. Het hoogste punt is in zicht, een aantal muren is gestuct en de laatste vloer gaat richting stortklaar.
Uiteraard bouwden we niet alleen, maar zijn er ook weer verschillende groepen op pad geweest. We deden weer een kinderprogramma, er is een groep naar een meeting op een school geweest, georganiseerd door een selfhelpgroep, een groepje bezocht het project van volgend jaar en een groepje heeft ziekenhuisbedden geschuurd, aan het eind van de middag gingen we naar de kerk.
De dienst was deze keer een ‘productie’ van een aantal vrijwilligers uit de groep. Een interkerkelijke viering vol prachtige elementen was het resultaat: Mathilde leidde de dienst, Tjitske opende met een welkom, Bert en Gideon begeleidden het geheel muzikaal, Hanna en Julia lazen uit de Bijbel, Kirsten verzorgde een overdenking, Marjet las de geloofsbelijdenis, Nelleke bad en Britt & Kayleigh zongen Hallelujah. We sloten af met een Bengaalse dans. ’s Avonds hadden we een avondprogramma over onze plek in het geloof. Iedereen mocht letterlijk een plek markeren in het gebouw, dat verbeeldt hoe hij/zij gelooft.
Nu ik dit schrijf is het maandagmorgen. Er is een groepje naar een school om het lifeskillsprogramma te verzorgen, een andere groep is op huisbezoek, drie mensen lopen mee met een chirurg die operaties verricht, een groep is ziekenhuisbedden aan het verven en natuurlijk is er een groep bikkels op de bouw die de hitte trotseert. We houden het werken korter vandaag, want vanmiddag is de interland Nederland-Bangladesh. We zijn benieuwd of we het redden in de warmte…
Zweterige groeten uit Nilphamari, waar het voor een aantal van ons best wel zwaar is. Er wordt soms al gefantaseerd over ‘even niet zweten’ thuis…
