De laatste bouwdag zit erop in Nilphamari. En die dag had een grande finale, een apotheotisch slot.
Het is dinsdagavond als ik dit schrijf. De vorige update is alweer anderhalve dag oud, hoog tijd om jullie bij te praten dus. Gister en vandaag zaten weer heerlijk vol met allerlei ervaringen. Ik vertelde al over de geplande bezoeken aan een school, gezin en operatiezaal en over de bouw en het verven van ziekenhuisbedden.
Op de bouw is een groot deel van de muren gestucd en alle wanden zijn op hoogte. De laatste vloer is nog net niet gestort, maar verder is het gebouw op het dak na af. Daar zijn we best trots op, want de laatste twee dagen piekte de gevoelstemperatuur boven de 50 graden uit. Flink buffelen en vooral liters zweten dus.
Gisteravond persten we nog even de laatste energie eruit met een actief spel, nadat Marjet ons heel aansprekend en persoonlijk had bijgepraat over jonge mantelzorgers in Nederland. Het spel maakte een ware gekte los in de groep, ondanks de hitte.
Vanmorgen ging de wekker (Marius dit keer) weer om 6.30 uur. Zoals gezegd: tijd voor de laatste werkdag. Snel aan de slag om de algemene bagage reisklaar te maken, want die gaat per koerier naar Dhaka, rond het middageten (niet dus, bleek later…). Onverwacht mocht er nog een groepje naar een school, die ons nog heel graag wilde ontvangen. Intussen hebben we weer hard gebouwd en bedden geverfd. En Esther, Britt en Evelijn gingen aan de slag met het logobord, voor op ‘ons’ gebouw. Een speciaal in memoriam willen we opnemen voor de geit die onze koffiepauze niet overleefde. Verdere details zijn te gruwelijk voor jonge lezers…
Gister overleed de moeder van de voorzitter van ‘onze’ associatie, daarom kon de interland niet doorgaan. Die vond dus vanmiddag plaats. Dat werd een ware apotheose van het project, niet in de laatste plaats vanwege het ongeëvenaarde commentaar van speaker Canrinus. Van 1-0 werd het 1-1, toen 1-2, daarna bloedstollend 2-2 (ED Lou B.) en uiteindelijk waren er penalty's nodig om het gevecht te beslissen. Zoals het Nederlanders betaamt… WONNEN WE!
We sloten de avond af met een diner met alle mensen die bij het project betrokken waren. Een volle zaal vol prachtige mensen die in de laatste weken onze bekenden zijn geworden. Bedanken, zingen en praten en tot slot nog een question & answer over alles wat hier gebeurt en over lepra.
Tijd om te gaan slapen, morgen echt echt de laatste dag hier, met de overdracht en ’s avonds de rit met de nachttrein naar Dhaka. Welterusten!
