Het is even vliegen naar Bolivia, maar de warmte van het ontvangst maakt duidelijk dat het de vlucht meer dan waard was! In dit eerste dagverslag praten we jullie bij over onze reisbelevenissen en de eerste indrukken van Bolivia.
.jpeg){kind=small}
.jpeg){kind=small}
.jpeg){kind=small}
Het instappen werd wat verstoord doordat ons vliegtuig wat later aan het tanken was. De regels verbieden dan om zo’n onbeperkte groep als de onze als eerste te laten instappen. We mochten dus juist als laatste. Met best wat plezier zaten we een soort van opgehokt in een wachtruimte, tot we eindelijk konden instappen. Voor veel van ons een nieuwe belevenis, zo’n vliegtuig in met assistentie. Ook dat ging smooth.
In Madrid was de overstap goed geregeld. Terwijl een deel van de groep met de trap het toestel verliet, ging een ander deel met schaarwagen naar beneden. We ontmoetten elkaar weer bij de gate van de volgende vlucht (of beter gezegd: bij de nabijgelegen Burger King). Dat het helemaal niet nodig was om met heel veel haast onze fries en whoppers naar binnen te werken ontdekten we pas later: we vertrokken met zeker anderhalf uur vertraging...
Boven de Atlantic sliep de een wat langer dan de ander, maar over het algemeen waren we het erover eens dat die elf en een half uur vliegen best meeviel. We arriveerden tamelijk monter (voor zover je dat ’s morgens vroeg kunt zijn…) op Viru Viru Aeroporto, waar gelukkig alle bagage ook gearriveerd bleek. Een aanzienlijk stuk van de aankomsthal stond vol met onze Onbeperkte hoeveelheid zooi. Snel naar de bus!
En ja, de bus stond klaar. Net als de pick-up truck van Carlos, met op de achterklep een veel beter ontbijt dan dat wat we anderhalf uur daarvoor in de lucht kregen: versgebakken cake en pannenkoeken, mierzoet vruchtensap en koffie. De warme wind maakt ons duidelijk dat we in Latijns Amerika zijn. Ein-de-lijk!
De bult bagage verdwijnt in en op de bus en na een sanitaire stop rijden we in karavaan naar El Torno, onze eindbestemming, een uurtje verderop. We genieten en verbazen ons over de bebouwing, het landschap, de voertuigen en de mensen. Even voorbij het bord ‘El Torno’ gaan we links. De bus hobbelt over de binnenweg, tussen de gekleurde huizen door. Als we ballonnen in de kleuren van de Nederlandse en Boliviaanse vlag zien weten we dat we bij ons thuis voor de komende weken zijn: Vida Feliz (dat betekent: het gelukkige leven). Het is een soort dagbesteding voor oudere mensen uit El Torno.
Aan beide kanten van de oprit van Vida Feliz staan hele lieve, oude mensen ons met spandoeken en ballonnen op te wachten. Iedereen die door de hartelijke haag loopt krijgt applaus. We richten snel onze slaapkamers in, want zometeen is het officiële welkom en daarna een lunch.
We zijn nog druk bezig als we horen dat de burgemeester vroeger gekomen is dan verwacht. We moeten nu naar de grote hal komen. We laten onze halfopgemaakte bedden voor wat ze zijn en zijn benieuwd wat ons te wachten staat. In elk geval weer een enorm applaus. Met de hele groep staan we op het podium, voor een zaal vol prachtige ouderen. Wat een liefde straalt er van hun gerimpelde gezichten!
Allerlei toespraken, dansen en omhelzingen later gaan we naar het nieuwe toiletgebouw, vlakbij onze slaapkamers. De ‘oudjes’ hebben er al een aantal jaren voor gespaard en met een bijdrage van EO Metterdaad voor ons project kon de toiletunit (met aangepaste toilet/douche) gebouwd worden. Blij en trots zijn ze ermee en daarom mag ‘onze’ Mirthe het roodwitblauwe lint doorknippen.
We gaan ’s middags eerst verder met het inrichten van onze eet- en slaapruimte en krijgen daarna een rondleiding in de omgeving. We zien ‘onze’ bouwplaats, maken kennis met ‘onze’ aannemer en bekijken de gebouwen van de projecten die World Servants in 2014 en 2016 gedaan heeft vlakbij. Ze staan er prachtig bij en in het gebouw van 2016 is laat op de middag nog een fysiotherapeut aan het werk.
Als groep hebben we het goed. We vullen elkaar prachtig aan, leren steeds beter wie iedereen is en we hebben lol en mooie gesprekken, bijvoorbeeld nu aan het diner. Zometeen hebben onze buren nog een kampvuur voor ons, maar laat zullen we het niet maken. Dat tijdsverschil is toch een vreemd ding, want in Nederland liggen jullie al lang op één oor, terwijl wij aan de aardappels zitten…
We zien uit naar morgen, onze eerste bouwdag. Hoe dat allemaal zal gaan, lezen jullie in het volgende dagverslag. Tot dan!
Groeten uit El Torno namens een onbeperkt toffe groep, Willem-Jan
