Afgelopen weekend gingen we naar Samai Pata waar van alles te doen is. In de nieuwe update lees je onze avonturen.
Hallo lief thuisfront,
Na een mooi weekend is het tijd voor een nieuwe update over het leventje hier in Bolivia.
Zoals gewoonlijk staan we weer om 6 uur (bijna) fris en fruitig naast ons bed. Een soort Nederlands ontbijt in ons mik, maar dan met 3x zoveel suiker dan nodig is. Daar zijn we al wel aan gewend. We krijgen steeds vaker eten dat lijkt op de dingen die we kennen, dus de varkenkoppensoep en kippenbaarmoeders lijken verledentijd. Sommigen van ons missen die obscure delicatessen wel hoor.
Vrijdagochtend staken we nog een paar uurtjes de handjes uit de mouwen en metselden we muurtjes. Rond 1 uur stappen we in ons busje. Ons wordt verteld dat de reis naar Samai Pata zo’n 2 uur gaat duren. Hebben jullie wel eens gehoord van het Boliviaanse minuutje? Nou, die 2 uur rijden wordt ruim 5 uur rijden, maar we vermaken ons wel. We kijken onze ogen uit! er worden ons chips en mandarijnen aangesmeerd door de ramen als we op straat stil staan, we rijden met onze bus door de bosjes en manoeuvreren door de bomen wanneer een flinke vrachtwagen niet onder de elektriciteitskabels door kan. Het verkeer is hier stapelgek maar het is in ieder geval goed vermaak. Bram traumatiseert een hele groep autos die in de file stonden door een plasje te plegen bij een afgrond, maar dat zijn de details. We komen aan in de bergen en prachtig landschap begroet ons. Er worden nog de nodige raadsels vertelt die ons urenlang bezighouden.
Drie uur later dan verwacht, als het al donker is, komen we aan in het prachtige Samai Pata waar Carlos ons opwacht met een flinke barbecue met kip, worst en aardappels. Na het eten hebben we alle lieve groetjes gelezen, heel fijn om te zien dat jullie zo mee leven!
We verblijven in twee huisjes met gewone bedden (al zorgen de matrassen voor wat rugpijn) en er zijn zelfs douches. De ene heeft helaas geen consistent warm water. De wc is na drie minuten al verstopt, dat is ook typisch hier. Sommigen van ons denken dat het een briljant plan is om nog een duik te nemen in het ijskoude water van het zwembad. Geen spijt, wel nog 3 uur lang rillen in bed.
Zaterdag mogen we uitslapen (hoera). Wel tot 7 uur. Ons ontbijt bestaat uit een ommeletje en fruitige yoghurt. Daarna vertrekken we al snel naar de ruïnes van Samai Pata, hoog in de bergen (1700 meter). De klim is vermoeiend maar het uitzicht is waanzinnig. Voor Heidy in het bijzonder is dit een fantastische ervaring; ze wordt met rolstoel en al alle trappen en hellingen op en af getild. “Een soort vliegtuig, maar dan met heel veel turbulentie,” aldus Heidy zelf. In de bergen picknicken met een broodje shoarma en cola doen we ook niet elke dag maar we genieten ontzettend.
Een klein ritje later parkeren we de bus opnieuw en we hijsen ons in onze zwemkleding. Even denken we een wilde slang te zien maar die wordt al snel opgepakt en het is helaas een rubber dingetje. Gelukkig zijn er een hoop andere mooie dingen te zien; de watervallen. We worden verrast met een aantal watervallen die van hoge kliffen naar beneden klateren. Super spectaculair. De shirtjes en slippers worden aan de kant gegooid en we verfrissen ons met een duik in het koude water. Douchen is nog nooit zo leuk geweest. Vlak voor vertrek springen een aantal van ons nog even van de rotsen met mooie duiken en bommetjes van wel een paar meter hoog. Nadat we flink zijn afgekoeld en uitgeput rijden we weer terug naar onze verblijfplaats. In de bus fantaseren we over wat voor eten we wel zouden willen eten; iets van frietjes of pizza en, wonder boven wonder, we worden inderdaad verrast met Boliviaanse pizza. Onverwacht maar heel erg welkom. ’s Avonds wagen we ons aan het Weerwolven en flink wat (valse) beschuldigingen worden gemaakt. Zo is Ruben altijd betrouwbaar (schijnt het), Monica nooit de burgemeester, en Reinier de grootste wolf in schaapskleding. Het wordt een late avond maar de wekker gaat ook een halfuurtje later.
Onze laatste morgen in Samai Pata genieten we van een lekker ontbijtje en GMG’en in de vroege ochtendzon. Vandaag vertrekken we naar de lokale markt in Samai Pata om op koopjesjacht te gaan. Al bij het eerste winkeltje vinden we van alles en er wordt flink ingeslagen. Die eigenaar kan wel gaan inpakken, die heeft de buit binnen hoor. Om 12 uur terug bij de bus, zoals afgesproken? Nee hoor, om 12 uur staan we nog in de rij voor ons eten en hiermee testen we het geduld van onze lieftallige buschauffeur. Intussen wil Heidy de Boliviaanse grond even kussen en houdt daar door de onhandigheid van onze medisch leider Anneke toch wel een schrammetje aan over. Gelukkig niks ernstigs. Het lijkt erop dat onze medisch leider zich verveelt. Met andere woorden: we zijn gezond en wel.
Terug naar huis dan maar. Nou ja, naar Patuju. De bus heeft geen radiofunctie maar opnieuw, Anneke wel. Er wordt flink wat gezongen tot op het moment dat menig mensen er genoeg van hebben. Dan blijken we ook in staat te zijn om stilte te behouden.
’s Avonds luisteren we naar de overdenking van Gerdien en zingen we met gitaarbegeleiding. Daarna kruipen we weer in ons bed. De dikke slaapzakken worden aan de kant geschoven want het is flink warm en we gaan een zweterige nacht tegemoet. Maar wel met een hoofd vol mooie en verse herinneringen aan ons vakantieweekend.
Vandaag weer lekker bouwen! Aju daar!
Door: Simone en Bram
Tip: Bekijk ook het volgende bericht voor nog meer foto's!
