Cadeaus van de Chief, vertrek van Jaco en het hoogste punt!
Lieve familie, vrienden en gemeenteleden,
Onze laatste update is alweer even geleden maar wat hebben we weer een hoop beleefd. Vanuit de bus onderweg naar het safaripark schrijf ik deze update.
Helaas beginnen we deze update met wat verdrietig nieuws. Zondagochtend kregen wij het droevige bericht te horen dat Jaco onze groep vroegtijdig ging verlaten omdat zijn vader, op hoge leeftijd, stervende was. Ondanks dit nieuws wist Jaco nog een heldenrol te vervullen in de interland tegen Ghana waar hij zich als een ware spits tijdens een corner bij de tweede paal had opgesteld, om zo met een high kick de doorgekopte bal tussen de palen te werken voor de 3-1. Nadat de wedstrijd zwaar bevochten met 4-2 werd gewonnen, werd Jaco dan ook op onze schouders genomen. Helaas brak maandagochtend dan het afscheid aan. Na mooie woorden van dank van Jaco nam Reinier het woord om namens de groep afscheid te nemen van Jaco. Zoals Reinier zo mooi verwoordde, nemen wij niet zomaar afscheid van een reisgenoot, maar van een vriend en een voorbeeld voor velen. Hierna nam iedereen nog persoonlijk afscheid van Jaco en was het tijd voor zijn reis terug naar Nederland. We begrepen dat bij aankomst van Jaco in Nederland, zijn vader inmiddels was overleden. Wij wensen Jaco en de hele familie van Hoorn veel sterkte met het verlies van hun vader en opa. Wij zullen goed voor Hadassa zorgen die erg dapper de keuze heeft gemaakt om bij ons in Sakpe te blijven.
Na een welverdiende zondagsrust was het maandagochtend weer tijd om onze schouders eronder te zetten en verder te bouwen.
Op de bouw was het tijd om heel de dag morta morta (cement/beton) te scheppen om de vloeren te storten. Er werd gevoegd en er werd een hoop geschilderd.
De morta morta werd weer met bloed en zweet gemaakt. Zowaar moest de hoofleider bijna een wijsvinger missen na een goedbedoelde, maar slecht gecoördineerde schep van een hardwerkende projectmaat.
Na het diner was het een vrije avond die de reizigers gebruikten om spelletjes te spelen, boekjes te lezen of om de snorren een baarden bij te werken. Er is een heuse snorren en baarden trend ontstaan onder de mannen, waar sommigen hun baard afscheren om een volle snor te hebben of juist hun baard eens laten groeien en anderen juist hun uiterste best doen om wat ze hebben te laten groeien tot een snor (sorry Julia ook ik doe mee). Niet alle vrouwen waarderen de groeiende deurmatjes onder de mannelijke neuzen.
Dan is het alweer dinsdag. We begonnen met een valse start omdat wij door de sub-chiefs van de Chief werden onderbroken. Zij kwamen ons enkele geschenken brengen als blijk van dank en om vanuit hun cultuur ons als groep een maaltijd aan te bieden. De geschenken in deze waren dan ook eetbaar: een schaap en zo’n twintig yam’s (hele grote aardappelen). Na de plechtigheden en fotosessie begonnen we dan echt met bouwen. Of nee wacht, onder toeziend oog van onze Thijn wist ons geschenk te ontsnappen, waarna Thijn als een echte Voordendag adequaat wist te handelen en samen met een groep kinderen het op een rennen zette achter ons cadeau aan. Na een heuse achtervolging wist een van de kleine dorpelingen ons geschenk te tackelen en werd ons geschenk op een motor teruggebracht en deze keer goed vastgezet.
Hierna ging er een groep naar het politiebureau in de stad verderop om de cadeaus van Jaco te overhandigen en meer te weten te komen over hoe de politie werkt in Ghana. Na een ruige trip over de zandweg waar wij met twaalf man in de Toyota Landcruiser van Mr. Stephen plaats namen, kwamen wij aan bij het politiebureau. Of nee, toch het kantoor voor educatie want alle Ghanezen waren aan het uitslapen omdat de dag ervoor een feestdag was. Na een mooi gesprek met de directeur waar velen moesten strijden tegen dichtvallende ogen, omdat zij voor het eerst weer plaats namen op een comfortabele bank of fauteuil in de comfortabele warmte van het kantoor, was het tijd om met de politiechef in gesprek te gaan. Ghana zou Ghana niet zijn als het allemaal toch weer anders ging. De politiechef was namelijk weg om bijstand te verlenen bij wat onenigheid zo’n 40 kilometer verderop en verder was er werkelijk niemand maar ook echt niemand die ons te woord kon staan. Want ja zo werkt de hiërarchie in Ghana. Dan maar ingaan op de uitnodiging van de burgemeester om die te spreken, of nee, ook hij was niet te bereiken en zodoende was het tijd om terug te keren over de zandweg naar ons bouwterrein.
Aan het einde van de werkdag werd ons geschonken schaap onder toeziend oog van vele geïnteresseerden uit zijn velletje gehesen en panklaar gemaakt. Ook werd er zeer gemotiveerd vorm gegeven aan het Football 4 Water concept. Na deze enerverende laatste middaguurtjes hadden de dames van de keuken, Patience, Jessica en Priscilla, weer een heerlijk maaltje voor ons. Zij weten ons keer op keer te verrassen en verwennen! ‘s Avonds kwamen er studenten van de universiteit van Tamale op bezoek, die in het dorp bezig zijn met een onderzoek, om meer te weten te komen over hun en onze manier van studeren. Zo hadden we mooie gesprekken over hun toekomstplannen en zij vroegen ons hoe onze manier van leren eruit ziet. Ook werden er enkele culturelere verschillen duidelijk, waarbij de Ghanese studenten zich verbaasden over het fenomeen van het slikken van malaria pillen. Want waarom zou je iets preventief innemen? Je gaat toch gewoon naar de dokter als je ziek bent?! Nadat wij hun gerust hadden gesteld dat de bijwerkingen van zulke pillen reuze meevallen, was het weer tijd om afscheid te nemen en onze klamboes op te zoeken.
Woensdag is onze laatste dag voordat we op safari gaan, iets waar velen van ons al naar uitkijken. Het is weer een dag vol met morta morta en voegen, maar deze keer ook andere klusjes. Het was ook een dag vol van rommelende Hollandse buikjes en kleine wachtrijen voor het toilet. Het fruit waar menigeen lang naar heeft verlangd, lijkt een averechts effect te hebben.
Op de bouw blijkt dat onze lokale bouwleider Mr. Izakou eerst de ramen verkeerd heeft ingemeten. Toen dit hersteld was, bleken ook onze gemaakte luiken verkeerd ingemeten waardoor wij onze net mooi geschilderde luiken mochten gaan verzagen. Aan het eind van de dag toen alle fouten eindelijk hersteld waren, was het tijd om de WS-vlag te hijsen, want ja onze Ghanese vrienden zijn begonnen aan het maken van het frame voor het dak. Af en toe moest onze hoofleider Wouter als een ware timmerman van een afstandje kijken of alles wel recht was, maar verder ging alles picco bello hiero. Hier gaan zij de komende dagen dan ook mee verder en omdat wij deze werkzaamheden niet kunnen/mogen doen, kunnen wij lekker bijkomen.
‘s Avonds gingen nog enkelen van ons naar de Chief. Omdat de meesten uitgeput waren van de bouw, het kinderprogramma en football for water, was dit maar een select groepje. Voor de thuisblijvers Sander en Lars, misschien willen jullie niet verder lezen. Want de Chief laat er geen gras over groeien, Hadassa en Rosanne werden van harte uitgenodigd om door de Chief uitgehuwelijkt te worden, wat in Sakpe nog normaal is, met de instructies dat ze in dat huwelijk tien kinderen zullen moeten baren. Naast alle gekkigheid was het een mooi gesprek waar we meer hebben mogen leren over Ghanese tradities en hoe het bestuur werkt in een dorp als Sakpe. Na dit gesprek was het dan ook tijd om onze klamboes weer op te zoeken, waar de geuren van zweet en deet ons wederom in slaap sussen. We kijken uit naar de dag van morgen, als we op safari gaan
We missen jullie thuis allemaal wel een beetje, maar we hebben het hier ook nog reuze naar ons zin!
Een hartelijke groet van de hele groep.
-Daan P
