Het is weer gelukt om een internetverbinding te vinden in Jenda. Tijd voor de laatste lange update van MA117.
Missie geslaagd! Na bezoekjes aan vijf winkels in twee steden lukte het ons woensdag om 60 flesjes frisdrank en 30 zakjes chips te vinden. Zowel de deelnemers als de lokale staf en bouwvakkers sprongen een gat in de lucht toen die aan het einde van de werkdag op de bouwplaats belandden. Samen vierden we dat het dak op de eerste lerarenwoning zat. Een verdiend moment van ontspanning, na het harde werk van de dagen ervoor.
Op donderdag bereikten we ook bij de tweede woning de ringbalkhoogte. Dat kon alleen door het harde werk van de dames, die donderdagmiddag de bouwplaats hadden geclaimd. Samen met dames uit de gemeenschap, die normaal gesproken wel helpen met het brengen van water en het transporteren van stenen, maar niet met de bouw zelf, stampten ze de laatste muren uit de grond. De lokale mannen vonden dat zo bijzonder dat ze de hele middag vanaf de rand van de bouwplaats hebben toegekeken. Het moment dat aannemer Luka bij de lokale bouwvakkers de vrouwenbouwmiddag aankondigde hoort trouwens voor diegenen die daarbij waren tot de hoogtepunten van het project. De gezichtsuitdrukking van de mannen laat zich moeilijk omschrijven, maar hield het midden tussen verbaasd, bezorgd en vol van vragen.
Ondertussen werkten de mannen zich in de keuken in het zweet, samen met een aantal mannen uit Rukuru. Er was een duidelijke missie: hutspot maken! De 10 kilo aardappelen, 5 kilo wortels en 4 kilo ui werd, samen met 25 rookworsten omgezet in een lekkere Hollandse pot. Dat ging er wel in, want hoewel we helemaal niet mogen klagen over het eten is het toch ook wel lekker om gewoon eens wat anders te eten. Samen met de lokale staf genoten we van onze vertrouwde kost.
Vrijdag was het alweer de laatste hele bouwdag van ons project. We metselden de laatste steentjes binnen in de huizen en maakten de dakconstructie klaar. Doordat de lokale bouwvakkers zaterdag hebben doorgewerkt zit ook van dat huis het dak er nu op. De latrines, die we ook nog hebben gebouwd, zijn nu op grondhoogte. De gaten zijn uitgegraven, daar is een vloer in gestort, muren op gemetseld en daar is weer een betonnen plaat op gestort. De opbouw maakt de gemeenschap af na ons vertrek. Vrijdagmiddag was het, net als donderdag en zaterdag, tijd voor het Life Skills-programma. Hendrika, Lucy, Rosalie en Julia gingen drie dagdelen met lokale tieners in gesprek over thema's als relaties, vriendschap, groepsdruk en zelfbeeld. De gesprekken waren open en leerzaam, zowel voor ons als voor de jongeren uit Rukuru.
Vrijdagavond stond een van de avontuurlijkste onderdelen van het programma op de planning: de huisbezoeken en sleepovers! In groepjes van drie of vier gingen we naar de dorpen van de lokale bouwvakkers (je kunt Rukuru beschouwen als een verzameling afzonderlijke dorpjes, soms bestaand uit een handvol huizen). Daar bakten we pannenkoeken, die vaak over tientallen nieuwsgierige kinderen en volwassenen werden verdeeld. Daarna kookten onze gastheren en -dames voor ons: nsima (maispap) met bonen, ei en soms zelfs kip. Na het eten werd er gedanst en gezongen, tot de ogen van alle aanwezigen bijna als vanzelf dichtvielen en het tijd werd om te gaan slapen. Ook dat deden we in de huizen van onze gastgezinnen. Na (in de meeste gevallen) een prima nacht, werden we de volgende ochtend wakker van het daglicht, huilende kinderen, scharrelende kippen en, ik moet eerlijk zijn, een mierenkolonie op ons bed. Voor het ontbijt hadden we zelf brood met beleg meegenomen, wat we konden delen met onze gastgezinnen. Van gestampte muisjes of hagelslag had men nog nooit gehoord. Geen enkel groepje keerde met lege handen terug: bijna iedereen kreeg een kip mee, die bij het groepje van Brittney zelfs ter plekke moest worden geslacht, samen met bonen, aardappelen of kool.
Zaterdagmiddag stond een volgend cultureel onderdeel op de planning: de Malawi Express. Vijf groepen deelnemers deden allerlei typische Malawiaanse dingen: nsima maken, helpen op het land of in de dembo (een nat, laaggelegen stuk land), dansen, bao (een Oost-Afrikaans bordspel) spelen of zingen.
Op zondag vierden we met alle kerken van Rukuru een dienst. De koren van alle kerken leverden een bijdrage, net als ons 'koor'. Stefan verzorgde deze keer de preek, over ons jaarthema 'Meet the Horizon'. Na een keurige Nederlandse vijf kwartier zat de dienst er al weer op. In de middag was het tijd voor een van de belangrijkste onderdelen van het programma: de interland! Met versterkingen in persoon van kok Jennifer en chauffeur Jonah traden we, na de nodige tactische instructies, tot op het bot gemotiveerd aan. Al snel kwamen we 1-0 voor, door een puik doelpunt van Edwin. Toen aannemer Luka een paar minuten later via de onderkant van de lat de 2-0 liet aantekenen, leek het Nederlandse team op rozen te zitten. Toch was het duel nog niet gespeeld, want in de rust brachten de Malawianen de nodige aanvallende versterkingen in het veld. De Nederlandse defensie hield moedig stand, en liet slechts één doelpunt toe. Daarmee werd ook deze week de interland gewonnen, onder toeziend oog van vele Rukuruse sportliefhebbers. De rest van de middag besteedden we aan het invlechten van het haar van de dames (en Richard), douchen, herinneringenboekjes schrijven en klaverjassen. In de avond dachten we onder leiding van Rosalie op een creatieve manier na over het thema 'Vertrouwen'.
Terwijl ik dit schrijf is in Rukuru het kinderfeest gaande. Alle deelnemers en kinderen vermaken zich met Nederlandse spelletjes, bij wijze van afscheid. Vanmorgen hebben we de bouwplaats al opgeruimd en versierd, zodat we vanmiddag de bouwwerken kunnen overdragen aan de gemeenschap. Dat zal ongetwijfeld gepaard gaan met dans, zang, speeches en cadeaus. Rients en ondergetekende hopen stiekem om opnieuw een dansje te kunnen wagen met een geit.
Morgen staan we om vier uur op, zodat we om half zes kunnen vertrekken richting Nkhata Bay. Daar hopen we rond het middaguur aan te komen, zodat we de hele middag kunnen genieten van het strand en het water. Hopelijk lukt het daar om de oranje stoflaag, die we al sinds de aankomst in Malawi op onze huid hebben, er een beetje af te wassen. Anders komen we het vliegtuig niet in, vrezen we. Aan het einde van de middag vertrekken we naar het guesthouse van CCAP in Mzuzu, waar we de nacht doorbrengen. De volgende dag rijden we via de souvenirmarkt naar Lilongwe, waar we de nacht door gaan brengen in een klooster. Donderdagochtend stappen we in het vliegtuig, zodat we vrijdag rond het middaguur weer aan kunnen komen in Utrecht. Hoewel we het hier reuze naar onze zin hebben, is het natuurlijk ook goed om weer terug te komen in Nederland. Tot dan!
Theunis Sjoerd
