Na een week is het hoofdleider Theunis Sjoerd weer gelukt om een internetcafé te vinden. Hoog tijd voor wat uitgebreidere berichten over de belevenissen in Malawi, samen met een paar adembenemende plaatjes en een persoonlijk berichtje van alle deelnemers. Door een foutje zit er een dag vertraging tussen het moment van versturen van dit bericht en het plaatsen. Excuses daarvoor.
Het is al weer een week geleden dat we in de gelegenheid waren om een mooi nieuwsbericht te schrijven. Maar: hier zijn we weer! Live vanaf de markt van Jenda een update namens MA117.
Vorige week donderdag was een gedenkwaardige dag. Geit Martin, die we bij de opening van de bouw kregen van de gemeenschap, verwisselde het tijdelijke voor het eeuwige. Tot grote schrik van het leidersteam stonden de deelnemers in de rij om daar een handje bij te helpen. Uiteindelijk kon Jacob, onder toeziend oog van bijna alle deelnemers, de geit slachten. Hij smaakte goed, we konden bij drie maaltijden van hem genieten. Donderdag was ook op een andere manier een gedenkwaardige dag, want een van de oudste inwoners van Rukuru was overleden. Dat was een groot verlies voor het dorp, zo legde men uit, want oude mensen hebben veel levenservaring en kunnen daarom altijd bemiddelend optreden bij conflicten. Mensen kwamen van heinde en verre om (een deel van) de twee dagen durende begrafenisplechtigheid bij te wonen. Namens de groep bezocht een delegatie de ceremonie, die gepaard ging met gezang en veel ontmoeting. In de avond hadden we een avondprogramma over verschillen tussen persoonlijkheden, en ontdekten hoe we elkaar kunnen aanvullen. We weten nu ook dat deelnemers die altijd te laat komen, daar eigenlijk niets aan kunnen doen... #ahum
Het kinderwerk en de bouw gingen ondertussen lekker door. Onder leiding van Edwin kwam vrijdag het eerste huis al op ringbalkhoogte. We worden lekker inventief, zo maken we van afgezaagde boomstammen knuppels om gebroken stenen tot puin te slaan (om de fundering op te hogen). Een opvallende observatie bij het kinderwerk, waar nog steeds iedere dag ruim 100 kinderen komen: de kinderen hebben nog nooit een kleurpotlood vastgehouden, maar kleuren toch keurig binnen de lijntjes. Vrijdag was het ook tijd om een wasje te doen. Dat gaat in Malawi anders dan in Nederland: vier heren boenen alle stoffige kleding net zo lang tot ze als nieuw zijn. Dat vier deelnemers hen daar bij wilden helpen was natuurlijk een sympathiek gebaar, maar zelfs nadat de Nederlandse knokkels tot bloedens toe aan het boenen waren geweest kon het resultaat de goedkeuring van de heren niet verdragen. Na een lange werkweek stopten we vrijdagmiddag twee uurtjes eerder met de bouw, om een programma voor mannen en een programma voor vrouwen te hebben. De dames gingen met lokale dames in gesprek over vrouwenzaken, dronken thee met een koekje en lakten elkaars nagels. Er was genoeg gespreksstof om lang met elkaar te praten. De heren leerden elkaar spellen: de Malawiaanse mannen leerden ons Bao (mega-ingewikkeld) en Drie-op-een-rij, wij leerden de aanwezige Malawianen Halli Galli. Aan het uitleggen van Klaverjassen hebben we ons maar niet gewaagd (weet iemand wat 'Troef' is in het Tumbuka)?
Zaterdag was het eindelijk tijd voor weekend, en daar waren we wel aan toe. Na een uurtje langer slaap was het tijd voor een lekker ontbijt (rijstepap natuurlijk) met uitzicht op een ontwakend Rukuru. Nadat Stefan en Hester ons brood mier-vrij hadden gemaakt konden we ons klaarmaken voor de beklimming van de hoogste berg in de omgeving. We werden aan de voet van de berg afgezet, en na een klim van een half uur kwamen we aan op de top. Daar genoten we van het fantastische uitzicht over de vallei waar Rukuru in ligt. We trotseerden de harde wind en genoten van een picnick op de top van de berg. Toen we na een uurtje of twee weer naar beneden kwamen was er een verrassing: de auto die ons op zou pikken was 'even' weg voor een boodschap. Daarom moesten we het stuk terug naar onze accomodatie lopen. Dat bleek ongeveer een uurtje te zijn, een prima wandeling dus. De rest van de dag was er geen programma. De rest van de dag werd gevuld met spelletjes, boek lezen, voetballen, wasjes doen of een extra wandeling maken. In de avond deelde Rients zijn getuigenis, iets wat bij veel deelnemers tot de verbeelding sprak. Ondertussen werkten de lokale bouwvakkers trouwens gewoon door. Ze metselden de hoeken van de tweede woning op, zodat we op maandag weer lekker meters konden maken met het metselwerk.
Op zondag hadden we met alle kerken uit Rukuru samen een interkerkelijke dienst. Die begon officieel om tien uur, in de praktijk om elf (toen we om half elf arriveerden was het koor nog aan het repeteren). Alle kerken uit het dorp hadden een bijdrage, net als onze groep en toerustingsleider Stefan. Na de kerk was het tijd voor een lekkere lunch (zoals altijd pasta, rijst, bonen, koolsalade en vlees, dus we mopperen niet) en daarna voor een spelletje of een dutje. Om drie uur werden we verwacht op het voetbalveld, om aan te treden in een heuse interland. Onder toeziend oog van zo ongeveer de hele gemeenschap versloegen we het gelegenheidsteam van lokale leiders, bouwvakkers en stafleden van CCAP met 2-0. Edwin benutte in de eerste helft een penalty, aannemer Luka wist in de tweede helft een strakke voorzet van diezelfde Edwin binnen te schieten. Toch konden we ons niet aan de indruk onttrekken dat de Malawianen niet in hun sterkste opstelling aantraden, want normaal gesproken zouden we als lompe Hollanders geen enkele kans maken tegen de vaardige Malawianen. Na het voetbal was het tijd voor netbal, waar we opnieuw kennis maakten met het tempo van de Malawianen. Normaal gesproken zijn ze relaxed en doen ze het rustig aan, maar op het netbalveld zijn ze niet bij te houden. Het was alleen dankzij het scorende vermogen van Nymfa (reeds in de kijker van het Nederlandse netbalteam) dat we toch een nipte zege uit de strijd wisten te slepen.
Na het weekend was het op maandag weer lekker om aan de slag te gaan op de bouwplaats. De samenwerking met de lokale bouwvakkers is het hele project al geweldig. Er is iedere dag veel hulp, van zowel mannen als vrouwen (natuurlijk met kind op de rug). Na de lunch werd al snel het hoogste punt van het eerste huis bereikt, iets wat we vandaag gaan vieren als het lukt om cola en chips te bemachtigen. In de namiddag ging een groep deelnemers op bezoek bij de lokale kliniek, op drie kwartier lopen van het dorp. Om te ervaren hoe dat is gingen wij ook lopend. De kliniek wordt vooral gebruikt voor bevallingen. Ondanks dat het mooi is dat deze zorg er is, zijn we toch wel erg dankbaar voor de kwaliteit van de zorg in Nederland. Sommige deelnemers kwamen er maandag trouwens achter dat ze in de eerste week misschien iets te hard hadden gewerkt en werden een beetje ziek. Gelukkig is iedereen ondertussen al weer beter.
Op dinsdag stond het Storytelling-programma op de planning. Evelien en Ilse gingen namens de groep naar het dorp Kaviwale (ongeveer 45 minuten verderop), waar in 2013 een project plaatsvond. Ze hoorden daar van vertegenwoordigers van de gemeenschap hoe die het project hadden ervaren en wat ze zich er van herinnerden. Het was leuk om de gebouwen te zien die de groep heeft gebouwd, en vooral ook om te horen wat de groep aan niet-materiële zaken heeft achtergelaten. Dat biedt ons een inkijkje in hoe Rukuru er over vier jaar ook voor kan staan. Daarna was het tijd voor een verrassing voor leiders Stefan en Rients: in 2012 waren ze in het dorp Kavinkhama, en dat bleek slechts een kwartier verderop te liggen. Als blije jongetjes huppelden ze door het dorp dat ze zich nog levendig herinnerden van vijf jaar geleden. Het was natuurlijk een leuke ervaring om de lerarenwoningen, die ze toen bouwden, nu daadwerkelijk in gebruik te zien. Op de terugweg naar Rukuru maakten we ook nog een stop in Luwalezi, een gemeenschap waar in 2010 een World Servants-project was. Toen we terugkwamen in Rukuru had de jarige Debora een verrassing voor de groep: samen met Myrthe had ze de hele middag in de keuken doorgebracht, om de groep na het diner te kunnen trakteren op een brownie. Maar dat was nog niet alles: ook de lokale staf had een verrassing. Zingend en dansend kwamen ze binnen, om drie grote taarten af te leveren. Debora werd niet alleen in het zonnetje gezet vanwege haar 27ste verjaardag, maar ook omdat het haar tiende World Servants-project was (by the way: bedankt voor alle felicitaties!).
Terwijl de bouw vandaag onder leiding van Evelien volop doorgaat, zijn we met een groepje deelnemers afgereisd naar het stadje Jenda. Daar bezoeken we het lokale politiebureau (een cultuurdoel van Edwin, Isa en Ilse) en doen we een hele rits boodschappen. We proberen alle ingredienten van hutspot op de kop te tikken, willen de rest van de groep verrassen met cola en chips en willen graag wat fruit inkopen. Of dat lukt? Dat lezen jullie in onze volgende update!
Tenslotte hier nog een kort berichtje van alle deelnemers:
Bauke:
Het gaat goed hier. We worden hier elke ochtend prachtig wakker. Groetjes Bauke xxx
Nadiah:
Het is hier echt fantastisch mooi en ik heb het heel erg naar mijn zin. Ik mis jullie en tot over 1,5 week. Xxx Nadiah
Lucy:
Heel erg bedankt voor jullie berichtjes, doet me goed! Fijn dat pap zich beter voelt. Gaat goed met me! Liefs Lucy
Edwin:
Met mij gaat het goed, alles hier is echt onwerkelijk. Noella ik mis je echt heel erg. Ik hoop dat jij het ook nog naar je zin hebt! Liefs Edwin
Isa:
Bedankt voor alle groetjes! Super leuk om te lezen! Hier gaat alles goed. Geweldige mensen om me heen. Kus Isa
Nymfa:
Hey thuis, het gaat goed hier, het eten is prima te doen maar mis het fruit en chocola wel. Bo, ben nog geen apen tegengekomen ;( Liefs Nym
Hester:
Hallo thuis, alles gaat goed hier. We bouwen samen met heel veel locals. Vrouwenbouwmiddag gaat deze week echt gebeuren! Het is een top project en ik wil nog lang niet naar huis ;) Lieve groet, Hester
Ilse:
Het is hier heel leuk, wel zin in eten als ik thuiskom. ‘s Nachts koud, mis jullie soms. Wiggers mis ik wel hoor. Mazzel, Ilse
Myrthe:
Hee schatties thuis alles goed hier, thanks voor de lieve groetjes. Ik he been kip geslacht!!! Heb wel zin in kipnuggets nu. Hou van jullie, liefs Myrthe
Milou:
Lieve thuis, het gaat goed met me. Bedankt voor de groetjes. Het is hier fantastisch. Liefs, Milou
Britt:
Lieve familie/vrienden, bedankt voor alle groetjes. Het gaat goed met me. Het is kei gaaf hier! Denk aan jullie, xxx Britt
Rosalie:
Lieve familie van der Helm en de rest, hierbij een zoning groetje uit het mooie Malwi! Tot snel! Liefs Rosalie
Brittney:
Heb het erg naar m’n zin en bedankt voor de groetjes. Als ik thuis kom, wil ik heel veel eten. Kus Brittney
Evelien en Ayla:
Things we’ve done:
- bouwen
- voetbalwedstrijd gewonnen
- 3x per dag rijst eten
- geit geslacht (behalve Ayla)
- vegetarisch geworden (Ayla tenminste…)
- beenspieren trainen boven latrine
- wakker liggen door de kou
- al een week lang oranje zijn (door het zand)
Liefs, Evelien en Ayla
Julia:
hoi, het is heel gaaf hier. Ik heb al veel meegemaakt zoals het lossnijden van een stuk geitenvel. Liefs, Julia
Lisanne en Hendrika:
Het is hier fantastisch! We douchen met een emmer, poepen in een gat en eten elke dag rijst. De spinnen zijn grafgroot (nieuw begrip). De groep is superleuk. Als we thuis komen willen we naar de mac en gaan we samen naar TOA (weer ja). Liefs ons
Jacob:
Hallo thuis, het gaat hier goed en heb het erg naar mijn zin. Als we weer thuis zijn, reden voor gevulde eieren?? Groetjes Jacob xxx
Silke:
Hoihoi, het is hier geweldig! Ohja, ik kom niet met een Malawiaanse vriend thuis. De kindjes zijn leuker. Liefs Silke
Corine:
Ha allemaal, bedankt voor die leuke groetjes! Het is hier geweldig. Liefs Corine
ps: ik mis m’n karnemelk en kaas
Rebekka:
Hey thuis, ik mis jullie wel hoor. Voor de rest beleef ik mooie dingen. En volgens mij stink ik al lekker. Liefs Bekje xxx
Debora:
Ha Ruiterapp, het is weer een mooi avontuur, en we hebben latrines! Is die van jou al af Pien? Boor
Stefan:
Hoi, het is helemaal feest hier! Ik kom nooit meer thuis ;) Gezellige groep, gave interactive met locals en de nodige diepgang J tot de 28ste
Rients:
Ik vind het hier helemaal mooi. Heb een geit geslacht en ben gezond. Wat wil je nog meer. Doei
Amerens:
Ik kom de nacht door met veel kleren en mijn ws trui. Heb ut zoals jullie weten nou eenmaal altijd koud. Maar Malawi is super ;)
Nane:
Lieve familie + vrienden, het is hier schitterend. Elke dag 120 afrikaantjes bij het kinderprogramma. Ook nog vel van de geit gesneden.
Richard:
Het is hier prachtig. Fijn om te horen dat het goed ging met boy. We hebben hier er al weer 1 bouwweek opzitten, nog 1 te gaan. Groetjes Richard
