Van touwtrekken tot armpje drukken en waterlopen tot dansjes leren aan elkaar.
Donderdag om 6 uur ging de wekker weer. Inmiddels is de dagleiding in handen van de deelnemers zelf en worden de werkmethoden steeds creatiever. Duitse liedjes die je een goedemorgen toezingen zijn inmiddels een soort van ‘geliefd’. Door wie, laten we even achterwege. Donderdag betekent ook dat het wasdag voor de vrouwenkleding is. Samen met locals gaat men langs geitjes door de struiken waar we nog midden in wat bosjes wat locals tegenkomen die een boom in stukken aan het zagen zijn. Aangekomen bij het beekje, een klein stroompje, genieten de vrijwilligers voor dit ritueel van een prachtig uitzicht. Dit blijkt later te dienen als inspiratie om dit stukje stenen bij de rivier in te zetten als glijbaan. Met biotex schrobben we allemaal de handen stuk, maar het blijkt alsnog niet aan de kwaiteitsstandaarden te voldoen van de lokale vrouwen die het dan rustig nog eens doen. Terwijl de rest van de groep bezig is met kinderwerk of op de bouw, start de corveeploeg het klaarzetten van de lunch. Vandaag staat er iets met rijst op het menu, iets waar intussen cup a soup of aromat overheen wordt gegooid om het westerse smaakpalet tegemoet te komen. Na de lunch vertrekken we onder begeleiding van de locals om 1 uur om de Chitunda te beklimmen. Wat overigens ook gewoon berg betekent in de taal. Eenmaal op het vertrekpunt kibbelt de bevolking eerst een kwartier met elkaar welke route de beste is terwijl de groep geduldig wacht. Al met al was het kwartier wachten dubbel en dwars de moeite waard en zijn we zowel heelhuids boven als heelhuids beneden gekomen. De beelden spreken voor zich over hoe we dat zijn gekomen. Het uitzicht; prachtig, uniek en adembenemend! Eenmaal weer beneden blijkt het een goed idee dat er deze avond geen programma is maar ruimte voor vrije tijd. Geloof het of niet; uw zoon of dochter lag waarschijnlijk al voor 20:30 heerlijk te slapen.
Vrijdag begonnen we na het goedemorgen gesprek met het sjouwen van de houten frames voor het dak. Iedereen joelde vrolijk mee met de lokale bevolking om vervolgens erachter te komen dat ‘Ak’ nog een klein stukje betekent en ‘Oek’ de andere kant betekent.
Na een hoop ge-oek en ge-ak was de klus geklaard en werden de houten frames aan elkaar bevestigd. In de middag vertrokken we voor een hobbelige busreis naar de lokale markt. Na een uur gehobbeld te hebben, zagen we de onwijs drukke markt om vervolgens op zoek te gaan naar geseald eten en drinken. Met de lokale munteenheid (1 euro = 1200 kwacha) werden bananen, Coca Cola en lollies ingeslagen. De geuren van vis (waarvan men het gedroogd noemt), varken op de bbq (waarvan de varkenskop ernaast lag), tot aan de geur van schoenenpoets van tweedehands sneakers die als nieuw weer werden aangeboden. Er werd cultuur gesnoven en vrolijke interacties vonden plaats. Eenmaal terug op het oord werd bij de avondmaaltijd besloten de bonte avond te verplaatsen naar de avond erna omdat alle indrukken en een volle werkweek zorgden voor wat behoefte aan slaap. De een vroeg in z’n mandje en de ander nog eventjes bij een kampvuur waar de twee lokale wachters zichzelf wakker houden om de nacht voor ons te waken.
Zaterdag was het uitslaapdag voor de Hollanders. Niet voor de locals; die vonden het een goed idee om deze dag wèl om 06:00 honderden schroeven vast te slaan in het dakframe. Onze JP kwam op als bemiddelaar om een uur te wachten maar ook nu was het drie kwartier later alweer in volle gang. Goed, dan maar opstaan en stille tijd nemen en genieten van het prachtige uitzicht op de stilte plek. Na ontbijt was het weer noodzaak om de tas weer opnieuw in te pakken voor velen. Sommige slaapzalen blijken te betreden maar andere slaapzalen waren inmiddels hindernisbanen geworden. Na de lunch was er een zeskamp met de lokale bevolking. Van touwtrekken tot armpje drukken en waterlopen tot dansjes leren aan elkaar. In de avond kwam Jan zijn belofte na om dit keer met een aantal mensen te koken; een heuse pasta bolognese! De uitdagingen van schaarste van ingrediënten (gehakt = bruine bonen) maakten het een uitdaging maar de smaak was er niet minder om. Naast het aflikken van vingers werden zowel bord als bestek opgegeten. Diner geslaagd! De avond zelf was een feestje, het was namelijk bonte avond. We hebben besloten niet alle beelden hiervan te gebruiken, MA123 verstaat namelijk heel goed wat het woordje bont betekent. De verbrande energie was een mooi vertrekpunt in de aanloop naar de rustdag.
PS: Dit is de laatste blog waar u de groetjes kunt doen die door de deelnemers worden gelezen voordat we vertrekken. Ook willen we u op het hart drukken dat het niet gewenst is om deelnemers op Brussel op te halen. Dit maakt het logistiek onnodig complex en World Servants heeft een bus gehuurd om de hele groep in Dordrecht te krijgen om daar elkaar weer in de armen te vallen. We vertrouwen op uw begrip.
