Bijna stappen we in het vliegtuig. Tijd voor een update over onze laatste dagen in Malawi, waarin het lastig bleek om een slaapplaats te vinden...
Toen we Ndatuwa verlieten, hadden we nog heel wat uurtjes hobbelen voor de boeg. Van hobbelen op zandwegen gingen we over op hobbelen op asfaltwegen met grote gaten, die we na Kasungu weer omruilden voor zand, nu met onafgebroken wasbordribbels. Onze lijven zijn tot de diepste vezels losgetrild en gemasseerd. Toen was daar opeens het grote hek van het National Park. Daarachter is het opvallend groener, omdat de vertrouwde akkertjes ontbreken en omdat er geen hout gekapt wordt. Lucia van Lifupa Lodge ontvangt ons gastvrij en we verdelen ons over de rietgedekte hutjes aan het stuwmeer, waarin we de nijlpaarden horen snurken. Wat een idyllische plek!
Voor de safari verdelen we ons in vier groepen. De eerste groep vertrekt al snel. Hoewel het niet de beste tijd is voor een safari, spot deze groep een kudde olifanten (met twee kleintjes!), een visarend, nijlpaard, gazellen en heel veel irritante steekbeesten. Een uurtje voor zonsondergang gaat groep twee. Hoewel (of omdat?) ze ongelooflijk veel gelachen hebben, blijft het wild weg. Gelukkig ziet de geoefende elandspotter Milou uiteindelijk toch nog een groep olifanten.
Intussen gaan Rick B, Jeffrey en Willem-Jan op pad met de elektrische rolstoel van Sven, die de laatste week slecht op te laden was. Vijf (Afrikaanse) minuten verderop moet een kantoortje zijn met goede stroomvoorziening. Het bleek uiteindelijk ruim een halfuur hobbelen (met prachtige sterrenhemel boven de natuur met steeds nieuwe dierengeluiden), maar voor een volle accu hebben we veel over.
Onze keukenkoningin Angela is met ons meegereisd, dus we hebben weer uitmuntend te eten: rijst, spaghetti, erwten, banaan en overheerlijke Billiëtte-saus. Na het eten genieten we van de plek waar we zijn, schrijven we boekjes, drinken we cola en gieren we van het lachen in onze hutjes (waar de nacht voor sommigen heel kort is). Milou werkt zich stevig in de nesten door een challenge te verliezen (iets met Wereldwinkel Woudenberg). Zodra we ergens mayonaise vinden, poetst ze haar tanden daarmee.
Om kwart over vijf wekt Willem-Jan de derde safarigroep. Het is dan nog donker, maar de paarse rand aan de overkant van het meer verraadt de op handen zijnde zonsopkomst. Langzaamaan verkleurt de rand naar rood. De dieren worden luidruchtig wakker: kwetterende vogels, roepende apen, brommende nijlpaarden en heel veel niet te identificeren andere geluiden zwellen aan terwijl de zon zich opmaakt om boven de horizon uit te klimmen. En dan snijdt opeens de eerste zonnestraal door de nevel die boven het meer wiegt. De wakkere geesten genieten van dit schouwspel, terwijl anderen hun lichaam verwennen in een veel fijner bed dan het matrasje van de afgelopen weken. Om half zeven is het tijd om de rolstoel van Sven op te halen. En wat blijkt? EEN VOLLE ACCU! 🙌
Als ook groep vier terug is van de safari, stappen we in de bus richting souvenirmarkt. Onze planning is nu al Afrikaans in de war: omdat ook de rit naar Lilongwe een stuk langer duurt dan verwacht én omdat we nog mayonaise moeten kopen voor op Milou haar tandenborstel, arriveren we pas op de markt als de zon alweer zakt. Veel Servants hebben dan wel wat uurtjes slaap ingehaald. Natuurlijk verklappen we niets over wat we hebben gekocht op de souvenirmarkt, maar duidelijk is wel dat alle ruimte die we leken te hebben in onze tassen meer dan gevuld is. En nog duidelijker is dat we volkomen overprikkeld zijn door alle you’re-my-friends. Judith had een kleine breakdown bij een trommelverkoper die zijn waar iets te enthousiast aan Sven aanbood: “HE CANNOT DRUM!” 🤣
Het guesthouse waar we vannacht zouden slapen, blijkt vol te zitten met nonnen, er zijn dus geen bedden meer voor ons. Gelukkig staat er wel een lekker diner voor ons klaar. Na het diner stappen we weer in de bus naar een ander onderkomen. Helaas blijken daar maar twintig bedden beschikbaar 🤷🏼♂️. Flexibel als we zijn, richten we het restaurant in als extra slaapzaal, waar nu mannengesnurk klinkt.
Morgenochtend blikken we terug op onze tijd in Malawi en vertellen we elkaar wat we willen meenemen in onze harten, hoofden, gedachten en gewoontes. Ook maakt iedereen bekend voor wie hij/zij een engel was. Daarna vertrekken we naar het vliegveld. Dan is het echt goodbye Malawi…
