Wauw! Wat een ontvangst 🤩. We zijn helemaal op onze plek hier in Ndatuwa...
Vanmorgen begon met een muzikaal en feestelijk 'lang-zal-hij-leven' voor Dirk-Jan. Daarna de eerste rijstepap en GMG: ons dagelijkse goedemorgengesprek. We leren elkaars definitie van dienstbaarheid kennen en elkaars voornemens op dat gebied voor de komende weken. Dan is het tijd voor het (opnieuw) laden van de vrachtauto met al onze bagage. We worden al echt een team, want al snel rijden we, op weg naar ons thuis voor de komende weken.
De rit is hobbelig en mooi, het gezang op de achterbank maakt het nog levendiger. We praten na over onze ochtendwandeling en voor we het weten klinkt er gezang van dansende vrouwen met wapperende groene takken: dit is Ndatuwa!
Het groepje dansende vrouwen groeit snel aan tot een menigte aan alle kanten van de bus. Langzaam hobbelen we verder, zelfs de bus danst mee met de wiegende heupen om ons heen. Daar zijn de gebouwen die we kennen van de foto’s, ons thuis voor de komende weken. Het gezang zwelt aan als we uitstappen. Overal high-fives van de kids en overal lachen en joelen. We voelen ons enorm welkom!
Tijd voor lunch. Rijst, groente, saus, eieren… als het eten zo blijft tekenen we ervoor. ‘s Middags maken we ons kamp in orde en dan volgt het officiële welkom, met liedjes, dansen, toneel en toespraken, voortdurend onderbroken door het angstige geblaat van een (naamloze, 'want dan smaakt-ie niet meer') geit, die later de onze werd. Alle sprekers nodigen uit om vooral elkaar te leren kennen. Dat doen we volop: spelletjes met de kids, voetballen op het voetbalveld verderop, gesprekken met elkaar en de mensen hier. De tijd vliegt en al snel zitten we aan het avondeten.
We sluiten de dag af met een speeddate, waarin we steeds drie minuten spreken met een andere mededeelnemer. We leren elkaar steeds beter kennen.
Als we onze tanden poetsen valt de indrukwekkende sterrenhemel op. Wat een pracht boven ons hoofd! Genoeg om over te dromen…
