Het is weekend in Malawi, maar we gaan gewoon door met onze missie om één te worden met de gemeenschap van Ndatuwa.
Het weekend start op de gewone tijd: om zes uur. We verzamelen voor damesslaapzaal 2, waar jarige Deborah nog ligt te ronken. Zingend marcheren we binnen om haar twintigste levensjaar in te luiden (als ik dit voorlees roept ze vast ‘haha, ik ben 19 geworden hoor!’).
Hoewel Deborah groot fan is geworden van de Malawiaanse aardappel, eten we rijstepap en brood als haar verjaarsontbijt. Na de GMG stuiven we naar de bouwplaats, want ook al is het zaterdag, we volgen Bouwleider Meinetten met zijn MT Burger, Veenstra & Likkel maar al te graag.
Deze ochtend start het metselwerk aan het linkerhuis. Verder kruien we flink door, blijven we stenen persen, boeken we stevig voortgang op de afdeling vlechtwerk en zijn de vloeren geëgaliseerd.
Na de lunch is het echt weekend. Even vrij, tijd om op te frissen en Harmke, Sabine en Milou gaan samen met een lokale naaister op pad om inkopen te doen voor onze Malawiaanse outfit. Hierover later vast meer.
Halverwege de middag verspreiden we ons in zeven groepjes over de omgeving, gewapend met koekenpannen en pannenkoekenmix. De wandeling is al een flinke experience, maar als we arriveren begint het echt: de rieten matjes (of in een paar gevallen krukjes) komen tevoorschijn en we worden warm ontvangen bij de familie waar we de rest van deze dag te gast zullen zijn: welkomstgezang, dansen en soms zelfs heuse toespraken met de nieuwe wensen voor ons als gewaardeerde gasten.
Terwijl we een rieten reet ontwikkelen, praten we met onze gastfamilie over van alles en nogwat. Wij stellen onze vragen en zij de hunne en zo krijgen we echt een beeld van elkaars levens. En dat komt binnen… we leren dat twee keer nsima een heel gewoon dagelijks dieet is hier en daar voor veel families geldt dat er behalve de opbrengst van het eigen stukje land niet veel meer is dat ze tot hun beschikking hebben.
Het is niet alleen serieuze kost, behalve samen kletsen is er ook tijd voor dansen, dansen en zingen en natuurlijk mogen we het huis en het erf zien. We laten onze foto’s uit Nederland zien en lachen om alle verschillen. Inmiddels is het donker en gloeit het vuur op. Daar zetten we onze koekenpannen op om onze Nederlandse lekkernij klaar te maken. Intussen zijn er kinderen overal vandaan bijgekomen om ons te zien, dus het blijft bij kleine stukjes pannenkoek per persoon. Iedereen geniet er toch van.
In het donker wandelen we terug, terwijl we napraten over onze ontmoeting. Terug ‘thuis’ horen we wat de andere groepen hebben meegemaakt. Als de meesten naar bed zijn, bakt held Stijn van het overgebleven beslag nog even 33 pannenkoeken voor morgenochtend.
Dankzij Stijn hebben we dus een overheerlijk zondagsontbijt. Pannenkoek met rijstepap èn aardappel 😋. En de dag begon ook al zo heerlijk: we konden uitslapen.
Om half elf wandelen we naar het sportveld, waar de kerkdienst zou zijn. Vreemd genoeg was het sportveld leeg. Misverstandje: de gemeente had zich verzameld achter onze school. Als we aankomen, is het koor nog aan het repeteren. Al snel begint de dienst, waarin de heupen en de kelen natuurlijk weer los gaan.
Na de lunch is het tijd voor de interland. Eerst natuurlijk de beide volksliederen, compleet met spelersopkomst met kinderen en alle overige entourage die je bij een interland verwacht. Rond het veld verzamelt zich een flinke menigte, hopend op de winst van FC Ndatuwa. Toch weten coach Jeffrey en Captain Olav hun team tot grote hoogte op te stuwen, want Nederland ging er, mede dankzij de strijdbare yel met de winst vandoor. En niet zomaar winst, nee, 4-1.
Na het heerlijke diner komt Mussa langs om ons te vertellen over zijn werk bij CCAP en om onze vragen over Malawi te beantwoorden. Met veel nieuwe kennis op zak gaan we op tijd slapen, klaar voor een nieuwe bouwweek, met een bult aan nieuwe ervaringen in het verschiet.
