Anderhalf A4'tje heeft hoofdleider Helga nodig om ons een klein beetje te laten voelen hoe mooi World Servants Doetinchem het heeft in Myanmar. Lees en vooral kijk mee wat de groep ervaart.
Lieve thuisblijvers,
Als eerste namens de groep hartelijk dank voor de lieve groeten uit Nederland! Nadat het laatste nieuwsbericht is geplaatst, zijn de groeten aan iedereen doorgegeven. Het internet is hier zeer beperkt bereikbaar, waardoor berichten plaatsen lastiger is. Maar goed, dan blijven wij maar herhalen geen bericht is goed bericht 
In de afgelopen week is er uiteraard het één en ander gebeurd. De bouwwerkzaamheden zijn verder gegaan, het kinderwerk is op de bouwdagen ook een vast programmaonderdeel en het cultuurprogramma is (logischerwijs) iedere dag aanwezig. Daarbij lijkt het alsof we al in een bepaalde structuur doen, dat proberen we ook... We werken volgens een vaste dagindeling, maar de warmte blijft ons parten spelen. Volgens een bord ergens in de stad is het rond de 29 graden, maar gevoelsmatig lijkt het wel 40 graden. Het zweet blijft dan ook in stralen van ons aflopen… Lang leve de waterfilter (en uiteraard het waterfilter team 
), waardoor we ook voldoende water binnen krijgen.
Maar om het mezelf nu zo makkelijk te maken (door te zeggen alles gaat goed en volgens plan), is ook weer niet zo netjes. Er zijn meer dingen om door te geven en te vertellen.
De bouw vordert gestaag, het metselen beginnen de meeste goed onder de knie te krijgen. In het begin waren sommige nog wat onzeker, maar langzaamaan krijgt iedereen voldoende zelfvertrouwen om te bouwen. Het is af en toe wat zoeken naar werk op de bouw, maar als er gaten vallen tijdens “bouwtijd” proberen we dit op te vangen door een cultuur uitstapjes of door een toerustingsprogramma (in gesprek gaan met elkaar over geloof, wetenschap, project en leven). Op het moment dat ik dit nieuwsbericht schrijf zit op dezelfde veranda waar ik zit een groepje deelnemers onder begeleiding van Ina bij elkaar…. Af en toe vang ik flarden op en ik zit er met een glimlach op mijn gezicht…. Dit is het mooie van een project, de evolutie theorie komt voorbij, is er leven na de dood, wat zou je doen als je nog een minuut had te leven, wie zou je bellen? Wat is je ziel? Mooi om zo langs de zijlijn af en toe wat op te pikken van een groepje mensen die graag met elkaar van gedachten wisselen.
In een nieuws bericht probeer je het project te “vangen” en/ of te omschrijven, maar dat is nu juist het moeilijke… Het bericht gaat daarom vandaag ook alle kanten op….
Wat doe je dan daar is een veelgestelde vraag… bouwen is dan een globaal antwoord, maar we bouwen niet alleen letterlijk, we bouwen ook aan onze eigen persoonlijke groei, we leggen een verbinding in de lokale gemeenschap, we groeien met de lokale bevolking naar een prachtige samenwerking toe.
Uiteraard zijn we niet alleen maar aan het bouwen, kinderwerk of cultuur aan het doen. We hangen af en toe ook de echte toerist uit 
Afgelopen weekend zijn we fietsend door Bagan gegaan… wat een belevenis was dat… uiteraard kan je als echte Nederlander niet de kans laten schieten om in het verre Myanmar op de fiets Bagan te verkennen. We hadden besloten om wat later te vertrekken, om vervolgens de zonsondergang in Bagan te kunnen zien. Dus sprongen we rond twaalf uur op onze fietsen en gingen met een gids van de ene pagode naar de andere…. De ene nog groter dan de ander en al fietsend en kletsend met elkaar, kwamen we zo bij het mooiste moment van de dag…..de zonsondergang! Je mag er even wat geduld voor hebben (vanaf een uur of vijf 's middags stonden we op het hoogste punt en de zon ging rond zeven uur pas onder), maar wat een mooi uitzicht….. schijnbaar was het trouwens ook een zeer romantisch moment voor een koppel onder ons, want met zonsondergang werd er een huwelijksaanzoek gedaan! En er werd volmondig ja gezegd!
Dat dit een uniek project is (zoals was voorspeld) blijkt uit allerlei bijzondere momenten en ervaringen. Afgelopen zondag waren we door de abt uitgenodigd, om bij de bevestiging van een monnik aanwezig te zijn. Aangezien we graag cultuur willen snuiven in een Boeddhistisch land, konden we hier uiteraard gaan nee tegen zeggen….. de vrouwen (en ook sommige mannen) trokken de longhi aan en gingen in het busje op weg. Voor de eerste stap in deze bevestiging waren we te laat, maar we konden wel zien hoe de monnik allerlei zaken toegestopt (geofferd is hier wellicht een beter woord) kreeg toen hij door de menigte liep.
Het meest bijzondere moment was misschien wel gewoon vandaag….we verblijven in het klooster van de abt en hadden gevraagd of we een keer kinderwerk mochten doen voor de kinderen die les krijgen in het klooster. Hier zei de abt met een grote glimlach ja op…. Hadden we beperkingen was de volgende vraag? Mogen we zingen, dansen, sport en spel doen, verhalen vertellen (zonder directe lijn naar het geloof)? Ja uiteraard zei hij, hij wilde graag dat wij dit zouden doen. Hoeveel kinderen zullen er dan zijn? Rond de 800…. Haha wat een uitdaging! In overleg met de abt werd 19 juli als datum gekozen om het kinderwerk te doen, deze dag is ook een nationale feestdag in Myanmar (de dag van de martelaren) en dat betekende dat we ook nog even naar een herdenkingsceremonie gingen, voordat we het kinderwerk uitvoerde. En hoe bijzonder is dat…. Twee culturen, twee religies die elkaar ontmoeten, die met elkaar optrekken, die met elkaar zeggen liefde en dienen zijn een gemeenschappelijk goed….zo stonden we met onze lokale mensen bij de herdenkingsceremonie en zo gingen we in het klooster (in de tempel) ons kinderwerk uitvoeren. Het bleken geen 800 kinderen te zijn, maar “slechts”600 
. Bastiaan had het goed geregeld, de kinderen verdeeld over de hele groep en zo hebben we het prima voor elkaar gekregen.
Langzaam komt het besef in de groep binnen dat we inmiddels in de tweede helft van het project zitten. Wellicht zien de thuisblijvers er nu al naar uit, in de groep heerst er toch een wat mindere stemming… zijn we echt al aan het aftellen? Gaan we echt al binnen een week afscheid nemen van deze mensen, waarin we in zo’n korte zo’n hechte band mee hebben opgebouwd? Ja , maar ik weet ook zeker dat deze mensen met ons meegaan in ons hart en dat iedereen ook weer blij is om straks weer thuis te zijn….. zet de wasmiddelen maar vast klaar, want al dat zweet doet onze spullen geen goed 
.
Een goede week gewenst uit Pakokku! Wij gaan hier nog even heerlijk verder met genieten!
Lieve groeten van de groep, Helga
