Dag twee in Geldermalsen viel voor een flink deel van de groep in het water. En sowieso was het een dag met spierpijngarantie...
De dag begon vroeg. Te vroeg. Om tien over één om precies te zijn. Dat is toch geen tijd voor gebons op de slaapkamerdeur?! En toch gebeurde het. De 24-uurs-wacht van ons doolhof nam de melding van stroomstoring erg serieus (jaja, die veiligheidsprotocollen blijken dus echt toegepast te worden) en wekte ons om te melden dat de stroom was uitgevallen. Nouja, zonder wekken hadden we er geen last van gehad, maar nu dus wel. Vol adrenaline haalden we alle stekkers in het pand uit de stopcontacten, tot de stroom terugkwam. Daarna keerde de rust snel weer.
Om tien voor zeven verstoorde Limke de rust opnieuw, dit keer gepland. Wakker worden, voor een intensief en sportief dagje grenzen verleggen. De corveeploeg stampt snel een ontbijt uit de grond (waar we ook meteen lunchpakketten maakten), we hebben samen het eerste goedemorgengesprek gehad (sommigen liggend op een snoezelwaterbed ergens in een verstopt kamertje in ons tijdelijke huis). Het thema van vandaag, verwondering, paste mooi bij onze eetervaring van gisteren. We blikten er nog met enthousiasme op terug.
Voor we het wisten liepen we in een optocht naar de sporthal, een kwartiertje verderop. Daar stonden basketbalrolstoelen voor ons klaar. Een van de leden van de Nederlandse selectie gaf ons een intensieve clinic. En dat was geen sinecure, vooral voor degenen die voor het eerst in een rolstoel zaten. Hoe hou je zo'n ding onder controle als je ook nog met een bal wilt dribbelen?! Na een uurtje oefenen hadden we de basis onder de knie. Tijd voor een aantal partijtjes. Niet zomaar partijtjes, nee, fanatieke wedstrijden, met de heftigste botsingen.
Met goed verzuurde spieren verlieten we de sporthal, op naar de Linge, het riviertje dat langs Geldermalsen stroomt. Met hongerige magen storten we ons in het park aan het water op onze lunchpakketten. Aan de overkant zien we onze volgende activiteit al klaar liggen: kano's. Van die grote Canadezen, waar we in drietallen flink in mogen teamworken. Een investering in onze samenwerking van de komende week, zullen we maar zeggen.
Waar de rolstoelen van het basketballen voor sommigen een uitdaging vormden, waren de boten dat weer voor anderen. Of beter gezegd: voor de meerderheid. Heel natte pakken en wat kilometers peddelen later besluiten de eersten de kano's te verlaten. Lieke, al een heel tijdje van een snackbarwens bezeten, zag haar kans schoon en regelde een fiets om bij de snackbar aan de overkant een traktatie te scoren.
Thuisgekomen blijkt Ellis nog geen genoeg te hebben van waterpartijen. Ze doucht zo lang dat niet alleen haar badkamer, maar ook de nabijgelegen groepsruimten overstromen. Onze villa blijkt niet heel ruim uitgerust wat schoonmaaktools betreft, maar na wat ge-emmer is er niets meer te zien van Ellis' waterballet. Intussen hebben we onze buitendouches opgebouwd, zodat we in het vervolg met iets minder waterschade kunnen badderen.
Dan arriveert ons eten. Zeker tien pannen vol met allerlei soorten stamppot, met liefde bereid door de mensen van de kerk hier in Geldermalsen Wat fantastisch dat zij elke dag dat we hier zijn willen zorgen voor een goede maaltijd, compleet met toetje. Hoewel onze lijven moe zijn van deze dag, verkassen we toch nog naar ons inmiddels vaste zomeravondterras. Tijd om te weerwolven! Ik zal de lezers alle burgemeestersperikelen besparen. Tot morgen!
